Μετάφραση αποσπάσματος του άρθρου "Resist and transform: the struggle for water in Greece"

Ολο το άρθο στα αγγλικα εδώ:http://www.136.gr/article/resist-and-transform-struggle-water-greece

Η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει αποδειχθεί ένα ακανθώδες ζήτημα  για τις κυβερνήσεις που προωθούν προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων. Στη Λατινική Αμερική, οι νίκες των κινημάτων για το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα ενάντια  σε κυβερνήσεις που υπέθεταν ότι θα μπορούσαν να το βγάλουν προς πώληση στην παγκόσμια αγορά, συνέβαλαν, για παράδειγμα, στην πτώση των  κυβερνήσεων στην Ουρουγουάη, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, και τη Βολιβία, μετά τον «πόλεμο για το νερό» στην Cochabamba το 2000.

Οι πρώτες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα για μία αποφασιστική αντίσταση σχετικά με το νερό έχουν έρθει από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, τη Θεσσαλονίκη. Εδώ τα προκαταρκτικά βήματα προς την ιδιωτικοποίηση το 2007 επιβραδύνθηκαν εν μέρει μέσω της αντίστασης του σωματείου των εργαζομένων της εταιρίας ύδρευσης, που οργάνωσαν μια τετραήμερη απεργία πείνας κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Εμπορικής  Έκθεσης της πόλης. Ο δημόσιος διαγωνισμός τελικά ανακοινώθηκε το 2009 και πάλι το σωματείο - το οποίο, σε αντίθεση με τα περισσότερα σωματεία στην Ελλάδα, είχε διατηρήσει αποτελεσματικά την αυτονομία του από όλα τα πολιτικά κόμματα - απάντησε με μια 12ήμερη κατάληψη του κεντρικού κτιρίου της εταιρείας. «Περάσαμε περισσότερο από έξι μήνες προσπαθώντας να πείσουμε τους συμπολίτες μας ότι ενεργούμε ως πολίτες και όχι ως εργαζόμενοι που φοβούνται να χάσουν τη δουλειά τους», λέει ο Πρόεδρος του σωματείου Γιώργος Αρχοντόπουλος.

Το σωματείο βοήθησε να ξεπεραστεί η γενικά αρνητική στάση της κοινής γνώμης απέναντι στους  δημόσιους υπάλληλους με τη λήψη μια μαχητική στάσης όχι μόνο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά και ενάντια στη διαφθοράς, στις αυξήσεις των τιμών και στον αυξανόμενο αριθμό αποσυνδέσεων του νερού σε οικογένειες που δεν είχαν τη δυνατότητα πληρωμής. Δεν ήταν έκπληξη, λοιπόν, ότι οι νέες δυναμικές και συγκλίσεις που γεννήθηκαν στην κατάληψη της πλατείας του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης το 2011 θα οδηγούσαν σε συζητήσεις μεταξύ των "αγανακτισμένων» και των εργαζομένων της εταιρίας ύδρευσης.

Αποτέλεσμα αυτών ήταν η «Κίνηση 136». Η ιδέα είναι ότι εάν κάθε χρήστης νερού αγόραζε μια μη μεταβιβάσιμη μετοχή, «οι πολίτες θα μπορούσαν να έχουν το έλεγχο της εταιρείας νερού μέσα από ένα σύστημα από συνεταιρισμούς νερού σε κάθε γειτονία που ενώνονται  σε ένα κεντρικό συνεταιρισμό διαχείρισης του νερού». 136 είναι το αποτέλεσμα της διαίρεσης των € 60.000.000 που είναι η τιμή πώλησης της εταιρίας  με τον αριθμό των υδρόμετρων στην πόλη. «Θα ήταν, στην πραγματικότητα, μια απάντηση δημόσιας-δημόσιας συνεργασίας στην δημόσια-ιδιωτική της τρόικας», εξηγεί ο Θοδωρής Καρυώτης, ιδρυτικό μέλος της Κίνησης 136.

Στην πραγματικότητα, ο πρακτικός αντίκτυπος της Κίνησης 136 βρίσκεται περισσότερο στη δυνατότητα διάδοσης της  βασικής της ιδέας- δηλαδή πώς το νερό μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ένα κοινό αγαθό, «χωρίς να εξαρτάται ούτε από ιδιωτικές εταιρείες ούτε από το υπάρχον κράτος», όπως εξηγεί ο Κώστας Μαριόγλου,  εκπρόσωπος των εργαζόμενων της εταιρίας ύδρευσης. «Δεν είναι πλέον ένα ελληνικό θέμα. Έχει γίνει ένα εμβληματικό ζήτημα για το ευρωπαϊκό κίνημα », εξηγεί ο Θοδωρής Καρυώτης. «Αν η ιδιωτικοποίηση δεν ηττηθεί, θα είναι μία σημαντική αντιστροφή της υπάρχουσας τάσης επιστροφής του νερού στα χέρια του δημοσίου, την οποία βλέπουμε σε πολλές πόλεις παγκόσμια».

Και ενώ συνεχίζουν τις διαδικασίες εξεύρεσης των κεφαλαίων και δημιουργίας των συνεταιριστικών δομών, τα μέλη της Κίνησης 136 επίσης αφιερώνουν χρόνο στην οικοδόμηση ενός ευρέως συνασπισμού ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. «Η δραστηριότητα μας έχει δυο σκέλη. Από τη μία την ευρύτερη δυνατή συμμαχία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και από την άλλη την δημιουργία ενός σχεδίου κοινωνικοποίησης ως εναλλακτική λύση».

Αν η συμμαχία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα, προβάλλοντας αντίσταση και ταυτόχρονα πειραματιζόμενη με εναλλακτικές λύσεις, αναπτύξει μια δυναμική, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι η προσπάθεια της τρόικας να πουλήσει το νερό θα αποδειχθεί μοιραία κίνηση για την πολιτική τάξη.

Το πόσιμο νερό δεν θα ιδιωτικοποιηθεί στην ΕΕ, δήλωσε ο Επίτροπος αρμόδιος για θέμα εσωτερικής αγοράς Μισέλ Μπαρνιέ, απαντώντας στην πρωτοβουλία της Right2Water που συγκέντρωσε 1,5 εκατ. υπογραφές αξιώνοντας από την ΕΕ να μην προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, όπως φέρεται να σχεδίαζε σύμφωνα με δημοσιεύματα.

Η δήλωση του Μισέλ Μπαρνιέ έρχεται σε αντίθεση με τις προωθούμενες ιδιωτικοποιήσεις των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Η οργάνωση Right2Water ζητά την αναγνώριση της πρόσβασης σε πόσιμο νερό και σε δίκτυα αποχέτευσης ως ανθρώπινο δικαίωμα. «Η ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις της ΕΕ, δεν υπήρξε ποτέ πραγματικότητα», τόνισε ο Μπαρνιέ.

 Το θέμα ανέκυψε διότι το νερό αναφέρθηκε ως ένα πεδίο ανάμεσα σε διάφορα άλλα για τα οποία η Επιτροπή επεδίωκε να βελτιωθεί το νομοθετικό πλαίσιο και να υπάρξει περισσότερη διαφάνεια όσον αφορά τις επιχειρήσεις του κλάδου.

 Ο ευρωπαίος Επίτροπος σημείωσε πως πρόκειται να εισηγηθεί να αποσυρθεί το πόσιμο νερό από τον κατάλογο αυτό επειδή «είναι καθήκον μας να λαμβάνουμε υπόψη ανησυχίες που εκφράζουν τόσοι πολλοί πολίτες».

 Μεταξύ άλλων ο Μπαρνιέ υποστήριξε πως αντιλαμβάνεται τους λόγους «που εξαγριώνουν και αναστατώνουν τους πολίτες όταν τους λένε ότι οι υπηρεσίες ύδρευσης μπορεί να ιδιωτικοποιηθούν παρά τη θέλησή τους». «Ελπίζω η απόφαση αυτή να καθησυχάσει τους πολίτες και να στείλει το μήνυμα πως η Επιτροπή τους ακούει», δήλωσε, απαντώντας έμμεσα και στις επικρίσεις πολιτών για έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της Κομισιόν, της οποίας τα μέλη της διορίζονται και δεν εκλέγονται.

Σημειώνεται, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, πως η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών, που αποτελεί ένα μέσο για την υποβολή αιτημάτων στην ΕΕ, θεσπίστηκε πριν από ένα χρόνο.

Υπενθυμίζεται πως στην τελευταία δημοσκόπηση της VPRC για το tvxs.gr το 64% των πολιτών δηλώνει πως διαφωνεί με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ.