Αρθρογράφος: Δημήτρης Τσιριγώτης

Ο ένας δρόμος  είναι ο εύκολος .Μπορεί να ξεκινάς καλά ,να είναι ίσιωμα,  αλλά  είναι ένας δρόμος χωρίς τελειωμό. Το πιο πιθανό είναι  κάποια στιγμή στη διαδρομή να σου τελειώσουν οι δυνάμεις και να πέσεις. Οι άλλοι θα περνάνε δίπλα σου και κανείς δεν θα σου απλώσει το χέρι να σε σηκώσει .Όμως και εσύ τόσα χρόνια προσπέρναγες τους πεσμένους και έκανες ότι δεν έβλεπες. Είναι μοναχικός αυτός ο δρόμος και δεν οδηγεί πουθενά. Και όμως έμοιαζε βατός. Τι σε ξεγέλασε τότε; Μα φυσικά .Μοιάζει πολύ με το δρόμο που είχες ακολουθήσει πριν φτάσεις στη διασταύρωση. Είχες αποφασίσει από καιρό να κινείσαι μόνος σου παράλληλα με όλους τους άλλους. Έτσι κανείς δεν θα ανέκοπτε τη πορεία σου. Τα είχες υπολογίσει όλα τόσο τέλεια. Είχες τακτοποιήσει μέσα σου τα πάντα. Ήσουν το καλό παιδί που όμως δεν θα το έπιαναν και κορόιδο . Έκανες τη δουλειά σου ,κοίταζες μόνο τη δουλειά σου. Είχες αποφασίσει ότι θα επιβίωνες. Και να που τα κατάφερες ,μέχρι σήμερα .Επιβίωσες, αλλά μήπως στην προσπάθεια σου να τα καταφέρεις ,ξέχασες να ζεις; Είχες μια απάντηση έτοιμη για κάθε περίπτωση.

Όταν κάποιοι συνάδελφοί σου ‘λεγαν ότι θα έρθουν δύσκολες μέρες  για  τα σχολεία  και τους εκπαιδευτικούς αν δεν δράσουμε γρήγορα ,εσύ τους  ονόμαζες  καταστροφολόγους και συνομωσιολόγους.

Όταν άκουγες για τις απώλειες των συναδέλφων σου εσύ ανακουφιζόσουν που δεν ήσουν εσύ στη θέση τους, και αντί να τρέχεις να τους προστατεύσεις κοίταζες  μόνο μην εκτεθείς και καείς μαζί τους.

 Όταν σου ‘λεγαν για απεργία πότε απαντούσες ότι δεν βγαίνεις, πότε ότι δεν είναι αποτελεσματική,  ότι είσαι υπέρ μόνο αν συνοδεύεται και από πρόταση,  ότι γιατί να κάνεις μόνο εσύ αφού κανείς δεν κάνει, ότι θα είχες πρόβλημα με την ύλη, ότι δεν θέλεις να μπαίνεις κάτω από την ομπρέλα της πουλημένης  ΑΔΕΔΥ. Σου θυμίζουν κάτι όλα αυτά ;

Όταν σου ‘λεγαν για τις κινητοποιήσεις και αγώνα είχες τη μεγάλη καραμέλα: ‘’Η πουλημένη ΟΛΜΕ’’. Ξεχνάς ότι η ΟΛΜΕ είσαι και εσύ, κυρίως εσύ, και αν δεν σου αρέσουν αυτοί που σε εκπροσωπούν γιατί συνεχίζεις και τους ψηφίζεις ;Βγάλε άλλους καλύτερους.

Πρόσεξε τώρα γιατί έχεις εκτεθεί  όταν, πρόσφατα, ψήφισες απεργία εκ του ασφαλούς, ξέροντας ότι δεν θα γίνει. Τώρα που τα πράγματα έχουν αγριέψει κατά πολύ από τότε , τι έχεις σκοπό να κάνεις; Τι θα κάνεις το Σεπτέμβρη;  Έχε υπ’ όψιν σου  ότι καθένας μας μπορεί πλέον να πάρει τον άλλο στο λαιμό του με τη στάση του. Έχεις ευθύνη ,το καταλαβαίνεις πιστεύω .

Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα κυλίσεις πάλι στη ρουτίνα σου ή θα πάρεις τον άλλο δρόμο το δύσκολο;

Αυτός ο δρόμος ,ο δύσκολος ,δεν έχει περπατηθεί πολλές φορές .Κάποιοι όμως συνάδελφοί σου, παλαιότερα,  έφτασαν στο τέρμα του. Είναι κακοτράχαλος και ανηφορικός αλλά στη κορυφή  της ανηφόρας υπάρχει το πράσινο λιβάδι με το τρεχούμενο νερό .Εδώ άμα πέσεις απλώνονται ροζιασμένα χέρια για να σε σηκώσουν όπως  θα κάνεις και εσύ για τους άλλους. Σε αυτό το δρόμο υπάρχουν φίδια που πρέπει να δέσεις κόμπο, υπάρχουν δράκοι και κακές μάγισσες που πρέπει να πάψεις να πιστεύεις. Γιατί εσύ τους δίνεις υπόσταση με το φόβο σου .Σα να σου έχουν κάνει μάγια και βλέπεις μόνο όσα  θέλουν να βλέπεις. Δύναμή τους είναι ο δικός σου φόβος. Μοιάζει σα να προκαλείς μόνο σου τα  όσα φοβάσαι. Κάθε δικό σου βήμα πίσω θα σημαίνει και βήμα μπρός  για εκείνους. Κατά ένα τρόπο έχεις συμμαχήσει μαζί τους και τους αφήνεις να σου δείχνουν ποιόν δρόμο θα ακολουθήσεις . Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι η  παθητικότητα μπορεί να είναι μια πράξη επιθετική ; Αλήθεια τι άλλο φοβάσαι μη πάθεις ;Λίγα σου έχουν αφήσει έτσι και αλλιώς .Εκτός και αν όλα τα κάνεις για να σώσεις αυτά τα λίγα. Γιατί δεν απαιτείς πίσω τα πολλά που σου έχουν στερήσει; Γιατί δεν ζητάς πίσω τη ζωή σου; Κυρίως την υπερηφάνειά σου. Θυμάσαι πότε αποφάσισες να χαμηλώσεις τα φτερά; Όχι βέβαια, δεν θυμάσαι γιατί αυτό έγινε λίγο λίγο, ύπουλα, όταν αποφάσισες προσγειωθείς  στον εύκολο δρόμο που λέγαμε. Νομίζεις αλήθεια ότι άμα κάνεις ησυχία το κακό θα φύγει  μόνο του; Μήπως το τέρας δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται αλλά εμείς έχουμε γίνει τόσο μικροί .Λες ότι φοβάσαι το σκοτάδι και ότι  έχεις  παραλύσει. Μήπως  το σκοτάδι που βλέπεις είναι γιατί έχεις τα μάτια σου κλειστά; Άνοιξέ τα. Σε λίγο  ξημερώνει ,αν το θέλεις. Η σκοτεινότερη ώρα είναι, πάντα, πριν την αυγή.

Άκου λοιπόν τι έχω να σου πω. Αυτό το δρόμο το δύσκολο  για να τον διαβούμε  πρέπει να είμαστε πολλοί ,να κρατιόμαστε με οργή από τα χέρια .Δεν φτάνει να είμαστε σκόρπια  μπουλούκια  .Άσεπιτες, μη ασεπίτες, παλαιοί ,νέοι, γενικής εκπαίδευσης ,επαγγελματικής εκπαίδευσης, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι, μόνιμοι ,διευθυντές των σχολείων, καθηγητές, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί ας παραμερίσουμε  τα λίγα που μας χωρίζουν και ας αφεθούμε  στα πολλά  που μας ενώνουν. Αλλά μην νομίζετε ότι φτάνει και πάλι. Πάλι λίγοι είμαστε όχι  σε αριθμό αλλά σε δύναμη. Αν θέλουμε  να φτιάξουμε αλυσίδα που δεν θα σπάει, το βασικό είναι να ενωθούμε και με τους πολλούς  που τόσα μας ενώνουν πλέον: με τους άνεργους, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους συμβασιούχους ,τους μικρομεσαίους ,τους εργαζομένους στους δήμους ,τους σχολικούς φύλακες ,τους τραπεζικούς υπαλλήλους ,τους συνταξιούχους, τους φοιτητές .

 Η εργασία είναι δικαίωμα για όλους και όχι πολυτέλεια για τους λίγους . Η ποιότητα ζωής είναι αγαθό  για όλους και όχι για τους λίγους . Ο ουρανός της Ελλάδας μας ανήκει σε όλους και όχι σε αυτούς που ,καιρό τώρα, τον εποφθαλμιούν.  Ήρθε η ώρα όχι για κλαδικούς αγώνες ,ούτε συντεχνιακούς αλλά για μαζικούς κοινωνικούς. Ο ιδανικός αγώνας είναι εκείνος που γίνεται και για το δίκιο του άλλου .Αλλιώς μπορεί να εκληφθεί ως πράξη εγωιστική και  να μην  έχει  ευρύτερη αποδοχή . Δεν υπάρχει ατομική σωτηρία ,ούτε κλαδική ,μόνο συλλογική. Αυτή η στιγμή δεν ανήκει στα άτομα –σωτήρες ,ούτε στα κόμματα –κομμάτια ,ούτε στους κλάδους –κλαδιά .Ανήκει στο Λαό .Μόνον αυτός  μπορεί να δείξει το Δρόμο αρκεί να αισθανθεί ξανά Λαός. Το όλον και όχι τα κομμάτια του που κάποιοι δόλια τον θέλουν και τον κρατούν.

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

πηγή: alfavita.gr