"Ανακοίνωση βάσεων 2013. Ας πάμε λίγο πιο πίσω, η όλη ιστορία ξεκινάει περίπου ένα χρόνο πριν. Μέσα Αυγούστου. Τότε που με φόβο και συστολή έμπαινες στις αίθουσες του φροντιστηρίου και περίμενες με αγωνία να αρχίσει το σχολείο για να δεις επιτέλους πώς είναι αυτή η χρονιά των πανελλαδικών. Είχες ήδη ακούσει πολλά και πώς αλλιώς μπορείς να γκρεμίσεις έναν μύθο από το να τον αντιμετωπίσεις;

Περνούσαν οι μέρες δύσκολα και εύκολα. Ψυχολογία διαφορετική από κάθε άλλη χρονιά και σίγουρα πολύ πιο εύθραυστη. Διάβασμα πυκνό και καθημερινό, δεν το γλίτωνες αν είχες αποφασίσει να πετύχεις μια σχολή και ένα όνειρο με μια μόνο εξέταση. Μια χρονιά που την  κοιτάς από μακριά και δεν μπορείς να παραβλέψεις τον παράγοντα «διάβασμα». Δεν είναι μόνο του, είναι μαζί με άλλα πολλά. Με εξόδους, μετρημένες αλλά ωραίες. Κινηματογράφους, θέατρα, συναυλίες, ποτά. Ισορροπίες. Να το γλεντήσεις με σύνεση και να διαβάσεις με σύνεση. Λεπτές γραμμές ήταν όλα, μπερδεμένες μέσα στο μυαλό 17χρονων και 18χρονων παιδιών. Εύκολο να σκοντάψεις και να χάσεις τα όρια. Φωνές από δω κι από κει που σε προτρέπουν να συνεχίσεις, να ολοκληρώσεις ένα κυνηγητό βαθμών. Απ’ την αρχή πάλευες με τους βαθμούς. Να μαζέψεις αρκετά νούμερα. Παρόλα αυτά δεν θα ‘μαι άδικη, ήταν μια όμορφη χρονιά. Δεν ξέρω αν είμαστε-ή καλύτερα, ήμασταν- απ’ τους ελάχιστους και τυχερούς μαθητές που έχουν όμορφο κλίμα στο σχολείο. Όμορφο, όχι τέλειο. Μιλάω για όμορφες στιγμές που μαζεύονται και σου αφήνουν ωραία μνήμη. Χαμόγελα, ατάκες, γέλια, εκδρομές, γιορτές, ένα γεμάτο ταξίδι και ταυτόχρονα απαιτητικό, με γκρίνιες και τσακωμούς και απογοητεύσεις. Σαν φυσιολογικές ανθρώπινες σχέσεις. Με συμβουλές και υποχρεώσεις, με προτάσεις του στυλ «καλό είναι φέτος να…», ενδιαφέρον από -σχεδόν- άγνωστους ανθρώπους.

Έπειτα πλησίαζαν οι μέρες, τελείωσαν οι εκδρομές και απόμεινε μια λέξη, επανάληψη. Να παιδεύεσαι να βγάλεις ύλη από 6-7 μαθήματα σ’ έναν μήνα. Πρόγραμμα διαβάσματος για τις γιορτές του Πάσχα. Σχεδιάγραμμα. Το κεφάλαιο 7 την άλλη βδομάδα. Να μετράς μέρες και κεφάλαια και να σου βγαίνει οριακά η αναλογία. Άγχος και ψυχραιμία-ή ανάγκη για ψυχραιμία. Μαζί. Σχεδόν ταυτόχρονα.

Ώσπου να έρθει η περίφημη εξέταση. Αγχωμένη την πρώτη μέρα για το «τέρας» που έχεις ακούσει, που θα το αντιμετωπίσεις χωρίς να ξέρεις τη μορφή του. Είναι λιγότερο απ’ όσα είχες ακούσει. Ένα καρτελάκι με στοιχεία. Τα περνάς στο τετράδιό σου και τελειώνεις. Μετά μένεις με άδειες σελίδες μέσα στα χέρια σου και περιμένεις. Αμφιβάλεις πόσες θα γεμίσεις, δοκιμάζεις να αρχίσεις το μέτρημα, αλλά μένει στη μέση. Ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε ερωτήσεις. Αποφασίζεις να απαντήσεις. Συμβαίνει να απογοητευτείς, είσαι ένα βήμα απ’ το να τα παρατήσεις. Βλέπεις ασκήσεις που δεν έχουν πέσει στα χέρια σου. Δεν έχεις πολλές επιλογές, ξέρεις πως είσαι εκεί για έναν σκοπό. Αποδέχεσαι και προχωράς σε ό,τι μπορείς να καταφέρεις κι ας ξέρεις πως ίσως να μην είναι αρκετό. Μα δεν έχεις επιλογές, αν τα παρατήσεις μένεις μακριά απ’ όλα όσα σκεφτόσουν. Διαδικασία ψυχοφθόρα για τόσο πιεσμένο χρόνο.

Όταν τελειώσει, έρχεται η αναμονή. Έπειτα, βαθμοί, χαρές, λύπες, προσμονές, ευχές. Κι άλλη αναμονή. Αυτή ξεπερνιέται πιο εύκολα, μέσα σε καλοκαιρινά ξενύχτια, θάλασσες, παραλίες, παρέες, χαμόγελα. Και μια μέρα ξυπνάς και σου ζητάν έναν κωδικό που χρειάζεται το σύστημα για κάτι αποτελέσματα. Η τηλεόραση να διαβάζει ατελείωτες λίστες με σχολές και βαθμούς κι εσύ να ξέρεις που περνάς. Όταν πια το σύστημα το επιτρέπει, σου λένε: «Χημικών Μηχανικών, ΑΠΘ.». Επίσημα πλέον, αυτό που ήθελες, το λέει και το Υπουργείο. «Πρώτη.». Τι είναι αυτό; Ενδιαφέρον αριθμός. Χαρά και επιτυχία. Αυτά τα νιώθεις κι είναι ξεκάθαρα. Και είναι και το νούμερο που προσθέτει στη χαρά, δεν αφαιρεί. Αλλά ό,τι αριθμός και να έμπαινε στη λίστα, θα σουν στη σχολή. Ας έλεγαν «Χημικών Μηχανικών, ΑΠΘ. 84.». Καλό και το 1 έχει «στυλ», αλλά είσαι μέσα κι αυτό είναι που μετράει. Κατέκτησες με δικό σου κόπο ένα όνειρο. Έναν στόχο που δειλά δειλά είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από το γυμνάσιο. Δικές σου οι θυσίες, δικές σου και οι προσπάθειες.

Το τι θα γίνει από εδώ και μπρος δεν το ξέρεις. Ελπίζεις για ωραίες στιγμές, σπουδές που να ανταποκρίνονται στα όνειρά σου, αλλά έχεις και την πραγματικότητα. Αυτήν που κάθε φορά φροντίζει να σου υπενθυμίζει ότι δεν έρχονται όλα έτοιμα. Πάντα θα χρειάζεται κόπος για να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο, αν πραγματικά πιστεύεις ότι το αξίζεις. Προσπάθειες για όσα θεωρήθηκαν δεδομένα, κεκτημένα και ξεχάστηκαν.

Καλές σπουδές, λοιπόν, σε όλους και όλες. Με όμορφες, δημιουργικές προσπάθειες για όσα μας λείπουν αυτές τις περιόδους."

*Ο Γιώργος Χατζηγεωργίου ήταν επι τρία χρόνια καθηγητής της Ειρήνης στο 2ο ΓΕΛ Πολίχνης.