Εδώ και δύο χρόνια το τηλέφωνο μου χτυπάει σχεδόν καθημερινά. Κάποιο από τα νέα παιδιά που κάποια στιγμή βρεθήκαμε μαζί σε έναν κοινό χώρο εργασίας, με καλεί για να μου πει το ίδιο ακριβώς πράγμα...

“Ρε Μιχάλη αν ακούσεις κάτι για δουλειά, έχε με υπόψη σου...”. Αλλος έχει μείνει χωρίς καν εργασία, άλλος τυπικά έχει, αλλά πληρώνεται μία στο τόσο κι άλλος και δουλειά έχει και πληρώνεται στην ώρα του, αλλά παίρνει 400 – 500 ευρώ...

Παιδιά που μπήκαν στο χώρο με πολλές προσδοκίες και όνειρα. Παιδιά που ήθελαν και θέλουν να κάνουν αυτή την δουλειά με μεράκι και ακεραιότητα. Παιδιά που το καταλαβαίνεις, το βλέπεις στα μάτια τους, θέλουν να τον περπατήσουν αυτόν τον δρόμο και μάλιστα με τον σωστό τρόπο...

Και εντάξει αυτά που δεν μπορούσαν, που δεν είχαν τα εφόδια, που δεν είχαν το κουράγιο να το κάνουν, έφυγαν από το χώρο και θα βρουν τον δρόμο τους κάπου άλλου... Με τα υπόλοιπα, αυτά που και ήθελαν και μπορούσαν. Με αυτά τι γίνεται;

Κάποτε μέχρι πριν 4-5 χρόνια σε όλα τα νεαρά παιδιά που μου έλεγαν ότι θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα τους απαντούσα ότι πριν το κάνουν πρέπει να το σκεφτούν διπλά...

“Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Μη νομίζεις ότι θα γίνεις κάποιος σημαντικός επειδή θα γράφεις ή θα μιλάς για μπάλα. Από την άλλη είναι ωραίο να κάνεις το χόμπι σου, το κέφι σου, επάγγελμα.

Ναι, αν σου αρέσει και το κάνεις σωστά, θα διακριθείς, αλλά είναι δύσκολο. Σκέψου ότι από εδώ και στο εξής στη ζωή σου θα ξεχάσεις ότι υπάρχουν Σαββατοκύριακα. Ολος ο κόσμος την Παρασκευή το απόγευμα θα σου λέει καλό Σαββατοκύριακο και για εσένα τότε θα αρχίζει η δουλειά. Σήμερα αυτό δεν σου φαίνεται δύσκολο, αύριο μεθαύριο όμως, μπορεί να αποδειχτεί ο βασικότερος λόγος διαζυγίου στη ζωή σου ή ακόμη χειρότερα, ο λόγος που τα παιδιά σου θα σε βλέπουν ελάχιστα...”

Ελεγα κι' άλλα, αλλά κατά βάθος πίστευα ότι “πολύ καλά κάνει όποιος θέλει να ασχοληθεί με την αθλητική δημοσιογραφία...”. Σήμερα δεν το πιστεύω πια. Δεν βρίσκω τον λόγο, δεν βλέπω την προοπτική, δεν καταλαβαίνω το γιατί;

Θα μου πείτε και που την βλέπεις την προοπτική για τα νέα παιδιά σε αυτή την χώρα; Πιθανόν, πουθενά, αλλά εγώ μπορώ να μιλάω για αυτό που ξέρω καλύτερα...

Εγώ μπορώ να μιλάω για τον Χρήστο, τον Γιώργο, τον Αντώνη, τον Βασίλη, τον Σωτήρη, την Ελένη και για τόσους άλλους που ξέρω ότι θέλουν, που ξέρω ότι μπορούν, που ξέρω ότι δεν τα έχουν παρατήσει, ότι ακόμη το παλεύουν, αλλά σχεδόν δεν τους αφήνουν...

Ενα από αυτά τα παιδιά, ο Μιχάλης, έφυγε χθες για το μεγάλο ταξίδι μόλις στα 31 του... Οι δικοί του άνθρωποι δεν ήθελαν να γραφτεί το παραμικρό και φυσικά δεν γράφτηκε... Μία από τις τελευταίες φορές που βρεθήκαμε μου είχε πει εκείνη τη φράση που μου τρύπαγε τα αυτιά... “Ρε Μιχάλη αν ακούσεις κάτι για δουλειά να με έχεις υπόψη σου...”.

Δεν ήξερε... Δεν φαντάζονταν... Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να το φανταστεί για ένα παιδί 31 ετών;

Δεν θέλω και δεν μου επιτρέπεται να γράψω τίποτα περισσότερο για τον Μιχάλη. Ελπίζω μόνο εκεί που πάει να είναι καλύτερα και να μην του σκοτώσει κανείς τα όνειρα...

Ηθελα όμως εις μνήμην του Μιχάλη, να γράψω για τα παιδιά που έμειναν πίσω να θρηνούν την απώλεια του φίλου τους και που σχεδόν καθημερινά σε όλα τα “μαγαζιά” του Τύπου βλέπουν τα όνειρά τους να τσαλακώνονται, να διαλύονται και όμως παραμένουν εκεί και το παλεύουν. Ψάχνοντας την μία, την μοναδική ευκαιρία, που ίσως και να μην τους δοθεί ποτέ σε αυτή τη χώρα...