Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ,
Είμαι μια μαθήτρια της Α’ Λυκείου και ο λόγος που με οδήγησε να σας γράψω αυτήν την επιστολή δεν είναι απλώς για να διαμαρτυρηθώ ή να παραπονεθώ για τα κακώς κείμενα στο χώρο της παιδείας.

Είναι η ανάγκη μου να εκφράσω τις σκέψεις μου για το νέο εκπαιδευτικό σύστημα που θεσπίστηκε για μας χωρίς εμάς... είναι μια κραυγή απόγνωσης για τα χρόνια που μας περιμένουν.

Ξεκινώντας το λύκειο και ενώ θα έπρεπε να νιώθω χαρά, έντρομη πληροφορήθηκα ότι λύκειο σημαίνει τρεις συνεχόμενες χρονιές εξετάσεων.

Μα πόσο περισσότερο διάβασμα και άγχος πια; Δεν έφτανε η πίεση των πανελληνίων; Το καθημερινό μου πρόγραμμα ξεκινάει στις 8.00 και τελειώνει αργά το βράδυ. 

Περιλαμβάνει η μέρα μου ατελείωτο διάβασμα, άγχος για ν’ ανταπεξέλθω στις προσδοκίες των καθηγητών και των γονιών μου, πίεση από παντού, εξωσχολικές δραστηριότητες και μερικές φορές και την παράλογη και αυθαίρετη συμπεριφορά κάποιων καθηγητών και τέλος τις συναισθηματικές μου εξάρσεις προσπαθώντας να καταπνίξω την ανεμελιά των 15 χρόνων μου! Πόσο ακόμα;

Αναρωτιέμαι τελικά αυτό σημαίνει σχολείο; Ποια η αξία του; Ποια η ουσία της μάθησης και των μαθημάτων;

Η μετατροπή εφήβων σε ρομπότ μάθησης και απομνημόνευσης; Η βαθμοθηρία; Αφού σημασία δεν έχει τι αξίζει να μάθεις ή τι ουσιαστικά μαθαίνεις, αλλά ο βαθμός στις εξετάσεις. Ή μήπως η οικονομική αφαίμαξη των γονιών μιας και δεν γίνονται εξετάσεις χωρίς παραπαιδεία.

Και τι είμαστε εμείς οι μαθητές άψυχα όντα, χωρίς συναισθήματα που εις βάρος μας παίρνονται αποφάσεις;

Αυτή είναι η ιδανική, επιδιωκόμενη παιδεία που θέλετε για τη νέα γενιά, για τους μελλοντικούς πολίτες αυτής της χώρας; Παιδιά χωρίς όνειρα και ελπίδα φορτωμένα άγχος, πίεση και κατάθλιψη;

Πότε το κράτος θα ενδιαφερθεί πραγματικά για μας; Όταν οι αυτοκτονίες και η απόγνωση γίνουν μάστιγα;

Κλείνοντας και ελπίζοντας αυτή η επιστολή να μην καταλήξει στα σκουπίδια, χωρίς ούτε καν να διαβαστεί, θέλω να προσθέσω κάτι τελευταίο.

Δεν είμαι μια φυγόπονη και τεμπέλα έφηβος που δε θέλει να διαβάζει. Είμαι ένας άνθρωπος-μέλος αυτής της χώρας που βλέπει το μέλλον αβέβαιο, το κράτος αδιάφορο και προσπαθεί να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο και ένα καλύτερο σύστημα παιδείας με κέντρο το μαθητή και την ουσιαστική πνευματική και ψυχολογική του συγκρότηση.

Με εκτίμηση
Στεφανία Τσιοράνου