Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία που θα το πιστέψει, θα το εξηγήσει, δεν θα φοβηθεί και θα τολμήσει
Είναι ηλίου φαεινότερον πλέον, ότι οι σωτήρες της χώρας ολιγώρησαν ασυγχώρητα. Έγκαιρα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν την έκταση του προβλήματος και έγκαιρα να πούνε στον κόσμο για το τσουνάμι που έβλεπαν να έρχεται. Ο φόβος του πολιτικού κόστος δεν τους άφησαν να κάνουν κινήσεις αποτελεσματικές.
Οι Ευρωπαίοι αποδεικνύονται υποδεέστεροι στον χειρισμό της Ελληνικής κρίσης οδηγώντας την Ευρωζώνη σε διάλυση, που με τέτοιες πολιτικές και συμπεριφορές είναι έτοιμοι να την ρίξουν στον γκρεμό. Για την περίπτωση μας κρίθηκε ότι έπρεπε να στηριχτούμε οικονομικά με δανεισμό από τους εταίρους μας. Αυτοί δανείζονταν με χαμηλό επιτόκιο από τις αγορές και μας δάνειζαν με το υψηλότερο, συνδυάζοντας έτσι την έκφραση της εταιρικής αλληλεγγύης με το οικονομικό όφελος.
Χρειάζεται πλέον να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο, γιατί ο χρόνος λιγοστεύει. Για να το κάνουμε αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε από μια σκληρή αλλά ρεαλιστική διαπίστωση για την επόμενη τουλάχιστον δεκαετία. Θα είναι μια περίοδος λιτότητας, μεγάλης ανεργίας, και χαμηλού βιοτικού επιπέδου. Ο τόπος θα κάνει χρόνια να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, και η προοπτική ανάκτησης εξαρτάται από την βελτίωση της παραγωγικότητας της οικονομίας, τις επενδύσεις, και τις εξαγωγές. Να πάψουμε να ζούμε με την ψευδαίσθηση, αν όχι με την συνειδητή αυταπάτη, ότι η κρίση είναι πρόσκαιρη.
Μπουχτίσαμε από πολιτικούς λόγους άδειους, με μια προοπτική ενός μέλλοντος στο πουθενά της πολιτικής διαστρέβλωσης. Μπουχτίσαμε τα κανάλια να μοιράζουν πληθωρικά επαίνους και συγχαρητήρια, σαν να απέχουμε πλέον ελάχιστα από την έξοδο στη σωτηρία. Ας το καταλάβουμε όλοι ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος της ολικής καταστροφής, δίχως μάλιστα να έχει προηγηθεί πόλεμος. Έχουμε παγιδευτεί στα δίχτυα της διεθνούς κρίσης και της εθνικής αυτοδιάλυσης, και ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία που θα το πιστέψει, θα το εξηγήσει, δεν θα φοβηθεί και θα τολμήσει. Θα πρέπει επίσης να επιστρατευτούν άνθρωποι με γνώση και εμπειρία, που δεν θα σκέπτονται πως θα ζήσουν αν δεν εκλεγούν, άνθρωποι του καθημερινού μόχθου.
ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΙΔΗΣ
