Ομιλία της Κατερίνας Μάρκου στο 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς
Ομιλία
της Κατερίνας Μάρκου στο 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς
Φίλες και φίλοι,
Το
συνέδριο πραγματοποιείται σε μια πολύ ιδιαίτερη και δύσκολη περίοδο για τη
χώρα. Αναπόφευκτα, το μείζον αυτό γεγονός σημαδεύει τη Δημοκρατική Αριστερά που
καλείται να επανασυγκροτήσει έναν πολιτικό χώρο που λεηλάτησε αλλά και
κακομεταχειρίστηκε το ΠΑΣΟΚ. Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει τίποτε, μα τίποτε καινούργιο στο Πασόκ, ούτε ιδέες,
ούτε θέσεις, ούτε ουσιαστική αυτοκριτική, ούτε –κυρίως- πρόσωπα, σπεύδω από την
αρχή να πω ότι θεωρώ απαράδεκτη την “επίθεση” αυτή επιτηδευμένης φιλίας από την
ηγεσία του που σκοπό έχει να δείξει τάχατις τη δική μας αδιαλλαξία και τη δική
τους την άδολη πρόθεση. Νομίζω όμως ότι όλοι «παροικούμε την Ιερουσαλήμ» και
όλοι καταλαβαίνουμε τις πραγματικές προθέσεις. Από το 44% στο 4% και μυαλό δεν
έχουν βάλει!
«Κάνουνε
τον Γερμανό», δηλαδή σα να μη συνέβη τίποτα τόσα χρόνια και σαν το πρόβλημα να
είναι η Δημοκρατική Αριστερά που δεν
θέλει να συμμετάσχει στην κοινή προσπάθεια. Ποιά κοινή προσπάθεια, φίλες και
φίλοι; Στην κοινή προσπάθεια να μοιραστούμε τις ευθύνες και την κατάρρευση του
κόμματος αυτού; Για την κατάρρευση της χώρας; Για την κατάρρευση του
προοδευτικού χώρου;
Όσον
αφορά τους περίφημους ‘58’.
Λυπάμαι
να πω, ότι παρά τις καλές προθέσεις ορισμένων καλοπροαίρετων από τον χώρο αυτό,
ούτε πολιτικό στίγμα υπάρχει, ούτε στοιχειώδης κοινωνική αντιπροσώπευση, αλλά
και κανένα νέο πρόσωπο. «Σα να μη πέρασε μια μέρα», εκσυγχρονιστές
αλλά και διάφοροι άλλοι, μεταξύ των οποίων και κάποιοι που κατ’ επάγγελμα έχουν
προσπαθήσει και δυστυχώς εν μέρει το έχουν καταφέρει να διασπάσουν τον χώρο
παλαιότερα, επιχειρούν για άλλη μια φορά να επανέλθουν απλώς στο προσκήνιο, μήπως
και βολευτούν σε καμιά θέση.
Η
Δημοκρατική Αριστερά έχει δείξει μεγαθυμία και ανεκτικότητα στο διαφορετικό,
στο ιδιαίτερο και γενικότερα σε οτιδήποτε μπορεί να εμποτίσει τον πολιτικό μας
χώρο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι αυτοί δεν προσεγγίζουν την ΔΗΜΑΡ και
περίπου απαιτούν η ΔΗΜΑΡ να αυτοδιαλυθεί για να γίνουμε όλοι μαζί απλώς ένα
νούμερο πολλαπλάσιο του 58! Αφήνω δε ότι διακρίνω και κάποια δήθεν νέα πρόσωπα
με καθαρό οργανωμένο δεξιό παρελθόν.
Αυτά
για να είμαστε ξεκάθαροι με την συγκυρία.
Στο
θέμα μας τώρα. Η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει σήμερα πρώτον, να ξεκαθαρίσει
το ιδεολογικό και πολιτικό της στίγμα –σε συνάρτηση φυσικά και με την κρίσιμη
συγκυρία- αλλά και δεύτερον να εφεύρει έναν πιο αποδοτικό και αξιοκρατικό
μηχανισμό ανάδειξης ιδεών και προσώπων, έναν “φιλικό” και περισσότερο “χαλαρό” μηχανισμό
που θα εφάπτεται με τις προοδευτικές κοινωνικές δυνάμεις.
Οπωσδήποτε,
κανείς ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αγνοήσει το σημερινό διεθνές και ευρωπαϊκό
πλαίσιο και την εμπειρία. Οι αντίστοιχοι πολιτικοί χώροι στην Ευρώπη
βιώνουν πράγματι ένα πρόβλημα πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού μέσα σε
μια Ευρώπη που και η ίδια, βιώνοντας στα σωθικά της έντονα αντιευρωπαϊκά
στοιχεία, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, εν όψει μάλιστα και των
επερχόμενων ευρωεκλογών. Αντί η κοινή ευρωπαϊκή πορεία να προσδώσει στα έθνη
κράτη, συνασπιζόμενα μεταξύ τους, ένα
εμφανές πλεονέκτημα, η Ευρώπη φαίνεται σήμερα να χωλαίνει. Σαστισμένη από το
βάθος και την πολυπλοκότητα της κρίσης, φαίνεται να υπονομεύει η ίδια το μέλλον
της.
Τι
μπορεί να κάνουν οι ελληνικές αριστερές, προοδευτικές, δημοκρατικές, κεντρώες
πολιτικές δυνάμεις σήμερα; Μα τι άλλο, από το να προσεγγίσουν τα κοινωνικά
στρώματα, αλλά με τρόπο ειλικρινή, αληθινό, και σύγχρονο. Ύστερα, πρέπει
να διαβουλευτούν μαζί της με μέθοδο και με τρόπο που να μην είναι αρτηριοσκληρωτικός
αλλά δημιουργικός, ανεκτικός, ελκυστικός, ευρύς.
Στο
σημείο αυτό εισέρχεται το δεύτερο ζήτημα μου, που είναι το θέμα της
οργάνωσης ενός προοδευτικού χώρου/κόμματος με έναν τρόπο όμως που να υπερβαίνει
τις αδυναμίες του «παλαιού». Την τοπική οργάνωση με τις μιζέριες και την
ευνοιοκρατία, τον άκαμπτο μηχανισμό που δεν μπορεί να αφουγκραστεί και να
ενσωματώσει δημιουργικά κοινωνικές δυνάμεις, κτλ.
Επιστρέφω
ξανά στο πρώτο ζήτημά μου. Τί πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα έχει η ΔΗΜΑΡ και τί
μπορεί να κάνει για να πείσει, να αντιπροσωπεύσει, να ενσωματώσει περισσότερο
προοδευτικό κόσμο από την κοινωνία; Νομίζω η απάντηση βρίσκεται στη σημερινή
κρίση και κυρίως στα αποτελέσματά της. Συμφωνούμε όλοι, φαντάζομαι, ότι σήμερα
η Ελλάδα, πέρα από όλα τα άλλα, έχει ένα πρόβλημα «δημοκρατίας», εξαιτίας του
γεγονότος της χρεοκοπίας, η οποία αφαιρεί από το πολιτικό σύστημα τη δυνατότητα
διακυβέρνησης σε κρίσιμα ζητήματα για τον τόπο αυτό. Αφαιρεί από τις
προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις τη δυνατότητα να ασκήσουν πολιτική και να
δείξουν το πραγματικό ιδεολογικό στίγμα με συγκεκριμένες δημόσιες
πολιτικές.
Άρα,
η έξοδος από την κρίση και από τα όποια δεσμά της χρεοκοπίας και των πιστωτών
είναι απαραίτητη προϋπόθεση δημοκρατικής
χειραφέτησης. Προκύπτει έτσι ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση, οπωσδήποτε με όσο
δυνατόν καλύτερους όρους, προέχει σήμερα για τη χώρα και τη δημοκρατική
αριστερά.
Άρα
πρέπει να προσεγγίσουμε αυτούς για τους οποίους υπάρχουμε, τους
δημοκρατικούς προοδευτικούς Έλληνες και Ελληνίδες που σήμερα αγωνίζονται να
κρατηθούν και να κρατήσουν τη χώρα όρθια. Οι νέοι και οι νέες, που πολλοί
σήμερα είναι άνεργοι, οι μικροί επιχειρηματίες, οι μορφωμένοι και δημιουργικοί
δημόσιοι υπάλληλοι, οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, που βιώνουν σήμερα μια
άναρχη αγορά εργασίας, τα αστικά προοδευτικά στρώματα αλλά και οι δημιουργικοί
αγρότες! Οι προτάσεις μας, οι ιδέες μας, οι δημόσιες πολιτικές μας, θα
προκύψουν από τη διαβούλευση μας με αυτά τα κοινωνικά στρώματα. Επομένως, φίλες
και φίλοι, χρειαζόμαστε ένα κόμμα διαφορετικό
στην οργάνωση, «ανοικτό» στην κοινωνία! Εάν είναι να λειτουργούμε σα
μηχανισμός αξιωματούχων που τακτοποιεί τους ανθρώπους του και μόνο, ε τότε η
ΔΗΜΑΡ θα έχει τη ζωή ενός κομήτη.
Δεν
μπορούμε να προχωρήσουμε στο μέλλον χωρίς τη νεολαία, χωρίς το «φυσιολογικό
κοινό» της αριστεράς, τους μη-προνομιούχους, τους ανθρώπους της εργασίας, τα
κομμάτια της μεσαίας τάξης που πληβειοποιούνται.
Οι
πολιτικές μας και ο πολιτικός μας λόγος πρέπει να γίνει πιο σαφής, πιο
διακριτός, πιο τεκμηριωμένος, περισσότερο προσανατολισμένος στις λύσεις που θα
βοηθήσουν τους συμπολίτες μας που υποφέρουν από την κρίση. Ο Πρόεδρός μας, που
σήκωσε πραγματικά όλο το βάρος αυτήν την περίοδο μίλησε για την «Αριστερά της
Ευθύνης». Ε, φίλες και φίλοι, η προοδευτική Αριστερά της Ευθύνης, είναι η
«Προοδευτική Αριστερά της Πράξης»!
Πώς
μπορούμε να το πετύχουμε αυτό? Τί είδους κόμμα θέλουμε? Με τί δομές? Με τί
οργάνωση? Με τί θεσμούς? Πώς θα παράξουμε αυτές τις προοδευτικές πολιτικές της
ευθύνης και της πράξης? Πως θα φανούμε αντάξιοι της Ιστορίας, αντάξιοι των
καιρών, ισοϋψείς με το μέγεθος της κρίσης που μαστίζει την χώρα?
Πρέπει
να βρούμε έναν οργανωτικό τρόπο να μεταφέρουμε «τη βάση στην κορυφή». Να δείξουμε
στους απλούς και δημιουργικούς ανθρώπους ότι η φωνή τους φτάνει μέχρι τον Φώτη
Κουβέλη και δεν θα περάσει αλλοιωμένη ως «εξυπηρέτηση» από τους τοπικούς
κομματικούς προύχοντες.
Στο
σημείο αυτό θέλω να τονίσω ότι πρέπει να κάνουμε μια προσπάθεια να μην
απαξιώνουμε αλαζονικά θεσμούς και οργανώσεις για τους οποίους πολύς δημοκρατικός
κόσμος έχει διαφορετική από εμάς εκτίμηση. Η εκκλησία, μεταξύ άλλων, έχει
σημαντικό κοινωνικό έργο. Υπάρχουν χιλιάδες αναξιοπαθείς που βρίσκουν καταφύγιο
στα συσσίτιά της. Μορφωμένα παιδιά, παιδιά του λαού, υπηρετούν στην ελληνική
αστυνομία υπό αντίξοες συνθήκες. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει αναίτια να
είμαστε αλαζονικοί, απορριπτικοί και δύσπιστοι όταν, για παράδειγμα, το
κοινωνικό έργο της εκκλησίας θα έπρεπε να είναι δικό μας έργο, έργο της
Αριστεράς.
Χρειάζεται
λοιπόν, στο πλαίσιο αυτό, ένα κόμμα «δεμένο» μεν, αλλά ταυτόχρονα δημοκρατικό, θεσμικό, ανοικτό
στην κοινωνία, οριζόντιο στις δομές, δηλαδή για παράδειγμα συμμετοχή με
περιφερειακά ή και ηλικιακά κριτήρια στα ανώτατα όργανα του κόμματος, ώστε να
επιτυγχάνεται η άμεση επαφή της ηγεσίας του κόμματος με την οργανωμένη ή μή –
οργανωμένη κοινωνία των πολιτών.
Στο
σημείο αυτό μπαίνει και το ερώτημα ποια θα είναι η μορφή της ΔΗΜΑΡ. Εννοώ, θα
είναι ένα κόμμα πολυτασικό? Ένα κόμμα ομοσπονδιακό? Ένα κόμμα συγκεντρωτικό και
μονοφωνικό μετά από εσωτερικές συζητήσεις κ.λπ.?
Εάν
ισχύουν όλα τα παραπάνω που είπα, νομίζω ότι η ΔΗΜΑΡ πρέπει να συγκεντρώνει
όλες τις φωνές και όλες τις τάσεις, αλλά με σεβασμό στη δημοκρατική αρχή. Στο
τέλος δηλαδή να εμφανίζεται ενιαία στην πολιτική της.
Ένα «ελαφρύ,
μετα-κόμμα» δεν είναι λοιπόν ένα μη-πολιτικό κόμμα. Το αντίθετο. Είναι ένας
ζωντανός οργανισμός που συνδιαλέγεται με την κοινωνία και ιδίως τα προοδευτικά
της στρώματα και μετουσιώνει τις πληροφορίες που λαμβάνει από τον λαό σε
πολιτική πράξη. Ύστερα βέβαια από δημοκρατικό διάλογο και ευκαιρία έκφρασης
σε όλες τις τάσεις του, με στόχο όμως μια ενιαία, καθαρή πολιτική πρόταση.
Θα
έχουμε καιρό να συζητήσουμε όλα αυτά, πιστεύω, και την ευκαιρία να το κάνουμε,
στο άμεσο μέλλον. Αυτό όμως που δεν μπορεί να περιμένει είναι η στάση και η
θέση μας στο σήμερα. Πως διαμορφώνεται η στάση και η θέση μας απέναντι στην
κυβέρνηση?
Φίλες
και φίλοι,
Ένα
«κέντρο/ινστιτούτο παραγωγής πολιτικής»
με έμφαση στα οικονομικά ζητήματα πρέπει, πιστεύω, άμεσα να ιδρύσουμε, για να
είμαστε έτοιμοι και τεκμηριωμένοι σε όλα τα θέματα.
Για
να έχει το προοδευτικό μας πρόσημο ουσία και αποτελεσματικότητα και η
συνεισφορά μας στο νομοθετικό έργο να είναι η ουσιαστική στήριξη του εφικτού
και του προοδευτικού όταν αυτό προάγεται.
“Πως;”
θα ρωτήσουν ορισμένοι.
1)
Με
το να διατυπώσουμε ένα συγκεκριμένο προοδευτικό φορολογικό σύστημα.
2)
Με
το να πούμε το πώς θέλουμε ένα «καθολικό» μεν στις βασικές υπηρεσίες αλλά «στοχευμένο»
στους αδύναμους κοινωνικό κράτος.
3)
Με
το να βάλουμε το όριο, την κόκκινη γραμμή, στην ευελιξία της αγοράς εργασίας
αλλά αφού προηγουμένως διατυπώσουμε μια νέα βιομηχανική και αγροτική
πολιτική για τη χώρα.
4)
Με
το να πούμε το πως θα βελτιωθούν τα σχολεία μας και τα πανεπιστήμια μας
ώστε η κοινωνία αυτή να δίνει τις ευκαιρίες στους μη-προνομιούχους να κερδίσουν
το προσωπικό στοίχημα της ζωής και της επαγγελματικής τους πορείας. Με θάρρος
όμως και παρρησία, όχι να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια στερεότυπα.
Φίλες
και φίλοι,
Τελειώνω
την ομιλία μου λέγοντας ότι όλοι πρέπει
να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε πολλά και γρήγορα. Αυτό απαιτούν
οι καιροί, αυτό απαιτούν οι προοδευτικοί πολίτες αυτής της χώρας, αυτό απαιτεί
η πατρίδα.
