Ο Gurdian κάνει προβολή στο ελληνικό μέλλον καταλήγοντας σε ένα πολιτικό - οικονομικό συμπέρασμα που συνίσταται ως εξής: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, αναλάβει την διεύθυνση της Ελλάδας, αλλά δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρώπη, τότε δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που επιθυμεί, ο λαός θα υποφέρει περισσότερο από ότι τώρα και φυσικά θα τιμωρηθεί και θα απομονωθεί. Γι' αυτό άλλωστε ο Τσίπρας έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος της Κομισιόν».

Οπως σημειώνει ο αρθρογράφος του Guardian, Λίο Πάνιτς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει στο κέντρο της ριζικής μεταρρύθμισης που επαγγέλλεται, την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, κάτι που κάνει την ευρωπαϊκή ελίτ να νιώθει άβολα με την Ελλάδα. Η «ριζική μεταρρύθμιση» που περιλαμβάνεται στο πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει το άρθρο, αναδεικνύει ξανά την κουβέντα που είχε ανοίξει πριν από έναν αιώνα για την έννοια της μεταρρύθμισης εναντίον της επανάστασης.
Ωστόσο, σημειώνει ο αρθρογράφος, το ζήτημα για τον 21ο αιώνα δεν είναι η μεταρρύθμιση εναντίον της επανάστασης, αλλά τι είδους μεταρρυθμίσεις θα γίνουν και σε τι είδους λαϊκά κινήματα θα στηριχθούν, έτσι ώστε να αντέξουν τις πιέσεις του καπιταλισμού.
Ο λόγος είναι απλός. Οι σοσιαλδημοκράτες θεωρούσαν τις μεταρρυθμίσεις μια κατάκτηση υπέρ των αδυνάτων. Τώρα ο καπιταλισμός τις χρησιμοποιεί για να αποδομήσει τους αδύνατους, μέσω δομικών μέτρων λιτότητας που οδηγούν στην ανέχεια. Η Αριστερά της Ευρώπης βλέπει πως ο καπιταλισμός μπορεί να αντεπιτεθεί και να δαγκώσει. Αυτό το μάθημα, το λαμβάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του 20ου αιώνα ήταν αυτή των σοσιαλδημοκρατών. Η πίστη τους στις μεταρρυθμίσεις και ότι λειτουργούν επ' ωφελεία της κοινωνίας, ενώ στην πραγματικότητα υπόκεινται σε διάβρωση και επεκτείνουν τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό σε παγκόσμια κλίμακα.