Η 8η του Μάρτη - Μέρα μνήμης είναι, όχι γιορτής!

Δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν  δέχομαι χρόνια πολλά. Δεν είναι γιορτή σήμερα. Μέρα μνήμης είναι. Για να τιμήσουμε αγώνες κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου.

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας και μετρούμε 156 χρόνια από τότε που εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης διεκδίκησαν ίση μεταχείριση στις συνθήκες εργασίας αλλά και στην αμοιβή, με αποτέλεσμα η διαμαρτυρία τους να αιματοβαφεί.

156 χρόνια μετά,  οι διεκδικήσεις εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρες. Ίσως σε κάποιο άλλο επίπεδο αλλά πάντα το ίδιο έντονες.

Στην Ελλάδα της κρίσης οι γυναίκες είμαστε τα μεγαλύτερα θύματα της ανεργίας και ως εκ τούτου η σημερινή ημέρα αποκτά συμβολικά για τις άνεργες γυναίκες ιδιαίτερη σημασία.

Οι θέσεις των περισσοτέρων επαγγελματικών πεδίων αλλά και οι θέσεις στις ανώτερες βαθμίδες της πολιτικής είναι ελάχιστες για τις γυναίκες. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει πόσες είναι πρωθυπουργοί και υπουργοί αλλά η έλλειψη  "εμπιστοσύνης" που έχουν οι πολίτες στις ικανότητες μιας γυναίκας. Με ενδιαφέρουν οι αριθμοί των γυναικών που κακοποιούνται από τους  συντρόφους τους,  με ενδιαφέρει η βαναυσότητα που υφίστανται οι γυναίκες ως άμαχος πληθυσμός σε πολέμους.

Γι' αυτό δε θέλω ευχές.

Θέλω την αποτελεσματική λειτουργία θεσμών προστασίας και υποστήριξης κάθε γυναίκας, κάθε μάνας, κάθε εργαζόμενης και πάνω από όλα κάθε άνεργης γυναίκας που δεν έχει πάψει να ελπίζει.

Η 8^η του Μάρτη για μας δεν είναι μόνο μια ετήσια επέτειος. Αποτελεί αφορμή για δράση για να συγκρουστούμε με τις απόψεις εκείνων που θέλουν να σπρώξουν τις γυναίκες στον συμβιβασμό και στην απογοήτευση, στην μοιρολατρία.

Γεράκη  Βικτωρία