Αυτό είναι το Μεγαλείο του να είσαι Δάσκαλος... μια αληθινή ιστορία!
της Έλενας
Καραγιάννη
Εικαστικός-δασκάλα
εικαστικής αγωγής
Χθες μετά
από μια συναυλία, πήγα για φαγητό σε ένα από εκείνα τα ξενυχτάδικα στο
Μοναστηράκι. Την ώρα που σηκωνόμασταν από το τραπέζι με πλησίασε μια όμορφη
κοπελίτσα γύρω στα 20.:
“Γεια! Με
θυμάσαι;”
Όχι δεν τη
θυμόμουν. Πως θα μπορούσα. Με ένα γρήγορο υπολογισμό πρέπει να έχω γνωρίσει
κάπου 4.500 παιδιά στα τελευταία 15 χρόνια που διδάσκω.
-“Είμαι η
Ελένη Κ.. Με έλεγες Ελενίτσα. Και σε σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες. Και να
που σε συναντώ απόψε. Πριν καμιά 15ρια χρόνια όταν ήμουν κάπου στα 6, μου είχες
δείξει μερικές εύκολες συγχορδίες και είχαμε φτιάξει και ένα τραγουδάκι...
Να..πήγαινε κάπως έτσι...Θυμάσαι; Μου είχες χαρίσει και ένα κιθαρόνι και
έπαιζες μαζί μου με τη δική σου κιθάρα το τραγουδάκι μας αυτό. Από τότε ήθελα
λοιπόν να γίνω μουσικός. Και να που τώρα σπουδάζω μουσική και παίζω και σε
σχήματα. Και όλα ξεκίνησαν από εσένα. Και σε σκεφτόμουν και ήθελα να σε βρω για
να σε ευχαριστήσω. Και να που σε βρήκα...”.
Η Ελενίτσα
δεν ήταν ακριβώς μαθήτριά μου αλλά την είχα γνωρίσει μαζί με την μητέρα της στα
πρώτα χρόνια της διδασκαλικής μου ζωής, σε έναν κύκλο ανθρώπων που έχω χάσει
εδώ και χρόνια. Είχαμε συνδεθεί με εκείνη και τη μαμά της και ήταν το “παιδί
μου” για ένα διάστημα.
Ναι τα
παιδιά σου. Οι μαθητές σου.
Δεν μπορεί
να λειτουργήσει αλλιώς η δουλειά αυτή εάν δεν συνδεθείς συναισθηματικά με τους
μαθητές σου.
Και πόσα
παιδιά μπορεί να έχει ένας δάσκαλος;
Πολλά.
Και κάποιες
φορές μπορεί να έχεις τη δυνατότητα να μάθεις για την ευεργεσία σου αυτή.
Τις
περισσότερες όμως, όχι.
Και αυτό
είναι το Μεγαλείο του να είσαι Δάσκαλος...
Γίνεσαι το
άγγιγμα στις ζωές των ανθρώπων , εκείνο που θα ενεργοποιήσει τις κρυφές τους
δυνατότητες.
Είσαι η
αφετηρία.
Είσαι το
στίγμα.
Είσαι το
χρίσμα.
Αφήνεις το
πνευματικό σου DNA στη ζωή τους.
Και αυτό
ίσως και να είναι πιο σπουδαίο από το να κάνεις δικά σου παιδιά.
Και αυτό
είναι κάτι που δεν μπορώ να το συγκρίνω με οτιδήποτε άλλο.
Και εκεί
λοιπόν μέσα στο εστιατόριο με τους ξενύχτηδες και τα βαριεστημένα γκαρσόνια να
κοιτούν, αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε μαζί.
