Ουκρανία: όχι στο "διμέτωπο" και τις "ίσες αποστάσεις"! του Πάνου Κοσμά
και τις "ίσες αποστάσεις"!
Του Πάνου Κοσμά
"Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έχουν αγκαλιάσει την επανάσταση
(σ.σ. στην Ουκρανία) σαν μια άλλη άνθηση της δημοκρατίας, ένα χτύπημα στον
αυταρχισμό και στη διαφθορά στην πρώην σοβιετική χώρα".
New York Times της 1ης Μαρτίου 2014
Ύστερα από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2008, οι
εξελίξεις δεν έπαψαν να θέτουν, το ένα μετά το άλλο, σκληρά διλήμματα στην
Αριστερά: για το χαρακτήρα της κρίσης, για την απάντηση της Αριστεράς, για το
αν αυτή η απάντηση μπορεί να είναι ένα αριστερό - κεϊνσιανό σχέδιο εξόδου από
την κρίση του καπιταλισμού ή η σοσιαλιστική «έξοδος» από τον καπιταλισμό σε
κρίση. Όλα τα «παλιά» θεωρητικά ζητήματα, σκεπασμένα από τη λήθη, την κατάπτωση
σχεδόν δύο δεκαετιών σκληρής ήττας της Αριστεράς και των ιδεών της, μεγάλης
υποχώρησης του παγκόσμιου κινήματος και ανυπαρξίας επαναστατικών αποπειρών
ανατροπής του καπιταλισμού, ξαναβρέθηκαν απαιτητικά στο δρόμο της Αριστεράς.
Στο νέο ιστορικό κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης η
Αριστερά και τα κινήματα βρέθηκαν πρώτα στην αφετηρία: με τις εξεγέρσεις -
επαναστάσεις της «αραβικής άνοιξης», με τα μαζικά κινήματα αντίστασης στον
ευρωπαϊκό Νότο, με το occupy wall street, δίπλα στις λατινοαμερικανικές «εστίες» αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και
το νεοφιλελευθερισμό. Στην πρόκληση των κινημάτων αντίστασης και των
εξεγέρσεων, ο καπιταλισμός απάντησε με τα γνωστά του όπλα: τη διεθνή οργάνωση
της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης σε όλα τα μέτωπα (από την Αραβία ως τη
Λατινική Αμερική και την Ουκρανία), τον ακροδεξιό και φασιστικό «ριζοσπαστισμό
απ’ τα κάτω», το μετασχηματισμό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην
Ευρώπη σε σιδερόφρακτη κοινοβουλευτική αυταρχία με διαρκώς ενισχυόμενα
χαρακτηριστικά κράτους "έκτακτης ανάγκης". Αφού ξεπέρασε το ξάφνιασμα
και τον πανικό της πρώτης εκδήλωσης της κρίσης, αφού διέθεσε τρισεκατομμύρια
δολάρια στις δύο όχθες του Ατλαντικού για να ελέγξει την τραπεζική κρίση, αφού
επέβαλε ένα πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης με τη μετατροπή των κρατικών χρεών
σε δημόσια και με την εγκατάσταση ενός παγκόσμιου μηχανισμού υπερεκμετάλλευσης
όπου οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου γίνονται δουλοπάροικοι του 21ου αιώνα για
να ξεπληρωθούν οι απαιτήσεις της τεράστιας μάζας του πλασματικού κεφαλαίου πάνω
στη ζωντανή εργασία και να πάει σε όλο και μεγαλύτερο βάθος η διαδικασία
καταστροφής ζωντανής και νεκρής εργασίας, αφού έτσι πέτυχε μια προσωρινή και
σχετική σταθεροποίηση του συστήματος σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ύστερα φόρεσε τη «στολή
εκστρατείας» για να καταπνίξει τους θυλάκους αντίστασης σε όλο τον κόσμο!
Δεν έχουμε δικαίωμα να παραγνωρίσουμε τα μηνύματα των καιρών! Η
καπιταλιστική αντεπίθεση προσλαμβάνει πλέον τα χαρακτηριστικά και τη δυναμική
διεθνούς αντεπανάστασης που απειλεί να πνίξει όλες τις εστίες αντίστασης του
κινήματος και της Αριστεράς. Από κει που στο
άμεσο διάστημα ύστερα από το ξέσπασμα της κρίσης βρίσκονταν ένα βήμα πίσω, οι
δυνάμεις του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης βρίσκονται
τώρα ένα -αποφασιστικό!- βήμα μπροστά: αφού επέβαλαν στη Λιβύη ένα
καθεστώς-υβρίδιο Αλ Κάιντα, τοπικών φυλάρχων και ιμπεριαλιστικού προτεκτοράτου,
αφού πέτυχαν τον εκφυλισμό της αιγυπτιακής επανάστασης με την αποκατάσταση μέσα
από στρατιωτικό πραξικόπημα σε νέα εκδοχή του καθεστώτος Μπουμπάρακ σε έναν εμφύλιο
με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, εκφυλίζοντας έτσι και αντιστρέφοντας σε μεγάλο
βαθμό την ανατρεπτική δυναμική της «αραβικής άνοιξης», τώρα με το ’να χέρι
στηρίζουν μια κυβέρνηση ακροδεξιών εθνικιστών και ναζιστών στην Ουκρανία και
οργανώνουν ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο στην Ευρώπη και με το άλλο στηρίζουν,
χρηματοδοτούν και καθοδηγούν την «αντεπανάσταση των πλουσίων» στη Βενεζουέλα.
Αν πετύχουν σε αυτό το διπλό τους στόχο και μάλιστα χωρίς μια σημαντική,
ευρωπαϊκή τουλάχιστον, αντίδραση και αντίσταση της Αριστεράς, αυτό θα μπορούσε
να είναι ένα αποφασιστικό σημείο καμπής υπέρ του παγκόσμιου καπιταλισμού, που
πλέον για να διαχειριστεί την κρίση του και τους ανταγωνισμούς του, έχει
ανακαλέσει στην ιστορική σκηνή το βαμπίρ του ναζισμού.
Η Ουκρανία συνιστά αναμφίβολα την κορυφαία και πιο «ανελέητη» δοκιμασία για
μια Αριστερά που για μερικές δεκαετίες τουλάχιστον ψάχνει τα βήματά της -αν δεν
«παραπατάει»- στην αναμέτρηση με το παγκόσμιο σύστημα. Στην ιστορική κλίμακα, η σύντομη κινηματική αναγέννηση των Φόρουμ στο
πρώτο μισό της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα αποδείχτηκε μια σύντομη και
ασθενική αναλαμπή, καθώς ναυάγησε στις πρώτες δοκιμασίες των βασικών πολιτικών
της στηριγμάτων (συμμετοχή της Επανίδρυσης στην κυβέρνηση Πρόντι,
σοσιαλφιλελεύθερος εκφυλισμός του βραζιλιάνικου PT στην κυβέρνηση) αλλά και στη σύγκρουση με τις σκληρές
απαιτήσεις της «πραγματικής» ταξικής πάλης και τις ανάγκες του περάσματος «από
το συμβολικό, στο πραγματικό». Στη Λατινική Αμερική επιβάλλεται σκληρά ο
«νόμος» της αδυσώπητης ταξικής αναμέτρησης. Η μακρόχρονη αριστερή διακυβέρνηση
σε μια κατάσταση ασταθούς ταξικής ισορροπίας αποδεικνύεται χίμαιρα: τώρα
είμαστε μπροστά στο άμεσο δίλημμα είτε μιας αποφασιστικής στροφής στην
κατεύθυνση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού είτε της επικράτησης της
«εξέγερσης των πλουσίων». Στο θέατρο της Ευρώπης οι εξελίξεις στην Ουκρανία
ταράσσουν το σχέδιο μιας «ήσυχης» παρέμβασης της ευρωπαϊκής Αριστεράς στις
ευρωεκλογές και αναβαθμίζουν τους φόβους όχι μόνο για μεγαλύτερη σκλήρυνση της
«ευρωπαϊκής Βαστίλλης» αλλά και για τις εκλογικές επιδόσεις των ευρωπαϊκών
ακροδεξιών ή και φασιστικών κομμάτων. Οι αντίρροπες δυνάμεις του ελληνικού
«θυλάκου» (με την αναμενόμενη εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και τη ρεαλιστική
«απειλή» της κυβέρνησης της Αριστεράς), αλλά και της «ξεχασμένης» εξέγερσης της
Βοσνίας, έχουν να αναμετρηθούν με την πλημμυρίδα της ακροδεξιάς, του φασισμού
και της ιμπεριαλιστικής αντεπανάστασης στο ευρωπαϊκό έδαφος, με την Ουκρανία σε
ρόλο αιχμής, την Ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο ευρωπαϊκής Ιερής
Συμμαχίας ενάντια στους λαούς (που με την Ουκρανία «ξεπλένει» και επίσημα πλέον
το ρόλο του φασισμού) και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στο γνωστό ρόλο του
παγκόσμιου αρχιτραμπούκου.
Αφυπνισμένη βίαια από μια κατάσταση «νάρκης της ήττας» και διαρκώς
«εκβιαζόμενη» από το συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο, αλλά και τα όλο και πιο
σκληρά και απαιτητικά «επεισόδια» της αναμέτρησης με το σύστημα, η Αριστερά
μοιάζει πιο αμήχανη από ποτέ. Έχει πλήρη
αμηχανία με τη Βενεζουέλα (τι πρέπει να γίνει, πέρα από την αυτονόητη
αλληλεγγύη), δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει για την Ουκρανία, δεν ξέρει τι
να συμπεράνει και πώς να επαναπροσδιορίσει τη θέση της για την πορεία της
«αραβικής άνοιξης», δεν ξέρει καν τι να κάνει για τη «δική της» κοινωνική
εξέγερση στη Βοσνία, και στις κορυφώσεις της αναμέτρησης παρακολουθεί με
πατσιφιστική «ανωτερότητα» τους φασίστες να φτιάχνουν πολιτοφυλακές! Φοβόμαστε
λοιπόν πως το πιθανότερο είναι ότι θα προτιμήσει, μέσα σε αυτό τον κατακλυσμό, αφού
τοποθετηθεί με τις "ίσες αποστάσεις", στη συνέχεια απλώς να κάνει…
εκλογές – έστω και αν ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες τα αποτελέσματά τους
αποκτούν τεράστια σημασία, πάνω απ’ όλα στην Ελλάδα.
Σε αυτό το άρθρο μπορούμε μόνο υπαινικτικά να τα
σημειώσουμε όλα αυτά, για να έχουμε μια αίσθηση της «μεγάλης εικόνας», γιατί
επείγει να αφιερωθούμε στο τι να κάνουμε στο «ουκρανικό μέτωπο». Τα γεγονότα ισοδυναμούν με γενικό συναγερμό
– μόνο κουφοί θα μπορούσαν να συνεχίζουν τα «ειρηνικά τους έργα» επειδή δεν τον
άκουσαν!
Κάτω η κυβέρνηση των ακροδεξιών
εθνικιστών και νεοναζί του Κιέβου,
όργανο της διεθνούς αντεπανάστασης!
Ας αρχίσουμε απ' αυτό, το πιο άμεσο και καθοριστικό, για
να πιάσουμε από την αρχή γερά την άκρη του νήματος. Και για να είμαστε από την
αρχή σαφείς: εδώ η εκδοχή των ίσων αποστάσεων και του "ούτε ούτε" θα
ήταν τραγικό λάθος! Όσον αφορά το νέο καθεστώς του Κιέβου, οι ίσες αποστάσεις
και το "ούτε ούτε" θα μπορούσε να έχει την εξής μορφή: ούτε με τον
Γιανουκόβιτς ούτε με τον Γιατσένιουκ (ο πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης) -
ούτε με το φιλοδυτικό τμήμα της αστικής τάξης ούτε με το φιλορωσικό. Πτέρυγες
της αστικής τάξης - κυβερνήσεις και καθεστώτα εξίσου εκμεταλλευτικά και
καταπιεστικά, οπότε η Αριστερά είναι εξίσου ενάντια και στα δύο. Με αυτή τη
λογική, φυσικά, δεν υπήρξε και καμιά ουσιαστική αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο: τα
καθεστώτα του Γιανουκόβιτς και του Γιατσένιουκ είναι πολιτικά
"ομότιμα". (1)
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου εδώ
