Δύο επέτειοι και ένα αφιέρωμα ! Μανόλης Λαμτζίδης, υποψήφιος Δήμαρχος Καλαμαριάς
Δύο
επέτειοι και ένα αφιέρωμα !
Μανόλης Λαμτζίδης, υποψήφιος Δήμαρχος Καλαμαριάς
Σκέψεις με αφορμή την πραγματοποίηση από
το ρ/σ 93,4 Στο Κόκκινο, τη Δημοτική
Κίνηση «Θεσσαλονίκη- Ανοιχτή Πόλη» και τη Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση
Καλαμαριάς μιας μουσικής βραδιάς στη μνήμη του αγωνιστή και τραγουδοποιού Πάνου
Τζαβέλλα
Χθες ήταν η
επέτειος της συμπλήρωσης 15 χρόνων από τους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς
στη Γιουγκοσλαβία.
Την 24η
Μαρτίου του 1999, στις 19:45, οι πρώτοι πύραυλοι που είχαν εκτοξευτεί από
νατοϊκά πολεμικά πλοία στην Αδριατική έπληξαν συστήματα αεράμυνας, στο Κόσοβο,
το Μαυροβούνιο και τη δυτική Σερβία. Ακολούθησαν 78 ημέρες αλλεπάλληλων
βομβαρδισμών στρατιωτικών αλλά και πολιτικών στόχων.
Υποτιθέμενος
στόχος ήταν η «ειρήνευση» στα Δυτικά Βαλκάνια. Αυτό που ακολούθησε ήταν το
ακριβώς αντίθετο.
Η
Γιουγκοσλαβία κατατεμαχίστηκε. Άρχισε η αποσταθεροποίηση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Η Βοσνία
γίνεται πεδίο δράσης του ισλαμικού
φονταμενταλισμού. Η Σερβία συρρικνώθηκε πέρα και από τα ιστορικά της σύνορα. Το
Κόσσοβο βρίσκεται σε πορεία αυτονόμησης
με κατεύθυνση τη Μεγάλη Αλβανία, όπου φαίνεται ότι οδεύουν και άλλα «κομμάτια»
της Σερβίας και της ΠΔΓΜ.
Η
γειτονική ΠΓΔΜ κινδυνεύει να διασπαστεί και να
διχοτομηθεί.
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση στην
Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο , που ξεκίνησε
χωρίς να υπάρχει έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και έφερε την
κωδική ονομασία “ευσπλαχνικός άγγελος”. Και μόνο «ευσπλαχνία» δεν μοίραζε, αλλά
θάνατο . Αυτά ήταν τα δώρα του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια.
Αλλά σήμερα είναι και η επέτειος έναρξης του
εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα του Ελληνικού λαού κατά των Οθωμανών (και όχι Τούρκων), στην
έναρξη του οποίου συνέβαλε ιδεολογικά ο Ρήγας Φεραίος-Βελεστινλής, φορέας των
ιδεών του «Διαφωτισμού» και οραματιστής μίας Βαλκανικής Πολιτείας με
δημοκρατικά χαρακτηριστικά, πράγμα το οποίο η κυρίαρχη άποψη προσπαθεί να μας κάνει
να το ξεχάσουμε. Να ξεχάσουμε δηλαδή πως μόνο με μία στενή πολιτική
ισότιμη συνεργασία θα μπορούσαν να
καταπολεμηθούν οι εθνικισμοί στα Βαλκάνια και να περιοριστούν οι εστίες
έντασης.
Με τρείς τρόπους προσεγγίζεις μία επέτειο σαν τη
σημερινή.
Η μία , είναι η κλασσική, η κυρίαρχη προς το παρόν.
Με περισσή προγονολατρεία και προγονοπληξία αφυδατωμένη από το κοινωνικό και
δημοκρατικό νόημα της εξέγερσης του 1821.
Η δεύτερη, είναι αυτή η δήθεν «μοντέρνα», της αποδόμησης της σύγχρονης ελληνικής
ιστορίας, όπου στην κατακυρίευση του
κάστρου της Τριπολιτσάς (Τρίπολης) από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, μία πολύ σημαντική
καμπή του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα είδε μόνο
«σφαγιασμό αμάχων Τούρκων», πράγμα που
δεν αμφισβητείται ασφαλώς, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.
Και η τρίτη, η κριτική προσέγγιση που κατανοεί τον
εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα μέσα σε ένα πλαίσιο εθνεγερτικών κινημάτων των
αρχών του 19ου αιώνα, που ξεσπούσαν σε όλα τα Βαλκάνια εμπνευσμένα
από τις αρχές της Γαλλικής επανάστασης αμφισβητώντας την τυραννική εξουσία των
Οθωμανών Σουλτάνων.
Δεν ήταν μόνο οι Έλληνες κλέφτες και αρματολοί,
αλλά και οι Σέρβοι και Βούλγαροι «χαιντούκοι» ή «χαιντούτοι» , οι Ρουμάνοι
«πανδούροι» και οι Αλβανοί του Αλή Πασά
των Ιωαννίνων και οι Μουσουλμάνοι του Βιδινίου με τον Πασβάνογλου, που είχαν ξεσηκωθεί κατά της Οθωμανικής -και
όχι Τουρκικής- απολυταρχίας εκείνο το διάστημα.
Τον κοινό πόθο των
βαλκανικών λαών για ελευθερία εξέφρασε ο Ρήγας Φεραίος, ο αποκαλούμενος – λόγω καταγωγής- και Βελεστινλής , τον οποίο θα έπρεπε να τιμούμε ως υπέρμαχο της
ελευθερίας της σκέψης και του λόγου («…όποιος
ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά…») και εμπνευστή μιας βαλκανικής δημοκρατικής ομοσπονδίας, στο πλαίσιο της
οποίας δεν θα είχαν θέση οι εθνικισμοί («Βούλγαροι
κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί για την ελευθερία να ζώσομεν σπαθί»),λέει
χαρακτηριστικά, στον περίφημο «Θούριό» του.
Αυτόν
τον άνθρωπο, οι Αυστριακοί τον παρέδωσαν
στους Οθωμανούς κι αυτοί τον μετέφεραν στο Βελιγράδι, όπου φυλακίστηκε στον πύργο
Νeboisa , παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου, όπου και θανατώθηκε στις 10
Μαΐου 1798 μαζί με άλλους εφτά συντρόφους
του.
Ιστορική συνέχεια αυτής της φάσης
της νεότερης ελληνικής ιστορίας αποτελεί η Εθνική μας Αντίσταση 1940-1044 , που
αποτυπώνεται στους χαρακτηριστικούς στίχους που παραθέτουμε:
«…Με χίλια ονόματα μία
χάρη
ακρίτας ειτ' αρματολός
αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι
πάντα ειν' ο ίδιος ο λαός.
Παντού η Πατρίδα μ'
έχει στείλειακρίτας ειτ' αρματολός
αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι
πάντα ειν' ο ίδιος ο λαός.
φρουρό μαζί κι εκδικητή
κι απ' την ορμή μου θ' ανατείλει
καινούργια λεύτερη ζωή.
Αλί του που θα μ' απειλήσει
με τη σκλαβιά και την ντροπή
το θάνατο έχω καταργήσει,
δεν ξέρω φόβος τι θα πει….»
Αλλά και στους γνωστούς στίχους από το αντάρτικο τραγούδι «Στ΄άρματα, στ΄άρματα»
«…Ξαναζωντάνεψε τ' αρματωλίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.
Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό,
νέας ανάστασης χτυπά η καμπάνα,
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό….»
Δεν ήταν αυτοί που
το τραγουδούσαν και πολεμούσαν «κυρ-Παντελήδες» ….Δεν
ξέρω φόβος τι θα πεί , το θάνατο έχω καταργήσει έλεγαν.
Καλούμαστε να τιμήσουμε , μέρα που
είναι σήμερα, σε αυτό το πλαίσιο τη
μνήμη ενός δικού μας «άγιου» του Πάνου Τζαβέλλα που μετείχε στην Αντίσταση και διέσωσε
το αντάρτικο τραγούδι μεταδίδοντάς το στις νεότερες γενιές.
Ας θυμηθούμε κι εμείς κι
ας αποτίσουμε φόρο τιμής στους δικούς μας «αγίους» που έχασαν ζωή, τιμή και
ελευθερία για τα
πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αδελφοσύνης και της ισότητας
Γιατί και εκείνοι και εμείς ήθελαν
και θέλουμε «….λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά…»
Ο αγώνας πάντα συνεχίζεται!
