Σχόλιο επί σχολίου της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Παύλου Μελά... του Μάκη Διάκου
Σχόλιο επί σχολίου της Λαϊκής
Συσπείρωσης Δήμου Παύλου Μελά
του Μάκη Διάκου
Κατά πρώτον καλοδέχομαι την τιμητική
εξαίρεση που κάνει το γραφείο τύπου της Λαϊκής Συσπείρωσης του δήμου μας κι
ασχολείται με κείμενο μου. Και καλοδέχομαι αυτήν την ενέργεια σας γιατί
αυτόματα μου δίνει την ελπίδα πως θα συμβάλει σε έναν ανοιχτό διάλογο με
κοινούς προβληματισμούς. Επιπλέον κρατά ανοιχτή την ατζέντα των θεμάτων που με
απασχολούν και δε χωράνε σε ένα μόνο
κείμενο, ούτε βέβαια εξαντλούνται στο παρόν.
Κατά δεύτερο να διευκρινίσω πως δεν
κρύβομαι πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ κι ούτε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από εμένα. Οι
βερμπαλισμοί μου αφορούν προσωπικές απόψεις και κινούνται ανάμεσα στον
εμπειρισμό μου και την μερικότητα μου. Το κείμενο που αποτέλεσε και την αφορμή
να απαντήσετε, απλά κατατέθηκε στα πλαίσια προβληματισμού μεταξύ των μελών της
δημοτικής παράταξης Ριζοσπαστικής Κίνησης Πολιτών Παύλου Μελά κι απευθύνεται
βέβαια σε όλη την κοινωνία. Με όλα αυτά
καταλαβαίνεται πως η απάντηση μου θα αρκεστεί σε ότι με αφορά.
Κατά τρίτο να διορθώσω τον όρο
Τοπική Διοίκηση, που χρησιμοποιείτε στην εισαγωγή του κειμένου σας, με τον
όρο Τοπική Αυτοδιοίκηση διότι τον πρώτο
απλά δεν τον κατανοώ.
Ας τα πάρουμε ένα–ένα λοιπόν.
Πράγματι δεν αναφέρομαι στον «Καλλικράτη» με το ονοματεπώνυμο του ούτε και τις
καταστροφές που επέφερε στην Τ.Α. έναντι του
προηγούμενου θερμικού πλαισίου που όπως καταλαβαίνω υπερασπίζεστε
(μάλλον για τον “Καποδίστρια” θα μιλάτε). Επιτρέψτε εδώ να πω πως τη ζημιά στην
Τ.Α. κυρίως την κάνουν τα μνημόνια, ο μεσοπρόθεσμος και οι εφαρμοστικοί νόμοι
κι όχι τόσο ο “Καλλικράτης¨. Παίρνω όμως την ευκαιρία να ανατρέξω κι εγώ στο
παρελθόν. Ίσως με την αναδρομή αυτή γίνει πιο κατανοητό αυτό που επικαλούμαι ως
αναγκαιότητα συγκρότησης της νέας συλλογικότητας. Λόγω ηλικίας θυμάμαι πως λειτουργούσαν οι
δήμοι πριν καν εφαρμοστούν οι δύο βαθμοί
Τ.Α. και πριν ακόμη εμπεδωθεί στην Ελληνική κοινωνία ο όρος Τοπική
Αυτοδιοίκηση (που στις σύγχρονες
κοινωνίες αποτελεί ένα από τα λεγόμενα βάθρα της Δημοκρατίας). Αναφέρομαι στην
μεταπολιτευτική εποχή, τότε που οι
συντηρητικές κι αντιδραστικές
δυνάμεις πρότειναν τους όρους Τοπική Εξουσία, Τοπικοί Άρχοντες, Τοπικές
Αρχές. Και ναι, τότε για να κατακτήσουμε εμείς, οι λεγόμενοι προοδευτικοί
πολίτες, αυτό που εννοούμε σήμερα ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ψηφίζαμε και κομουνιστές
δημάρχους. Άλλοτε από την πρώτη Κυριακή
και πάντα τη δεύτερη. Και χαιρόμασταν και υπερασπιζόμασταν το έργο
τους και μερικές φορές υπερηφανευόμασταν
προς ετεροδημότες φίλους που εμείς, στην
περιοχή μας, είχαμε αγωνιστές δημάρχους. Τότε όμως παράλληλα συγκροτούσαμε
συλλογικότητες, αναπτύσσαμε διάλογο, πολιτικοποιούσαμε τις ιδεολογικές διαφορές
μας, τις καταθέταμε στην κοινωνία να τις κρίνει, να τις προάγει και να τις
ολοκληρώσει ώστε εν τέλει να τις κάνει
θέσεις της και κτήμα της. Δεν τις κρατούσαμε εντός μας. Δεν ήταν το οχυρό μας
οι ιδέες, τις μοιραζόμασταν. Συσπειρωνόμασταν ενάντια στην αντιδραστική
νοοτροπία και στις ξεπερασμένες αντιλήψεις παραγόντων που θέλανε απλώς να
ασκήσουν εξουσία και να την αναπαράγουν τοπικά. Κι έτσι βγάζαμε μπροστά για
πολλές τετραετίες τους κομουνιστές
δημάρχους. Που κι αυτοί με το έργο τους τιμούσαν την ψήφο μας που είχε πολιτικά
χαρακτηριστικά και την μετουσιώνατε σε
πολιτική για το “κοινόν καλό”. Ή όχι;
Σήμερα, θα πρέπει να παραδεχτούμε
πως αν θέλουμε να απαντήσουμε στον κάθε
“Καλλικράτη” , στις καταστρεπτικές επιπτώσεις των μνημονίων καθώς και στον θεσμικό εκφυλισμό της (που σε
αυτό η ευθύνη βαρύνει το κίνημα της Τ.Α.) είναι αναγκαίο να συγκροτήσουμε ξανά
μια νέα συλλογικότητα. Αυτή οφείλει να έχει ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους,
δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία και να εκφράζει ευρύτερες κοινωνικές
δυνάμεις. Για να λειτουργήσουμε πολιτικά δεν χρειάζεται να συμφωνούμε όλοι σε
όλα, όπου συμφωνούμε όμως οφείλουμε να συγκροτούμε κοινή πολιτική πρόταση.
Αθροίζοντας τις μερικότητες μας θα αρθρώσουμε τη συλλογική πολιτική πρόταση σε
αυτά που μας ενώνουν. Θέλουμε τον κόσμο των ιδεών μας να αναπτύσσεται και να
ολοκληρώνεται όχι φυγοκεντρικά αλλά κεντρομόλα, να μη μας χωρίζει αλλά να μας συνταιριάζει και να μας συνθέτει. Με εμπιστοσύνη που θα κερδίζεται βήμα
βήμα. Όποτε η Αριστερά (προοδευτικές
δυνάμεις πες, δημοκρατικές πες, ανανεωτικές πες, σοσιαλιστικές πες,
κεντροαριστερές πες, σοσιαλδημοκρατικές πες, κομουνιστικές πες) συνεργάστηκε
στον τόπο μας κι εκφράστηκε πολιτικά ενιαία, μόνο θετικό απολογισμό έχει να
επιδείξει. Ή όχι;
Ο κ. Διάκος τίποτα δεν ξέχασε, ούτε
βέβαια τους αγώνες της Λαϊκής Συσπείρωσης υποτιμά. Ούτε και κανενός άλλου όμως.
Κι ο ίδιος σε αρκετούς ήταν παρών και σε πολύ περισσότερους απών. Κατάλαβε όμως
πως οι αγώνες για να είναι αποτελεσματικοί πρέπει να στηρίζονται σε συντροφικότητες, συνοδοιπορίες και
συναγωνιστικότητες. Κι αυτές συθέτονται και οικοδομούνται κάθε μέρα, σε κάθε
χώρο. Ή όχι;
Ναι, υπερασπίζομαι τους
δημοκρατικούς θεσμούς. Αν δεν κάνω λάθος και το ΚΚΕ και η ΚΝΕ και το ΠΑΜΕ, και
η Λαϊκή Συσπείρωση ακόμη, κάτω από ένα δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο λειτουργούν.
Και μόνο εγγυητή τους θεωρώ τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και την κοινωνία στο
σύνολο της. Αυτή μόνη μπορεί να δημιουργήσει, να υπερασπιστεί και να
ολοκληρώσει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της.
Άλλωστε η 'θέσπιση' αποτελεί το
μέγα άλμα της ανθρωπότητας και την διαφοροποίηση της κοινωνίας μας από το λοιπό
βασίλειο. Κι όταν οι θεσμοί δοκιμάζονται
και καταπατούνται, μάλιστα από αιρετούς για να προσπορίσουν προσωπικά οφέλη
κάθε είδους, τότε ναι, οφείλουμε να τους
προστατέψουμε κατά προτεραιότητα. Και ενωμένοι να δώσουμε ηχηρή πολιτική
απάντηση στους παραχαράκτες τους. Ή όχι;
Δεν ανέφερα πουθενά πως η
διαχειριστική ικανότητα αποτελεί το
απόλυτο (πολιτικό θα εννοείται φαντάζομαι) κριτήριο. Για εμένα,
αντίθετα, είναι το ελάχιστο αυτονόητο κριτήριο ενός πολιτικού οργανισμού ή
προσώπου αλλά ταυτόχρονα και το απόλυτα αναγκαίο. Κι αυτό το αυτονόητο κι
αναγκαίο διαπίστωσα πως απουσιάζει προκλητικά
από πολλούς που άσκησαν διοίκηση και διεκδικούν να ξανασώσουν τον τόπο.
Ή όχι;
Τέλος ο κ. Διάκος δεν έκανε καμία
επίθεση φιλίας, πολλώ δε υποκριτική. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να επενδύσει στην
υποκριτική πολιτική, ο τελευταίος πολιτικός χώρος που θα επιδιώξει να το πράξει
είναι αυτός του ΚΚΕ. Και δεν το λέω ειρωνικά. Αυτό βέβαια δε με εμποδίζει να
αντιπαρατεθώ ιδεολογικά (όσο μου κόβει βέβαια) και πολικά σε όσα διαφωνώ μαζί
του. Κυρίως όμως δε με εμποδίζει να
συγκροτήσω κοινή πολιτική πρόταση και να συνεργαστώ με τα μέλη του και με τους
φίλους του (όπως παλιά, που λέγαμε!) για να απαντήσω στα καυτά (και μνημονιακά)
ζητήματα της Τ.Α. Για να τα δώσουμε πολική απάντηση στους παρωχημένους
εκλογικούς μηχανισμούς που στήνονται ολόκληρη τετραετία με σκοπό νομή της
τοπικής εξουσίας. Για να εμποδίσουμε τον
περαιτέρω θεσμικό εκμαυλισμό, να προστατέψουμε την δημόσια περιουσία, να
επανασχεδιάσουμε τις δημοτικές υπηρεσίες και, προστατεύοντας το δικαίωμα στην
εργασία, να τις κάνουμε αποδοτικότερες ώστε να εξοικονομήσουμε πόρους για την κοινωνική αλληλεγγύη. Για να
συγκροτήσουμε πολιτικές που δεν θα εξαντλούν το περιβαλλοντικό μας
απόθεμα (στρ/δα, χέρσα γη, ποτάμια, αδόμητοι χώροι, νερό, ατμοσφαιρα, ρύποι,
διαχείριση αποβλήτων, περιαστικό δάσος κλπ) για πρόσκαιρα οφέλη, που θα
αντιστεκόμαστε σε κάθε εξωθεσμική παρέμβαση. Μπορούμε να συγκροτήσουμε αυτήν την πρόταση, και χωρίς
όρκους αιώνιας πίστης κι αγάπης μεταξύ μας, να την δοκιμάσουμε στη Λυδία λίθο
της κοινωνίας.Κι όπου είναι λάθος να τη διορθώνουμε. Ή όχι;
Δεν αναφέρομαι στον ταξικό χαρακτήρα
της Τ.Α. όχι επειδή δεν έχω άποψη (πάντα μερική και εμπειρική βέβαια) αλλά επειδή πιστεύω πως δε θα μπορέσει ποτέ
να τεθεί ως θέμα στα σοβαρά στην ατζέντα της αν δεν λειτουργήσει πρώτα και
στοιχειωδώς συλλογικά, θεσμικά και πολιτικά. Ή όχι;
ΥΓ. Δεν νομίζω κανένας από αυτούς που συμμετέχουν σε αυτόν τον εν
σπέρματι διάλογο να είναι θαμπωμένος από το success stories της κυβέρνησης
Μάκης Διάκος
