ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ!

   Πρόθεσή μου είναι να μοιραστώ έναν προβληματισμό που να έχει περισσότερο τη μορφή ανοιχτής συνομιλίας και λιγότερο τη μονοδιάστατη λειτουργία επικοινωνίας  ενός τυπικού κειμένου. Και εξηγούμαι:   Πρέπει να υπάρχει συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων; 

  Η κοινή λογική αποδέχεται πως είναι επιβεβλημένη η σχέση αυτή. Διαφορετικά είσαι ένα αφερέγγυο  άτομο, ελλειμματικής  ή ανύπαρκτης αξιοπιστίας!  Είναι οξύμωρη στάση ζωής, και κυρίως απατηλή

προς τους μαθητές σου αν τυχαίνει να είσαι και δάσκαλος, όταν επί πολλά  έτη μελετάς ,διδάσκεις και εξάρεις την συμμετοχή του πολίτη της αρχαίας Αθήνας στα κοινά ενώ εσύ  πόρρω απέχεις από αυτή τη διαδικασία επικαλούμενος το «φιλήσυχον» του χαρακτήρα , την έλλειψη χρόνου ή ακόμη και τη σωρεία προβλημάτων  που σε καθιστούν δέσμιο του  καναπέ και της αντίληψης «Ας νοιαστούν  οι άλλοι…» ξεχνώντας ότι το ιδιωτικό πρόβλημα είναι μέρος του πολιτικού.

  Και μια και μιλάμε για «ιδιωτικό» θέλω να θυμίσω ότι στην αρχαιότητα η λέξη ιδιώτης προσδιόριζε αρχικά τον πολίτη που ασχολούταν μόνο με τις ιδιωτικές του υποθέσεις και όχι με τα κοινά ως όφειλε.

Επειδή όμως η συμπεριφορά αυτή θεωρούταν ντροπιαστική, η λέξη πήρε υβριστική χροιά για όσους  ιδιώτευαν (εξού  και  idiot=ανόητος). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το σχοινίον το μεμιλτωμένον το οποίο

άφηνε ένα  σημάδι  κόκκινου χρώματος σε όσους δεν πήγαιναν στην Εκκλησία του Δήμου.

  Επιστρέφοντας  στα καθ’ημών των νεοελλήνων , βλέπουμε ότι ενώ διεκδικούμε το ιστορικό μας βάθος

την ίδια στιγμή διαγράφουμε μια ιστορική ασυνέχεια, αφού η ιδιωτική οδός που επιλέξαμε -όχι όλοι και όχι πάντα- νίκησε κατά κράτος τη δημόσια.

  Εύλογα θα πει κάποιος από τους αναγνώστες «Μα για τα δημοσιονομικά θέματα έχουμε τους άρχοντες

του τόπου. Τους βάλαμε να μας κυβερνούν!» Και σ’αυτή την ανοιχτή συνομιλία κάποιος άλλος θα απαντούσε «Κι εμείς ; Πού υπάρχουμε σ’αυτό το τρίπτυχο Πολίτης-Πόλη-Πολιτεία; Η παρέμβασή μας σταματάει στην ανάθεση ευθυνών διά της ψήφου;;; Τόσο αξιολογούμε την ύπαρξή μας;»  Και εκεί θα συμμεριστώ την αντίθετη άποψη του δεύτερου.

  Διότι αν δεχτήκαμε  ότι ρόλος του πολίτη είναι μόνο να ψηφίζει και ανέμελος να φροντίζει για τα του οίκου του, τότε δικαιολογείται η αμήχανη και μοιραία στάση μας μπροστά στην καταστροφή που ακολούθησε μετά τη φράση «Λεφτά υπάρχουν!» , στην μετέπειτα φραστική αντιδικία του «Μαζί τα φάγαμε!» ψάχνοντας να βρούμε ενόχους και συνενόχους,  στην έκπληξή μας μπροστά στην αποκάλυψη των χρηματισμών και της διαφθοράς πολιτικών προσώπων, διευθυντών και προϊσταμένων και εντέλει 

εξηγείται ακόμα και η απεγνωσμένη προσπάθεια που κάνουμε τα τελευταία χρόνια να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Μα πώς φτάσαμε ως εδώ;;;»

 Η απάντηση νομίζω πως βρίσκεται ακριβώς στην αμφίδρομη  χαλαρή σχέση  εξουσίας -πολίτη. Αφεθήκαμε να εμπιστευτούμε επαγγελματίες πολιτικούς  , άρχοντες , ηγέτες, συνδικαλιστές, ανάγοντάς τους σε δικτατορίσκους  πιστεύοντας ότι κρατούν τη λυδία λίθο για κάθε μας πρόβλημα και με συνεργό τους τα ΜΜΕ , αποφάσιζαν  πριν από μας για μας, ανεξέλεγκτοι , αφού εμείς ασχολούμασταν με τα ιδιωτικά!

  Ο λόγος λοιπόν για τη συμμετοχή και κυρίως την συνευθύνη των πολιτών!

Σήμερα , που ο τόπος και οι ζωές μας μαστίζονται από οικονομική και κοινωνική ένδεια  εμφανίζεται αδήριτη η ανάγκη  να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την αρχή, τοπική ή εθνική, τη διοίκηση,

τους άρχοντες και ό,τι εμπλέκεται σε αυτό που ονομάζουμε πολιτική ζωή. Μετατρεπόμενοι από κομπάρσοι σε πρωταγωνιστές!

 Ξεκινώντας από το δέντρο της γειτονιάς και φτάνοντας στη δημοτική ή  κεντρική αρχή να δηλώσουμε με όλους τους τόνους « Εμένα με νοιάζει!» εξαντλώντας κάθε αρχή νομιμότητας στη συμμετοχή, στην συνδιαμόρφωση, στην συναπόφαση!  Οφείλουμε ως σκεπτόμενοι πολίτες να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και όχι να θυματοποιούμαστε  ως άλλες Ιφιγένειες , ξαφνιασμένοι μετά για τα δεινά που μας βρήκαν!

                                                                                              Ευχαριστώ που «με» διαβάσατε!