Το θέμα είναι ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο! του Αλέξανδρου Raskolnick
Καιγότανε πέρσι το καλοκαίρι η κυρά-Φράου μας και δεν ήθελε να χάσει τις ψήφους των
Γερμανών στις εκλογές του περασμένου φθινοπώρου. Έτσι, είπανε οι φίλοι μας οι Γερμανοί στον
υπάλληλό τους, αυτόν που παριστάνει τον υπουργό των Οικονομικών της Ψωροκώσταινας εκείνο
το αμίμητο, «Γιάννη, Ξέχνα το!». Και το
ξέχασε το κούρεμα ο Γιάννης, τι να έκαμε ο άνθρωπος?
Καίγεται και τώρα
η κυρά-Φράου μας και δε θέλει ούτε ετούτη τη φορά να χάσει αυτή και το κόμμα της,
τις ψήφους των Γερμανών στις ευρωεκλογές
του ερχόμενου Μαΐου. Γιατί θα τις χάσει τις ψήφους, αν μάθουν οι ψηφοφόροι της,
πόσο θα τους κοστίσει κατά κεφαλή, η πτώχευση της Ελλάδας.
Διότι ως γνωστόν, μετά
το διεθνές πάρτι με επίκεντρο τα
ελληνικά ομόλογα που είχε σαν αποτέλεσμα να
χαθούν και να κερδηθούν περιουσίες, το μεγαλύτερο μέρος του κινδύνου της
ελληνικής πτώχευσης πέρασε στο χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας, που έμεινε κατά το σχέδιο με τον μουτζούρη. Και πια είναι
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα? Οι Ευρωπαίοι
φορολογούμενοι. Δεν θα τους αρέσει καθόλου, όταν μάθουν τα νέα!
Όχι ότι έχει καμιά
σπουδαία σημασία ποιοι και πόσοι από την κάθε παράταξη θα πάνε στην
Ευρωβουλή ή τα σούρτα-φέρτα τους και το υπέροχο πάρτι που θα ζήσουν οι
εκλεκτοί για μια πενταετία, από τις Βρυξέλλες στο Στρασβούργο και
τούμπαλιν. Όχι, καμία σπουδαία σημασία για τις δικές μας ζωές, μόνο για
τις ζωές αυτών που θα τιμήσομε με την ψήφο μας∙ τις δικές τους ζωές και των συμβούλων τους και των άλλων παρατρεχάμενων.
Διακοσμητικό όργανο
είναι και η Ευρωπαϊκή Βουλή, κάτι σαν τη δική μας Βουλή, κακή η ώρα, τα
τελευταία χρόνια. Όλα γίνονται στην Ευρώπη, ας το πούμε απλοϊκά για να
καταλαβαινόμαστε, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όπως γίνεται
τούτον τον καιρό και στην Ελλάδα. Άλλο ένα άχρηστο όργανο και το
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έτσι όπως λειτουργεί.
Αλλά βρε αδελφέ, είναι
θέμα γοήτρου να κερδίζονται οι εκλογές, όσο ασήμαντες κι αν είναι, ως εκ
τούτου πρέπει να κερδηθεί κι άλλος χρόνος στο θέμα της επίλυσης του
ελληνικού χρέους. Ίσως, εν τω μεταξύ, να διαβάσουμε στα ψιλά των
εφημερίδων για μερικές εκατοντάδες αυτοκτονίες ακόμα. Ίσως, εν τω
μεταξύ, μερικοί καρκίνοι σε πρώιμο στάδιο, να εξελιχθούν χωρίς ίαση. Θα
μας τα δείξουν αυτά οι μελλοντικοί δείκτες θνησιμότητας. Δε χάλασε ο
κόσμος, εφόσον διακυβεύεται το γόητρο του ευρωπαϊκού ιερατείου. Μαζί
διακυβεύεται και το γόητρο των ανάξιων να διαχειριστούν τα τρέχοντα
ζητήματά μας, ντόπιων υπαλλήλων αυτού του ιερατείου, αλλά αυτοί είναι
αναλώσιμοι, καθ' οδόν για το ειδικό δικαστήριο.
Είναι λοιπόν θέμα πρεστίζ: όπως εδώ στην Ελλάδα λέμε ότι αν καταποντιστεί το συνονθύλευμα των χυδαίων που μας κυβερνούν σήμερα, ενδέχεται να πέσει η κυβέρνηση, κατά κάποιον αντίστοιχο τρόπο ασφαλώς δεν θα θέλει κι η κυρά-Φράου μας να χάσει την εμπιστοσύνη του Γερμανικού της λαού. Ποιος θα ήθελε, άλλωστε στη θέση της? Κανείς! Πόσο μάλλον, που τον δικό μας πρωθυπουργεύοντα σφουγγοκωλάριο τον έχει δεμένο με το λουρί από το λαιμό και τον κρατάει καθισμένο στα τέσσερα. Όνειδος!
Όμως όνειδος-ξεόνειδος,
μια είναι η πραγματικότητα: Τα νούμερα δε βγαίνουν και η Ελλάδα δεν
μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό το ειδεχθές χρέος που έχουν φορτώσει οι
άθλιοι στις πλάτες μας.
Τα νούμερα δε βγαίνουν
και το σχέδιο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στα διάφορα τρωκτικά,
κατά πως έγινε στην Ανατολική Γερμανία μετά την πτώση του Τείχους του
Βερολίνου, δεν πρόκειται να περάσει στην Ελλάδα αβρόχοις ποσί, γιατί η
ελληνική υπομονή έχει πολύ μικρότερα όρια από τα ανατολικογερμανική
υπομονή, που σφυρηλατημένη και από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, είχε γίνει
γαϊδουρινή.
Πρέπει να γίνει και θα
γίνει το κούρεμα του χρέους, γιατί τα νούμερα δε βγαίνουν και το
καταλαβαίνουμε όλοι, εκτός από τον σαχλό που παριστάνει τον Έλληνα
Πρωθυπουργό, μαζί και τον ομοτράπεζο του, τον Παρασυνταγματολόγο σοσια-ληστή. Αλλά, το είπαμε, αυτοί είναι αναλώσιμοι, καθ' οδόν για το ειδικό δικαστήριο κι ακόμα πιο μέσα.
Όμως ο ίδιος ο εκλεκτός
υποψήφιος της κυρά-Φράου μας, δήλωνε πρόσφατα ότι «δεν αποκλείει νέο
κούρεμα του ελληνικού χρέους». Άλλο θέμα αν μετά «μάζεψε» τα λόγια του, ο
μαρτυριάρης. Να, αυτά μου θύμισε ο Σώτος!
Είναι προφανές ότι θα κάνουν μια προσπάθεια να μετακυλήσουν το ελληνικό χρέος στο διηνεκές και να πληρώνουμε τόκους ως τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά αυτό δεν το χρωστάμε στα τρισέγγονά μας και θα μας βρίζουν με τον χειρότερο τρόπο, αν το δεχθούμε!
Το χρέος πρέπει να κουρευτεί λοιπόν∙
και θα κουρευτεί κάποτε, στο μέλλον, όταν θα βρεθεί μια Ελληνική
κυβέρνηση εθνικά υπερήφανη και ικανή να διαπραγματευτεί. Πάντως όχι
νωρίτερα. Τότε, το κρίσιμο ερώτημα θα είναι ποιος θα πληρώσει το
μάρμαρο. Όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες μαζί ή αυτοί που τα φάγανε? Γιατί,
όλοι μαζί σίγουρα δεν τα φάγαμε, ούτε όμως συμμετείχαν μόνον Έλληνες στο
φαγοπότι, έτσι δεν είναι κυρά-Φράου μου? Ξέρεις εσύ!
Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
