Όλη η Ελλάδα το είδε προχθές, τουλάχιστον όσοι παρακολουθούσαν ζωντανά τη συζήτηση στη Βουλή. Με το που υπέβαλε ο Αλέξης Τσίπρας την πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών, έσπευσε ο υπουργός Επικρατείας Δημήτρης Σταμάτης να απαντήσει για λογαριασμό της κυβέρνησης:

«Εμείς αποδεχόμαστε αμέσως την πρόκληση! Γιατί δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο». Και λίγο πιο κάτω, δεύτερη φορά: «Εμείς αμέσως κάναμε αποδεκτή την πρόταση. Τυπικά έχετε δίκιο, έχετε δικαίωμα, το πρόβλημά σας δεν είναι τυπικό, είναι ηθικό.»

Και όμως, εις μάτην έψαχνα χθες και προχθές να ξαναδώ στα δελτία ειδήσεων τη δήλωση του υπουργού, τον οποίο έσπευσε λίγο αργότερα να αδειάσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αμέσως μετά ο ίδιος προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να πει ότι δεν είπε τα όσα είπε.

Έδειξαν τον Αλέξη Τσίπρα. Έδειξαν τον Βενιζέλο. Έδειξαν τον Μεϊμαράκη. Ακόμα και τη νομικιστική παρέμβαση του Φώτη Κουβέλη έδειξαν μερικοί. Αλλά τη δήλωση Σταμάτη, που έσπευσε «να αποδεχτεί την πρόκληση» δηλώνοντας ευθαρσώς ότι «τυπικά έχετε δίκιο, έχετε δικαίωμα», όχι! Αυτή -και μόνον αυτή- τη σκηνή δεν την έδειχναν, λες και δεν είχε γίνει ποτέ ή λες και ο προσωπικός συνεργάτης και πολιτικός φίλος του Σαμαρά ήταν ένας άσχετος που κατάφερε να παρεισφρήσει στη Βουλή και να πει τα δικά του.

Ήταν μια κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου, μια στιγμή όπου βλέπεις πώς τα αδιέξοδα οδηγούν σε κωλοτούμπες, οι κωλοτούμπες σε ψεύδη και τα ψεύδη σε δημόσια απόκρυψη της πραγματικότητας, του ντοκουμέντου.

Γι’ αυτό πρέπει να δούμε και να ξαναδούμε το βίντεο, να το διαδώσουμε, να γίνει σλόγκαν, βιντεοκλίπ, σποτάκι. Γιατί η αποσιώπηση, ιδίως όταν είναι κατευθυνόμενη και οργανωμένη, ίσως και να είναι χειρότερη από τη μονταζιέρα.

Χριστόφορος Κάσδαγλης