Γιατί δεν ψηφίζω κανένα απο τους κ Σαραμάντο και Γαβότση ...του Γρηγόρη Εδιρνέλη
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ κ.κ. ΣΑΡΑΜΑΝΤΟ και ΓΑΒΟΤΣΗ
Άρθρο του ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΔΙΡΝΕΛΗ
Σε 3 ημέρες καλούμαστε εμείς οι
δημότες του ευρύτερου Δήμου Ωραιοκάστρου να ψηφίσουμε στις 25 του Μάη, για την
επόμενη δημοτική αρχή, 5ετούς
διάρκειας και ακόμη είναι πολλοί εκείνοι από τους συμπολίτες μας που είτε δεν έχουν
αποφασίσει τι θα ψηφίσουν είτε δεν έχουν πειστεί εάν πρέπει να ψηφίσουν ή να
καταψηφίσουν και τους δύο μονομάχους.
Δεν είναι παράλογο, αν αναλογιστεί
κανείς τα αποτελέσματα από την απαξίωση και υποβάθμιση που υπέστη η Τ.Α εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών και του
Καλλικράτη.
Πόσο μάλλον που οι πολλά υποσχόμενοι
τωρινοί υποψήφιοι δήμαρχοι, είναι συνήθως στην καλύτερη περίπτωση αφερέγγυοι, είτε λόγω των προηγούμενων αυτοδιοικητικών
θητειών τους, είτε γιατί προέρχονται αμφότεροι από την Ν.Δ, που ευθύνεται μαζί
με το ΠΑΣΟΚ για την τραγική κατάσταση που βιώνουμε σαν λαός και χώρα.
Δυστυχώς ήταν στο χέρι μας, [μέχρι
πριν από λίγες ημέρες], να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση και να κάναμε την
αρχή δημιουργίας, για ένα Δήμο Ωραιοκάστρου με συνθήκες ζωής που θα μας άξιζαν
να βιώνουμε.
Ήταν ευκαιρία να ανατρέψουμε από κοινού τις
αναχρονιστικές αντιλήψεις, τις βλαβερές πολιτικές, το υπάρχον κατεστημένο.
Ήταν ευκαιρία να συγκροτήσουμε έναν Δήμο με
δημοτικούς συμβούλους που ενδιαφέρονται [στην πράξη και όχι στα λόγια] για τον
άνθρωπο, την πόλη, την γειτονιά, το χωριό μας,
με όραμα για την επόμενη μέρα και σεβασμό στις επόμενες γενιές.
Η αυτοδιοίκηση είναι το πιο βασικό
επίπεδο άσκησης ουσιαστικής και δημιουργικής πολιτικής, καθώς όλα αναφέρονται στο μικρό, το τοπικό,
στην κλίμακα που βιώνουμε και μπορούμε να επηρεάσουμε με τις επιλογές μας. Το
οικολογικό σύνθημα «σκέψου παγκόσμια,
δράσε τοπικά» βρίσκει στην αυτοδιοίκηση όλο το νόημα του και η αυτοδιοίκηση
το χαμένο ρόλο της.
Η αυτοδιοίκηση δεν είναι μόνο η
καθαριότητα, τα πάρκα, και οι ελεύθεροι χώροι άθλησης, ψυχαγωγίας, κ.λ.π. Είναι ο αρωγός στη διέξοδο από τη κρίση, ο συμπαραστάτης στους δημότες που πλήττονται
από αυτή και η Αρχή που ρυθμίζει σε
μεγάλο βαθμό τη ζωή στο Δήμο μας, τώρα και στο μέλλον.
Η τοπική
αυτοδιοίκηση οφείλει να είναι
μπροστάρης στις πολιτικές για παραγωγική ανασυγκρότηση της τοπικής
οικονομίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας, την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της διαφάνειας στα κοινά, την
ενεργοποίηση της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων, την κοινωνική
αλληλεγγύη, την προστασία των δημοτών από τη κλιματική αλλαγή, κυματοθραύστης
στην καλπάζουσα και επελαύνουσα φτώχεια, τη ρύπανση, και την έκθεση σε
καταστάσεις που βλάπτουν την υγεία ή υποσκάπτουν το μέλλον των παιδιών τους.
Δεν αρκεί λοιπόν μόνο η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και του Καλλικράτη. Η Τ.Α πρέπει να προχωρήσει και ένα βήμα παραπέρα.
Απαιτείται επιτακτικά μια δημοτική αρχή που θα απαντά στις σύγχρονες ανάγκες
της τοπικής κοινωνίας.
Γιατί, ρύπανση είχαμε και πριν τα
μνημόνια. Ενεργειακές σπατάλες και υποβάθμιση του περιβάλλοντος είχαμε και πριν τα μνημόνια. Ανεργία, πελατειακό καθεστώς και ρουσφέτια
είχαμε και πριν τα μνημόνια. Αδιέξοδο
έβλεπαν οι τοπικές επιχειρήσεις και πριν τα μνημόνια [αν και σε μικρότερο
βαθμό] και ούτω καθ’ εξής.
Δεν αναπολούμε λοιπόν την προ
μνημονίων εποχή. Οραματιζόμαστε ένα
ανθρώπινο Δήμο.
Η νέα δημοτική αρχή οφείλει και
πρέπει να διεκδικήσει ριζικές αλλαγές στον τρόπο αυτοδιοίκησης που όλοι
γνωρίζουμε, για να βρει τον πραγματικό της ρόλο, για να ανταποκριθεί στις
ανάγκες τις δικές μας και των επόμενων γενεών, για να αξίζει τελικά να ζούμε στο
Δήμο Ωραιοκάστρου.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως, η μέχρι τώρα πολυετής πορεία, πρακτική
και τρόπος Δημαρχιακής Διοίκησης των
Δήμων Ωραιοκάστρου, Καλλιθέας και Μυγδονίας των κ.κ Σαραμάντου και Γαβότση, τίποτε το ευοίωνο, προοπτικό, νέο και οραματικό,
δεν προοιωνίζει για την επόμενη 5ετία στον Καλλικρατικό Δήμο μας.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η επιδειχθείσα προεκλογική τακτική αμφοτέρων, η έλλειψη πολιτικού αντιπαραθετικού λόγου, οι οικογενειοκρατικές
δεσμεύσεις, η πλούσια ανέξοδη παροχολογία και υποσχεσιολογία [απλώς και μόνο προς άγρα ψηφοφόρων], όπως
επίσης και η εμμονή και προσκόλληση τους σε τακτικές προεκλογικών μεθόδων και
πρακτικών του 1950 – 1960, αποδεικνύει περίτρανα ότι τίποτε δημιουργικό και
νέο, δεν πρέπει να περιμένουν οι
συμπολίτες μας από τους κυρίους αυτούς.
Γι αυτό λοιπόν οφείλουμε να δείξουμε την πλήρη και ηχηρή αποδοκιμασία μας, με την
καταψήφιση των δύο αυτών υποψηφίων που θα είναι και αποδοκιμασία των
πρακτικών κρυπτοσυναλλαγής και υποβάθμισης της νοημοσύνης των σκεπτόμενων
συνδημοτών μας.
