Το διάβασα παντού: Ο Μπουτάρης ορκίστηκε φορώντας το Αστέρι του Δαβίδ. Πολλοί εξαγριώθηκαν: Τώρα που "οι Εβραίοι σκοτώνουν τα παιδάκια στη Γάζα", πώς του ήρθε; Η δε Ραχήλ Μακρή των Ανεξάρτητων Έλιενς έγραψε κάτι απορριπτικό στο ίντερνετ, μια ειρωνεία του στυλ "Να τον χαίρεστε". (Αχ και να μάθει καμιά μέρα ότι εκτός απ' το όνομά της είναι και η καταγωγή της εβραϊκή...) Επειδή, όντως, τον χαίρομαι, θέλησα να καταλάβω αν ήταν μια αψυχολόγητη φιλο-ισραηλινή κίνησή του ή κάτι άλλο. (Κατ' αρχάς, όπως γράφει ο χαρμίδης: Ο Μπουτάρης δεν φόραγε το "άστρο του Δαβίδ". Φόραγε το κίτρινο αστέρι που οι ναζιστές υποχρέωναν τους εβραίους της Ευρώπης να φοράνε στο πέτο τους. Επάνω γράφει τη λέξη "Jude" που στα γερμανικά σημαίνει "Εβραίος". Το αστέρι του Δαβίδ είναι αυτό εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Star_of_David) Η δημοσιογράφος της Μακεδονίας Σοφία Χριστοφορίδου έζησε από πρώτο χέρι τι συνέβη, και της ζήτησα να μου εξηγήσει. Διαβάζοντάς τι συνέβη, τον χάρηκα τον Μπουτάρη για άλλη μια φορά (σόρι Ραχήλ!), εκτός των άλλων επειδή ήταν ένας απ' τους λίγους που είχε τα κότσια να το κάνει εκεί μέσα, σε αντίθεση με υποτιθέμενους αριστερούς αντιρατσιστές... Μου αφήγήθηκε η Σοφία: Θα ήταν μια συνηθισμένη τελετή ορκωμοσίας δημοτικού συμβουλίου. Με πολιτικό όρκο, για όσους πιστεύουν ότι η θρησκεία δεν έχει θέση στην πολιτική. Με θρησκευτικό όρκο για όσους πιστεύουν ότι χρειάζεται θεία επικύρωση του λόγου τιμής που δίνουν να υπηρετούν το σύνταγμα και τους νόμους. Θα ήταν μια τυπική διαδικασία, αν δεν ήταν στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη που έχασε 50.000 ανθρώπους της στο Άουσβιτς και στα άλλα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί. Μια πόλη, όπου βρέθηκαν 10.195 ψηφοφόροι για να επιβραβεύσουν τον άνθρωπο που τραγουδά "Τ' αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω, αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!". Στην πόλη που πλήρωσε με αίμα, όσο καμία άλλη στην Ελλάδα, τον ναζισμό και τον αντισημιτισμό, οι ναζιστές έχουν μια θέση στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου. Η Ελεάννα Ιωαννίδου Η δημοτική σύμβουλος και επικεφαλής της παράταξης "Γειτονιές σε δράση", κυρία Ελεάννα Ιωαννίδου είχε την εξαιρετική ιδέα, όσοι είναι ενάντια στους ναζί να το δηλώσουν με έναν συμβολικό τρόπο. Φορώντας ένα αστέρι που έγραφε «Jude», όπως αυτά που φορούσαν οι εβραίοι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για "να υπερασπιστούμε τη μνήμη των νεκρών της πόλης μας" όπως λέει. Το πρότεινε στους επικεφαλής όλων των παρατάξεων. Φυσικά όλοι δήλωσαν αντιναζιστές, αλλά στη συνέχεια... άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Άλλοι γιατί απευθύνονται σε δεξιό κοινό, και δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιους ακτιβισμούς, άσε που μπορεί να θεωρούταν λιγότερο χριστιανοί αν φορούσαν ένα σύμβολο που παραπέμπει σε εβραίους, άσε που αν τους έπιανε στο στόμα της η "Ελεύθερη Ώρα" θα είχαν στιγματιστεί μια για πάντα ως μέλη της παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας. Για τους αριστερούς τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Πολλοί αριστεροί κάνουν συμψηφισμό του Ολοκαυτώματος με τον πόλεμο στη Γάζα. Προφανώς οι έλληνες που δολοφονήθηκαν σε θαλάμους αερίων δεν είναι έλληνες, θύματα ενός δισχιλιετούς ρατσιστικού μίσους, αλλά ισραηλινοί εποικιστές. Παρά την προσπάθεια της κυρίας Ιωαννίδου, μέχρι την τελευταία στιγμή, να πείσει τον επικεφαλής της παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» Τριαντάφυλλο Μηταφίδη, η αμηχανία του ήταν εμφανής. Προς τιμήν τους, τα μέλη της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ) που βρισκόταν στην αίθουσα για να διαμαρτυρηθούν, φόρεσαν τα άστρα. Ο μόνος επικεφαλής παράταξης που συμφώνησε χωρίς δεύτερη σκέψη να συμμετάσχει στη συμβολική αυτή διαμαρτυρία ήταν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Γιάννης Μπουτάρης. Μαζί με την κ. Ιωαννίδου ήταν οι μόνοι που φόρεσαν το άστρο την ώρα που ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος ορκιζόταν ότι... θα τηρεί το Σύνταγμα. Από μέσα του ο υμνητής του ναζισμού ίσως να τραγουδούσε "Τ' αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω// αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!", όπως οι χριστιανοί λένε ψιθυριστά τα "πατερημών" για να διώξουν το κακό. (Όχι, δεν ξέρασε στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, χαμογελούσε απλώς ειρωνικά στα συνθήματα των αντιφασιστών «Ο Παύλος Φύσσας ζει τσακίστε τους ναζί».) Την ώρα της ορκωμοσίας τα μέλη της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να αποχωρήσουν- το είχαν ανακοινώσει εξάλλου, δια δελτίου τύπου- και στη συνέχεια κατηγόρησαν τον Μπουτάρη για επικοινωνιακά κόλπα. Και στις δυο περιπτώσεις είχαμε επικοινωνιακές κινήσεις με συμβολικό χαρακτήρα. Μόνο που η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τη φυγή, εξηγώντας ότι «η στάση μας αυτή δεν είναι απλώς συμβολική, αλλά καθαρά πολιτική». Αναρωτιέμαι αν θα συνεχίσουν να φεύγουν από τις συνεδριάσεις της επόμενης πενταετίας, ή αν θα επιχειρήσουν να αντιμετωπίσουν τους χρυσαυγίτες. Γιατί αν συμβεί το δεύτερο, αυτό σημαίνει ότι απλώς δεν ήθελαν να φορέσουν ένα σύμβολο που παραπέμπει σε εβραίους, ακόμα κι αν πρόκειται για θύματα του Ολοκαυτώματος. H κυρία Ιωαννίδου, που προσπάθησε να πείσει όσους δήλωναν "αντιναζιστές" να δείξουν την έμπρακτη αντίδρασή τους, τιμώντας τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς συμπολίτες μας. Ο Γιάννης Μπουτάρης και η Ελεάννα Ιωαννίδου επέλεξαν να μείνουν στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου και να υπενθυμίζουν στον κόσμο το κορυφαίο έγκλημα των ναζιστών, που αποτελεί τον ιδεότυπο του ρατσισμού. Αν η αποχώρηση θεωρείται πολιτική πράξη, πως ακριβώς χαρακτηρίζεται το να φοράς το άστρο που φορούσαν οι εβραίοι στα στρατόπεδα των ναζί, έχοντας απέναντι ένα πλήθος χρυσαυγιτών, χειροκροτητών του αντισημίτη και φιλοναζιστή Ματθαιόπουλου; «Αν δεν θέλετε τους φασίστες, πείστε αυτούς που τους ψήφισαν να μην τους ψηφίσουν ξανά» είπε κάποια στιγμή ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης στους διαμαρτυρόμενους αντιφασίστες, που τον επέκριναν γιατί κάλεσε τους δύο εκλεγμένους συμβούλους στην τελετή ορκωμοσίας. Φασίστες τους αποκάλεσε, με το όνομά τους. Όχι απλώς «άκρα και ακρότητες», φράση που επέλεξε ο βουλευτής της ΝΔ και επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στον δήμο, Σταύρος Καλαφάτης για να δηλώσει την αντίθεσή του. Με το όνομά τους. Ούτε με τη φυγή δήλωσε την αντίθεσή του, όπως επέλεξε η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. «Οι γραφικότητες των Μπουτάρηδων φανερώνουν το τραγικό επίπεδο του πολιτικού λόγου όσων αντιμάχονται την Χρυσή Αυγή" ήταν η απάντηση της Χ.Α. Αυτές οι «γραφικότητες» δεν ήταν απλώς πολιτικά λόγια. Ήταν πολιτική πράξη. Αυτές χρειαζόμαστε τώρα, περισσότερο παρά ποτέ. Πηγή: www.lifo.gr