Η 5η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών.

Κάθε παγκόσμια ημέρα δεν πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε ως μια μέρα γιορτής μόνο, αλλά ως μια μέρα προβληματισμού, στοχασμού και αναδίπλωσης των δυνάμεών μας για αναβάθμιση και εξύψωση αυτών που σηματοδοτεί αυτή η μέρα.

Τα τελευταία χρόνια αλλά και τα επόμενα αντικρίσαμε και θα αντικρίσουμε πάρα πολλές αλλαγές στην κοινωνία μας. Είναι κοινότυπο να σκεφτεί κανείς ότι αλλάζουν και οι συνθήκες στην εκπαίδευση.
Με την ανάθεση της βασικής αλλά και της «δια βίου εκπαίδευσης» στα σχολεία – εκπαιδευτικά ιδρύματα καλούνται, ο εκπαιδευτικός , η πολιτεία και η κοινωνία να οικοδομήσουν μια «κοινωνία μάθησης», η οποία θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες, στο σύγχρονο άνθρωπο και όχι στη φιλοσοφία της κατάρτισης και της απασχόλησης. Έτσι ώστε, η μάθηση να περιλαμβάνει όχι μόνο διαδικασίες γνωστικές σε ατομικό επίπεδο, αλλά και κοινωνικές ανάγκες, καθώς και εκείνους τους διακανονισμούς που την προωθούν. Την ευθύνη για τη μάθηση τη μοιράζονται όλοι οι κοινωνικοί εταίροι (κυβερνήσεις, εργοδότες, επαγγελματικά σωματεία και άτομα). Κατά συνέπεια για μια «κοινωνία της μάθησης» χρειάζεται η πολιτεία να επενδύσει στα σχολεία και στον εκπαιδευτικό εάν θέλει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που τίθενται για τα επόμενα χρόνια του 21ου αιώνα.

Πώς όμως θα γίνει αυτό; Όταν στην εκπαίδευση και στον εκπαιδευτικό δεν δίνονται οι αναγκαίοι οικονομικοί πόροι και η «εξουσία», ώστε να μπορούν μέσω της συνεχούς επανεκπαίδευσης και επιμόρφωσης να επιτελέσουν τον υψηλό στόχο που τους έχει αναθέσει η ίδια η κοινωνία;

Είναι αναγκαίο, κατά γενική ομολογία έχει έρθει ο χρόνος, «να μεταφέρουμε το επίκεντρο της πολιτικής από τη δομή και τη ρύθμιση της εκπαίδευσης στην ίδια τη διδασκαλία και τη μάθηση, ώστε οι εκπαιδευτικοί να υποστηριχτούν στην απόκτηση και τη διατήρηση των πιο εκλεπτυσμένων και προωθημένων παιδαγωγικών δεξιοτήτων». (Barber 1994)

Είναι αναγκαίο, στις όλο και μεγαλύτερες δυνατότητες πρόσβασης στην πληροφορία και επικοινωνία και κατά συνέπεια τα ασαφή και απρόβλεπτα όρια στην εντός και εκτός σχολείου μάθησης, ο ρόλος του εκπαιδευτικού να διατηρήσει μέσω της αλληλεπίδρασης το ανθρώπινο στοιχείο και να ενισχύσει την κριτική σκέψη και ικανότητα των μαθητών.

Κατά συνέπεια η μάθηση και η επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των άλλων πολιτών πρέπει να προσφέρονται και να χρηματοδοτούνται, ώστε στην πορεία μας μέσα στον 21ο αιώνα η μάθηση να είναι έργο ζωής και όχι συνυφασμένη μόνο με οικονομικούς δείκτες.

Είναι αναγκαίο να γίνουν όλα αυτά για τα επόμενα χρόνια. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε και τι έγινε στα χρόνια που πέρασαν.
Μία είναι η αλήθεια και είναι αποδεικτέα μέσα από την Ιστορία της Εκπαίδευσης (όποιος και αν τη γράψει), ότι ο δάσκαλος ήταν αυτός που με την εργατικότητά του, τη μεθοδικότητα, το ζήλο και την αγάπη του οδηγούσε τους μαθητές στο δρόμο της γνώσης και της μάθησης. Ήταν αυτός που διαμόρφωνε, δίνοντας το απόθεμα της ψυχής του ,την προσωπικότητα και το χαρακτήρα των μαθητών. Ήταν ο στυλοβάτης της εκπαίδευσης...

Η ίδια άοκνη προσπάθεια συνεχίζεται και θα συνεχιστεί από τον εκπαιδευτικό, ώστε οι μαθητές να είναι πρωτεργάτες στις εξελίξεις της κοινωνίας της πληροφορίας, της δια βίου μάθησης και ό,τι άλλο μας επιφυλάσσει το μέλλον.

* Ο Χρήστος Γρηγορόπουλος είναι συνταξιούχος δάσκαλος, πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Καλαμπάκας.

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ"