Με ένα εμπρηστικό κείμενο στο γνωστό καυστικό της στιλ η Ελενα Ακρίτα σχολιάζει με τον δικό της τρόπο την επίσκεψη της Αμάλ Αλαμουντίν και την ανακίνηση του ζητήματος των Γλυπτών του Παρθενώνα.
Στο κείμενό της που δημοσιεύεται στα «ΝΕΑ» με τίτλο «Ο τσολιάς και η Αμαλ- ία» η γνωστή δημοσιογράφος επικρίνει τη σύζυγο του Τζορτζ Κλούνεϊ, αλλά κάνει λόγο και για προσπάθεια της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα.
Αναλυτικά το κείμενο:
«Ο τσολιάς και η Αμαλ - ία
- Θα πάρουμε πίσω τα μάρμαρα του Παρθενώνα;
- Αμάλ και πότε!
Άσε μας κουκλίτσα μου! Άσε μας που μου 'ρθες με το ύφος Φρειδερίκης των σίξτις που επιθεωρεί τας απόρους κορασίδας. Κι εκείνο το στάιλινγκ «παπάκι πάει στη ρεματιά, Σανέλ πάει στους βλάχους». Η μεγαλοδικηγόρος με ΤΟ νομικό επιχείρημα:
- Άμα λάχει θα βάλει ένα χεράκι και το στεφάνι μου!
Ο ινστρούχτορας φορούσε Prada. Κι ό Σαμαράς κατζαμάν πρωθυπουργός την στρογγυλοκάθισε εξ δεξιών: Ο τσολιάς και η Αμαλ-ία. Η οποία Αμαλ-ία χαμογελούσε στις κάμερες τύπου «αν και Απόλυτη Ντίβα, στο βάθος είμαι μια άδολη κι αγνή λιβανεζοπούλα!».
Για να μην σχολιάσω την Όλγα Κεφαλογιάννη - που δήλωσε το σκόπιμα (;) ανιστόρητο: Πρώτη φορά, λέει, η Ελλάδα έκανε τόσο μεθοδευμένη προσπάθεια για την επιστροφή των μαρμάρων. Εμένα φαν της Μελίνας Μερκούρη δεν με λες. Αλλά ειδικά για τα μάρμαρα, μην την ξεφτιλίσουμε τελείως την ιστορική μνήμη. Έλα αγάπη μου και την έχουμε και πρόσφατη τη ρημάδα. Τώρα, πρωτομπήκε στο τοπίο η Καρυάτιδα;
Δηλαδή, Όλγα μου, μικρή χαρωπή τουριστοπούλα - ποια η μεθόδευση σου ακριβώς; Πήγες - ως Γεωργία Βασιλειάδου – προξενήτρα στον Κλούνει για την Αμάλ; Πού 'χει σαράντα πρόβατα κι εξήντα πέντε γίδια; Κι έκλεισες και γόνδολα ρεζερβέ για να πάρει δημοσιότητα το ιβέντ; Άσε μας κουκλίτσα μου. Άσε μας κι έχουμε τα βάσανα μας.
Βέβαια, το σωστό να λέγεται. Μην τα χώνουμε μόνο τους πολιτικούς. Γιατί εδώ και τα ΜΜΕ μεγαλούργησαν. Εδώ ο κόσμος καίγεται... Του χρηματιστηρίου το κραχ ακούστηκε μέχρι την Άνω Κερασίτσα... Κι έβλεπες τον «παρουσιαστή_wanna be_ Λάκης Γαβαλάς» να αναλύει το μοντελάκι της Άμαλ. Και στο παράθυρο – αντί για πολιτικούς – ο Λευτέρης Λάζαρου να περιγράφει το μενού: Αχινοσαλάτα, καρπάτσιο λαβράκι, τραγανό μπαρμπούνι πάνω σε μους καπνιστής μελιτζάνας, χριστόψαρο σε μους σελινόριζας (κόπι πέιστ το 'κανα). Ωώωωρες τώρα αυτό στα δελτία. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Ο τσολιάς και η Αμαλ-ία. Μια Αμαλ-ία που ήρθε στους ιθαγενείς χωρίς ένα καθρεφτάκι, μια πολύχρωμη χαντρούλα, ένα μποά της Ζωζώς Σαπουντζάκη, βρε αδελφέ. Και δεν προλάβαμε να αγκαζάρουμε το Μεγάλο Μάγο της Φυλής για χορευτικό σόου υπερπαραγωγή με Δώρα Στράτου, Μάγια Πλισένσκαγια, τα μπαλέτα των Ζουλού και η Ελένη Ζαφειρίου στο ρόλο της Μάνας.
Εμείς χάντρες και καθρεφτάκια, σόρι δεν θα πάρουμε. Ως λαός είμαστε πλέον του μίνιμαλ. Κυρίως από το Καστελόριζο και μετά – όλοι οι Έλληνες υιοθετήσανε στην αισθητική τους αυτό το απολύτως αφαιρετικό: Δεν τρώνε, δεν κοιμούνται, δεν εργάζονται, δεν έχουν να πληρώσουν. Κι η κυβέρνηση τι κάνει ακριβώς; Τον τσολιά και την Αμαλ-ία: Ο Σαμαράς με τα προικιά, η Όλγα με τα προξενιά κι ο Τασούλας με της παρθένας το πατωμένο σεντόνι!
Δεν έχουμε καθόλου ψυχικό χώρο για όλο αυτό το σύστριγγλο. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα κόρωνα στο κεφάλι μας. Αμφίπολη κι Αντικύθηρα ομοίως. Αλλά εδώ, πολιτικοί κι ορισμένα ΜΜΕ καρα-εσκεμμένα προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή μας στους αρχαίους ημών - για να ξεχάσουμε τους συγχρόνους ημών.
Πείτε την άποψη αυτή αιρετική, πείτε την αντεθνική, αλλά κυρία, κυρία, τα άλλα παιδάκια την ξεκίνησαν πρώτα. Ο Αντωνάκης, η Όλγα, ο Τασούλας κι όλοι όσοι στην τάξη κάθονται πρώτο θρανίο πίστα.
Και μην μου πει κανένας ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα: Αυτοί βάλανε θεωρείο την Αμάλ και γαλαρία το κραχ. Αυτοί μπερδέψανε τα μπρόκολα με τις μπαλαντέζες. Αυτοί, όχι εγώ.
Μόνο που δεν έχουν καταλάβει κάτι απλό: Δεν μας αποπροσανατολίζει η σεβαστή καθ' όλα Καρυάτιδα! Ούτε του Παρθενώνα το μάρμαρο.
Γιατί, δυστυχώς, εμείς πληρώνουμε το μάρμαρο.
Και τον μαρμαρά!
Έλενα Ακρίτα»