Πολυτεχνείο 2014: 41 χρόνια μετά εμπνέει... [video]
Αποτελεί μια απο τις μεγαλύτερες πράξης αντιδικτατορικής αντίστασης της ιστορίας, μια πράξη που εμπνέει.
Διαβάστε μερικά αποσπάσματα απο το πόρισμα του Εισαγγελέα Δ. Τσεβά
Η κατά του πλήθους όμως χρήσις των όπλων διαπιστούται ως ετονίσθη ήδη, κατά
τρόπον αναμφισβήτητον. Πέραν των συγκεκριμένων και επωνύμων θυμάτων, τα επι των
κατέναντι τοίχων και των αυτόθι επι των οδών εσταθμευμένων αυτοκινήτων.
διαπιστωθέντα και εισέτι υπάρχοντα ίχνη εκ προσκρούσεως βλημάτων πυροβόλων
όπλων, εις μακρόν μάλιστα από του εδάφους ύψος καταδεικνύουν το έωλον του περί
εκφοβιστικών βολών ισχυρισμού…
…Κατά
δεκάδας οι τραυματίαι διακομίζονται εις τον πρόχειρον υγειονομικόν
σταθμόν του Πολυτεχνείου και εκείθεν προς τον Σ Α Β και το Ρυθμιστικόν Κέντρον
Αθηνών. Πολλοί δε εξ αυτών εισήρχοντο εις τας γύρωθεν κατοικίας όπου ευγενείς
συνάνθρωποι τους περιέθαλπον και προσέφεραν τας υπηρεσίας των. Είχεν αρχίσει
ήδη η κίνησις των ασθενοφόρων. ∆εν υπήρξεν όμως αναμενομένη, ούτε ανάλογος προς
το μέγεθος της καταστροφής. ∆ισταγμός, επιφυλακτικό της, φόβος; Ίσως, διότι και
ασθενοφόρα εβλήθησαν και παρημποδίσθησαν υπο ομάδων πολιτών και της Αστυνομίας
να εκτελέσουν το έργον των (καταθέσεις υπ’ αρ. 68 και 227 )
Άγνωστον τι
ακριβώς επηρέασεν την βούλησιν υγειονομικώς υπευθύνων.
Υπήρξαν όμως και ενθαρρυντικοί εξαιρέσεις διακακριμένων πράξεων φιλαλληλίας και
ανθρωπισμού. Ιατροί των γύρω περιοχών προσέτρεξαν εις το Πολυτεχνείον,
υπείκοντες εις την φωνήν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος,
άγνωστοι και ανώνυμοι ιδιώται κινητοποιούνται, αδελφοί νοσοκόμοι δια να προσφέρουν
τας υπηρεσίας των και παραλάβουν τραυματίας..
...‘Οτε όμως
ήρχισεν η διακομιδή των πρώτων τραυματιών, εις το Ρυθμιστικόν Κέντρο Αθηνών η
ανθρώπινη βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της, ημαύρωσε και διάσυρε
πάσαν έννοιαν φιλαλληλίας και ανθρωπισμού. Οι τραυματίαι δεν απετέλουν εκεί
αντικείμενον περιθάλψεως και μερίμνης, αλλά στόχον κανιβαλλικών εκδηλώσεων εκ μέρους
ευάρυθμων, εκ των αυτόθι υπηρεσιακώς ευρισκομένων , αστυνομικών υπαλλήλων, υπο
τας ευλογίας και παροτρύνσεις του τότε διοικητικού ∆ιευθυντού του Νοσοκομείου,
όστις κραδαίνων παρανόμως περίστροφον, υβρίζων και απειλών και
βλασφημών, περιεφέρετο εις τους χώρους του Νοσοκομείου ενσπείρων τον τρόμον (οράτε
και κατάθεσιν του ιδίου )...
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
...δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία...
...
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Άραγε, πόσοι απο εμάς σήμερα μπορούν να πραγματοποιήσουν έστω και ελάχιστα απο αυτά που λέει ο Μεγάλος Ποιητής Τάσος Λειβαδίτης;;;;
