Πώς να πετύχεις στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, υπουργικά λόγια περιορισμένης ευθύνης, τα τραγικά ευτράπελα της ελληνικής Παιδείας... άρθρο της Αμαλίας Τσακίρη
Σχετικά με την ποιότητα της ηγεσίας του Υπουργείου της Ελληνικής Παιδείας
Πώς να πετύχεις στην
Ελλάδα του 21ου αιώνα, υπουργικά λόγια περιορισμένης ευθύνης, τα τραγικά
ευτράπελα της ελληνικής Παιδείας.
Διαβάζω για ακόμα μία φορά, χωρίς ωστόσο να με εντυπωσιάζει
λιγότερο, το βιογραφικό του τέως υφυπουργού Παιδείας κ. Γιώργου Στύλιου.
Αφορμή, το περιστατικό που έκανε σήμερα δεκάδες φορές τον γύρο των ΜΜΕ
αναφορικά με την προσβολή που εξαπέλυσε εναντίον της βουλευτού του ΚΚΕ κυρίας
Λιάνας Κανέλλη (http://youtu.be/Epq-Y4aM2IA).
Υπενθυμίζοντας το ντροπιαστικό για την ελληνική πολιτική σκηνή περιστατικό όπου
ο προφυλακισμένος πλέον βουλευτής της Χρυσής Αυγής κ. Ηλίας Κασιδιάρης την
γρονθοκόπησε εν μέσω συζήτησης σε τηλεοπτική εκπομπή, της απηύθυνε το ακόλουθο:
Γ.
Στύλιος: «[…]η κυρία Κανέλλη θέλει
να με κάνει Κασιδιάρη, αλλά δεν θα γίνω Κασιδιάρης. Θέλετε Κασιδιάρη κυρία
Κανέλλη! Αλλά δεν πρόκειται ο Στύλιος να γίνει Κασιδιάρης. Να το γνωρίζετε
αυτό. Όπως σας μιλώ. Θέλετε να με κάνετε Κασιδιάρη, δεν θα γίνω Κασιδιάρης όμως
[…]»
Και
έγινε ‘Κασιδιάρης’. Γιατί δεν γίνεσαι ‘Κασιδιάρης’ μόνο με τις γροθιές, αλλά
και με τα λόγια… Σπουδαία λόγια μεγάλων ανδρών. Υφυπουργός Παιδείας. Παιδείας;
Μάλιστα.
Ο
νους μου γυρίζει ξανά στο βιογραφικό. Το εισιτήριο του εν λόγω ανθρώπου σε μια
θέση που αν μη τι άλλο, θέτει ως προϋπόθεση την ενσάρκωση της Παιδείας από το
ίδιο το άτομο που κατέχει τη θέση. Το συγκεκριμένο περιστατικό έδειξε ότι αυτή
η Παιδεία λείπει από τον θεσμικό εκφραστή της. Πώς θα μπορούσε άραγε να υπάρχει
όταν ο τραμπουκισμός φλερτάρει σαν σκέψη, σαν ιδέα, σαν λύση μέσα στο ‘ευγενές’
υφυπουργικό μυαλό; Προσέξτε: δεν ήταν μόνο μια σκέψη, ήταν μια πρόταση που
εκφράστηκε δημόσια και επίσημα, πιο επίσημα δεν γίνεται. Μια πρόταση που
ξεχειλίζει από την αντίφαση, Παιδεία vs φλερτ με το κλωτσομπουνίδι. Παιδεία
λοιπόν δεν υπάρχει.
Να
υπάρχει άραγε αριστεία; Όσο να το κάνεις, θα πρέπει να έχεις και κάποια
ιδιαίτερα προσόντα για να μπεις σε μια τόσο σημαντική θέση. Προσόντα που
σχετίζονται με την εκπαίδευση, την Παιδεία (αυτήν που όπως είπαμε, απουσιάζει)
και την επιστημονική διάκριση. Αναπαράγω λοιπόν εδώ το μεγαλύτερο τμήμα του
βιογραφικού του κ. Στύλιου, το όποιο πήρα από τη σελίδα του ιδίου (http://stylios.gr/cv/).
Και δεν κάνω προσωπική επίθεση. Παραθέτω πληροφορίες ενδεικτικές για την
κατάσταση της Ελλάδας.
Με
bold επισημαίνω τμήματα του κειμένου που απαντούν στο καυτό ερώτημα: «Πώς να πετύχεις στην Ελλάδα του 21ου αιώνα;»
[…]Το 1989 εισήχθηκε στο
Φυσικό τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από την
πρώτη στιγμή δραστηριοποιήθηκε στα φοιτητικά δρώμενα, διετέλεσε πρόεδρος του
συλλόγου φοιτητών Φυσικού, μέλος του Πρυτανικού συμβουλίου της συγκλήτου του
Α.Π.Θ. (1990-1994). Παράλληλα με τις σπουδές τουέγινε μέλος της
φοιτητικής οργάνωσης ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, στην οποία
διετέλεσε υπεύθυνος για τη σχολή του, και γραμματέας
πόλης Θεσσαλονίκης (1992-1994) και εκπρόσωπος της στο κεντρικό συμβούλιο της
ΕΦΦΕ (1992-1994) και της ΦΕΑΠΘ (1991-1994). Στο διάστημα που ο Γιώργος Στύλιος
ήταν υπεύθυνος της ΔΑΠ στη Θεσσαλονίκη, το ποσοστό της στις
φοιτητικές εκλογές ξεπέρασε τα 44%, ποσοστό
ρεκόρ για μια παράταξη. Ήταν η εποχή που η ΔΑΠ κυριαρχούσε στα αμφιθέατρα και
βοήθησε σημαντικά στις δύσκολες εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις του 1989-1990.
Διετέλεσε
πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης και μέλος του Εκτελεστικού γραφείου της ΟΝΝΕΔ
(1994-1995) μια περίοδο δύσκολη για την Ν.Δ. καθώς μόλις είχε φύγει
από την κυβέρνηση, οπότε σε συνεργασία με τον Πρόεδρο της
ΟΝΝΕΔ Ευριπίδη Στυλιανίδη και τον πρόεδρο του κόμματος Μιλτιάδη Έβερτ επιχειρήθηκε
να υιοθετήσει και η ΟΝΝΕΔ ένα νέο πολιτικό λόγο.
Υπηρέτησε
στο ελληνικό στρατό και μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων
επέστρεψε στην Άρτα όπου από το 1997 έως και το
2001 δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά εργαζόμενος σε φροντιστήρια μέσης
εκπαίδευσης ως καθηγητής. Συνέχισε ως την πολιτική του
δραστηριότητα και το 1998 εκλέχτηκε Νομαρχιακός Σύμβουλος με
τον συνδυασμό του Λάμπρου Ρίζου. Από το 1996, ο Γιώργος Στύλιος είναι μέλος της
Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ.
Έχοντας
πολλές ανησυχίες πήγε στην Αγγλία για μεταπτυχιακές σπουδές
στο Πανεπιστήμιο City του Λονδίνου με θέμα τα ‘Πληροφοριακά Συστήματα και την
Τεχνολογία’ το χρονικό διάστημα 2001-2002. Με την επιστροφή
του στην Άρταεργάσθηκε στο τμήμα Τηλεπληροφορικής και Διοίκησης του
ΤΕΙ Ηπείρου ως καθηγητής και ως στέλεχος του ΤΕΙ για θέματα
παρακολούθησης και διαχείρισης Ελληνικών και Ευρωπαικών προγραμμάτων.
To
2006 εκλέχτηκε καθηγητής εφαρμογών στη τμήμα Εφαρμογές
Πληροφορικής στην Διοίκηση και στην Οικονομία του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων στη
Λευκάδα και από το Σεπτέμβριο 2006 είναι υποψήφιος διδάκτορας
στο τμήμα μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου
Πατρών. Από τοΣεπτέμβριο 2008 είναι προιστάμενος στο
ίδιο τμήμα και έχει αναλάβει την οργάνωση και λειτουργία
και δεύτερου τμήματος.[…]
Συνοψίζω:
φοίτηση σε ΑΕΙ, δραστηριότητα ως φοιτητής στο κόμμα, περαιτέρω δραστηριότητα σε
ΔΑΠ και ΟΝΝΕΔ, εκλογή ως νομαρχιακός σύμβουλος σε συνδυασμό του κόμματος, μέλος
κεντρικής επιτροπής ΝΔ, 1 χρόνος Master (ούτε καν δύο!) με θέση στα ΤΕΙ αμέσως
μετά, εκλογή ως καθηγητής εφαρμογών (!!!) ταυτόχρονα με την έναρξη διδακτορικών
σπουδών (!!!), προϊστάμενος του τμήματος (!!!), υφυπουργός Παιδείας.
Δε
νομίζω ότι χρειάζονται άλλα σχόλια για να αντιληφθεί κανείς το ζήτημα. Στην
Ελλάδα του 21ου αιώνα αξιολογούνται και πετάγονται έξω από την εκπαίδευση
άνθρωποι με τρομερά προσόντα, με τρομερή (σε χρόνο και κόπο) υπηρεσία στην
εκπαίδευση (αναφέρομαι εδώ στη διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών την 22η Ιουλίου
2013 που συνεχίζεται ακόμα). Βυθίζονται όνειρα δεκαετιών όταν άνθρωποι με
μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μεταδιδακτορικά, έρευνες, κ.λπ. δεν μπορούν να βρουν
μια ελάχιστη ευκαιρία να εργαστούν στο Πανεπιστήμιο ή στο ΤΕΙ ενώ ταυτόχρονα
εάν έχεις διατελέσει στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος όλες οι πόρτες είναι
ανοιχτές πριν καν σκεφτείς να αρχίσεις ένα διδακτορικό! Και ως υφυπουργός
Παιδείας, θεωρείς δικαίωμα να ανοίγεις το στόμα σου και να εκστομίζεις
προσβολές που δεν αφορούν μόνο ανθρώπους αλλά και θεσμούς! Ευτυχώς στην
περίπτωση αυτή η κυβέρνηση έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά, γεγονός που
αποδεικνύει φυσικά και το μέγεθος της χοντράδας που έγινε.
Ταυτόχρονα
σε αυτήν την χώρα, εκτός των προαναφερθέντων, ο υπουργός Παιδείας θεωρεί σωστό,
αναφερόμενος στον πρόεδρο της ΟΛΜΕ κύριο Θέμη Κοτσιφάκη να πει τα εξής (η
συζήτηση προέρχεται από την εκπομπή ‘Κοινωνία ώρα mega’,https://www.youtube.com/
Α.
Λοβέρδος: «Είτε είναι ο πρόεδρος της
ΟΛΜΕ, ο οποίος μας είπε, ενώ απ’ ότι μαθαίνω νοσηλευτής, ως νοσηλευτής ήταν
εκπαιδευτικός ή είναι εκπαιδευτικός, βγαίνει και λέει, πού την ξέρει την
παιδαγωγική αυτός; Βγαίνει και λέει ότι οι κινητοποιήσεις αυτές κάνουν
καλύτερους τους μαθητές, τους κάνουν καλύτερους μαθητές».
Δημοσιογράφος:
«καλά, τι σχέση έχει αν ήταν νοσηλευτής
ή εκπαιδευτικός ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ; Τον ψηφίσανε…»
Α.
Λοβέρδος: «ένας εκπαιδευτικός που έχει
κάνει την παιδαγωγική… σοβαρά μιλάτε τώρα; Καθένας που έχει άποψη για ότι
γίνεται, συμβαίνει με τα παιδιά μας λέει την άποψή του; Κι αν έχει δημόσιο ρόλο θα τη λέει και με δυνατή
φωνή;»
Ας
σταματήσουμε στο σημείο αυτό. Τη συνέχεια μπορείτε να την δείτε από τον
σύνδεσμο που παραθέτω. Και θα θέσω εδώ μια ερώτηση: Όχι το εάν ξέρει ο υπουργός
Παιδείας της χώρας ότι οι καθηγητές της τεχνικής εκπαίδευσης (νοσηλευτές,
ιατροί, διακοσμητές, κ.λπ.) για να είναι καθηγητές φοιτούν σε ειδική
παιδαγωγική σχολή, ότι οι περισσότεροι εξ’ αυτών για να διοριστούν έδωσαν
εξετάσεις στη διδακτική και τα παιδαγωγικά και ότι όλοι παρακολούθησαν
υποχρεωτικά μακρόχρονα παιδαγωγικά σεμινάρια. Όχι, δεν ρωτώ αυτό. Ρωτώ, εάν
επιτρέπεται να μην το γνωρίζει αυτό ο υπουργός Παιδείας και να λέει δημόσια ότι
ο εκπαιδευτικός (και συμπτωματικά, πρόεδρος των εκπαιδευτικών) που υπάγεται στο
υπουργείο του, δεν είναι εκπαιδευτικός!!!
Είναι
εκπαιδευτικός κύριε υπουργέ Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδε και μάλιστα με εκπαίδευση
πολύ πιο αυστηρή από αυτή που δέχονται όσοι φοιτούν στις περισσότερες συνήθεις
σχολές που «παράγουν» καθηγητές. Και πριν αναρωτηθείτε για το τι πρέπει να
λέγεται και τι όχι με δυνατή φωνή από κάποιον που έχει δημόσιο ρόλο (και που
παρά την άγνοιά σας, είναι όντως εκπαιδευτικός), αναλογιστείτε τι είπε δημόσια
ένας υφυπουργός Παιδείας!
Με δυνατή φωνή, μέσα στο Κοινοβούλιο.
Αμαλία Τσακίρη, Εκπαιδευτικός ΠΕ
33, ΠΕ 18.25, MSc , cPhD
