Εξαγαγουμε το μοντελακι μας! Άρθρο του Μάκη Διάκου
Εξαγαγουμε το μοντελακι μας!
Άρθρο του Μάκη Διάκου
Ο
κάθε λαός σε περιόδους κρίσης αυτό που ξέρει καλά, αυτό κάνει! Τόσα
χρόνια αυτό που κάναμε καλά ήταν ο έμμεσος δανεισμός του ιδιωτικού τομέα
με επιταγές. Εξέδιδε κάποιος μια επιταγή κι αυτή έφερνε γύρα όλην την
Ελλάδα. Όποιος την έπιανε στα χέρια του και τη διακινούσε εκ νέου στον
επόμενο, είχε και την αστική ευθύνη της. Δανεισμός πολύπλοκος, συνήθως
μεταξύ του σιναφιού ενός ευρύτερου κλάδου μιας και η διακίνηση της μέχρι
τη λήξη της (δύο ή τρεις μήνες συνήθως, αλλά έφτανε και πέραν του
εξαμήνου) ικανοποιούσε προμηθευτές, παραγωγούς, παρόχους υπηρεσιών,
επαγγελματίες, εμπόρους κλπ εμπλεκόμενους. Μετέφερε την πραγματική
οικονομία αρκετούς μήνες μετά, έλυνε προβλήματα ρευστότητας και σε
πολλές περιπτώσεις την αντικαθιστούσε μιας κι αποτελούσαν πλαφόν
ρευστότητας και στα ίδια τα Τραπεζικά ιδρύματα, τις προεξοφλούσαν
αφαιρώντας βέβαια το αναλογούν τσουχτερό επιτόκιο δανεισμού.
Μία προϋπόθεση είχαν μόνο οι επιταγές: Την πίστη, την πίστη αυτού που
την εξέδιδε αρχικά αλλά και του εκάστοτε τελευταίου κομιστή της που την
παρέδιδε στον επόμενο. Όσοι την υπέγραφαν είχαν διαδοχικά την αστική της
ευθύνη και οι υποχρεώσεις της μετακυλιόταν και στον επόμενο. Την
ποινική της ευθύνη την είχε πάντα ο αρχικός της εκδότης. Την ώρα της
λήξης και της εξόφλησης της αν υπήρχε πρόβλημα, δηλαδή αν δεν έμπαινε
ζεστό χρήμα για να εξοφληθεί στην τράπεζα, τότε όλα εξαρτώντο από την
πίστη που εξέπεμπε ο αρχικός της εκδότης (η Τράπεζα φρόντιζε να έρθει σε
επαφή ο πρώτος εκδώσας με τον τελευταίο κομιστή της) και η πίστη που
περιείχε η τελευταία υπογραφή στο οπισθόφυλλο της. Αν υπήρχε αυτή
πίστη, τότε οι επιταγές ανταλλάσσονται με νεώτερες με τον αρχικό εκδότη
της μέχρι τελικής εξοφλήσεως (ενίοτε με το αναλογούν επιτόκιο). Στην
περίπτωση που χρησιμοποιήθηκε ως πλαφόν προεξοφλήσεως από την Τράπεζα, η
Τράπεζα τα διεκδικούσε από τον τελευταίο κομιστή, ο οποίος συνήθως τις
αντικαθιστούσε με άλλες και έτσι μετακύλησε το χρέος. Μια ισορροπία
τρόμου που όμως λειτουργούσε για δεκαετίες αρκετά ομαλά μέχρι να
βγάλουν και την ιδιωτική οικονομία από την πρίζα. Το σύστημα αυτό άντεξε
αρκετές δεκαετίες και ίσως να άντεχε ακόμη αν δε μεσολαβούσε η κρίση
χρέους, το δημοσιονομικό έλλειμμα κλπ.
Αυτό το πετυχημένο μοντέλο μας ήρθε η ώρα να το εξαγάγουμε προς τους
δανειστές μας, ξεκινώντας με το δικό μας χρέος. Κάνουμε έναν
παραλληλισμό, οι επιταγές είναι τα Ελληνικά ομόλογα που κρατάνε οι ξένοι
στα χέρια τους και οι κομιστές των νέων επιταγών που αντικαθιστούν τα
παλιά είναι οι εκάστοτε Ελληνικές κυβερνήσεις με τελευταίους τη
σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Τους λέμε λοιπόν: Δώστε μας τις παλιές
μας επιταγές (ομόλογα) και θα τις αντικαταστήσουμε με άλλες ίδιας
αξίας. Τις μισές θα σας τιςε εξοφλήσουμε στο σύνολο τους αλλά με
κυμαινόμενο επιτόκιο και δόσεις κεφαλαίου εξαρτώμενες από ρήτρα
ανάπτυξης. Οι άλλες μισές θα είναι χωρίς ημερομηνία λήξης, με τη
δέσμευση και υποχρέωση μας να
πληρώνουμε τόκους για το κεφάλαιο που κρατούν στα χέρια τους. Το
επιτόκιο αυτό θα εξαρτάται από όρους Ευρωπαϊκής οικονομίας ,
συνδεδεμένους με γιούριμπορ ή κάτι τέτοιο. Αν όλα πάνε καλά, σταδιακά
μπορούμε να αγοράσουμε μέρος από το αρχικό κεφάλαιο δανεισμού, μέχρις
εξοφλήσεως του.
Αν ήμουν ο έχων τις επιταγές (Γερμανία , Γαλλία, Ολλανδία κλπ
Ευρωπαϊκές χώρες, με τα ομόλογα μας ανα χείρας) και με τον πελάτη μου
κατεστραμμένο κι αν ήθελα να παραμείνει ζωντανός και πελατάκι μου, χωρίς
να τον στείλω να ψωνίσει από αλλού, τότε θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά
αυτό! Να ανταλλάξω τις επιταγές του με νέες.
Πιστεύω πως την τελική απόφαση των δανειστών μας θα βαρύνει αυτό το στοιχείο που ήταν απαραίτητο για να λειτουργήσει όλο αυτό το σύστημα. Και το στοιχείο αυτό είναι η πίστη ( την έννοια της φερεγγυότητας) του τελευταίου κομιστή των επιταγών, κι αυτός εν προκειμένω είναι η σημερινή κυβέρνηση.
Πιστεύω πως την τελική απόφαση των δανειστών μας θα βαρύνει αυτό το στοιχείο που ήταν απαραίτητο για να λειτουργήσει όλο αυτό το σύστημα. Και το στοιχείο αυτό είναι η πίστη ( την έννοια της φερεγγυότητας) του τελευταίου κομιστή των επιταγών, κι αυτός εν προκειμένω είναι η σημερινή κυβέρνηση.