Θεματική Ομάδα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

15/1/16

Το νομοσχέδιο «Ρύθμιση θεμάτων μεταθέσεων οπλιτών, μέριμνας προσωπικού και άλλες διατάξεις», επί του οποίου έχει αρχίσει η συζήτηση  στην Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής,  καταδεικνύει δυστυχώς την πλήρη απουσία πολιτικής βούλησης να ρυθμιστούν νομικά τα εκκρεμή ζητήματα των αντιρρησιών συνείδησης και να σταματήσει η επί δεκαετίες παραβίαση των δικαιωμάτων τους. Από το 1997 οπότε και ψηφίστηκε ο νόμος 2510 με τον οποίο  θεσπίστηκε η εναλλακτική θητεία, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει προς την κατεύθυνση της εναρμόνισης της ελληνικής νομοθεσίας με τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα και  συνεχίζεται η διακριτική μεταχείριση εις βάρος των αντιρρησιών συνείδησης και η καταστρατήγηση διεθνών και ευρωπαϊκών  κανόνων και συμβάσεων.

Οι προσδοκίες για μία θεσμική τομή από τη σημερινή κυβέρνηση για το ζήτημα, οι οποίες εδράζονταν  στις εξαγγελθείσες θέσεις του Σύριζα και στην ενεργό συμμετοχή στον αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων των αντιρρησιών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, διαψεύδονται. Ομοίως ματαιώνεται και η ελπίδα που είχαμε εκφράσει οι Οικολόγοι Πράσινοι  από τον Ιούνιο –οπότε και δημοσιεύτηκε το παρόν σχέδιο νόμου- ότι η κυβέρνηση «δε θα υποκύψει στη κινδυνολογική ρητορική περί «εθνικής ασφάλειας», ρητορική που δυστυχώς εκφράζεται ακόμα και εντός της κυβερνητικής συμμαχίας, καλλιεργώντας τον φόβο και το έδαφος για υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες, προς όφελος των ξένων βιομηχανιών όπλων και της εγχώριας διαφθοράς και νομιμοποιεί ηθικά την παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτό στην ελευθερία συνείδησης.»  Η πρόσφατη δημόσια συζήτηση για τις – μιλιταριστικής απόχρωσης- προτάσεις του υπουργού ΕΘΑ σχετικά με τη στράτευση των γυναικών και την ίδρυση στρατιωτικών λυκείων, λείανε το έδαφος για την προώθηση ενός νομοσχεδίου που συντηρεί το αναχρονιστικό αυτό νομικό καθεστώς για την αντίρρηση συνείδησης. 

Το νομοσχέδιο – εκτός από την παράγραφο 8 του άρθρου 12 για την κατάργηση του αξιόποινου ανυποταξίας για τους προ του 1997 αντιρρησίες- δεν θίγει ζητήματα τα οποία συνιστούν πηγή άδικης μεταχείρισης και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα, μένουν ως έχουν:

·        Ο τιμωρητικός χαρακτήρας της εναλλακτικής θητείας και ο σχεδόν διπλάσιος από τη στρατιωτική χρόνος της παρά το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για ισόχρονη εναλλακτική με τη στρατιωτική θητεία

·        Η εκδίκαση των υποθέσεων των αντιρρησιών από στρατοδικεία κατά παράβαση του Άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη.

·        Η επιβολή εξοντωτικών διοικητικών προστίμων

·        Η ποινικοποίηση της ολικής άρνησης και η  προσωποκράτηση των ανυπότακτων

·        Οι καταδίκες ερήμην

·        Ο έλεγχος της “ειλικρίνειας” των αντιρρησιών από ειδική Επιτροπή  του ΥΠΕΘΑ, με συμμετοχή και στρατιωτικών, παρά τις αντίθετες υποδείξεις του Συμβουλίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, του Συνηγόρου του Πολίτη και σχετικά ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και παρά τις επανειλημμένες συστάσεις για υπαγωγή όχι μόνο της εξέτασης των αιτήσεων στη δικαιοδοσία αμιγώς πολιτικών αρχών αλλά και συνολικά του θεσμού της εναλλακτικής θητείας σε μη στρατιωτική εποπτεύουσα αρχή.

·        Τέλος η πρακτική της δίωξης και καταδίκης των ίδιων ατόμων για το ίδιο αδίκημα η οποία  συνηθίζεται στη χώρα μας και παραβιάζει το άρθρο 14.7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο ορίζει ότι «κανένας δεν πρέπει να δικάζεται ή να τιμωρείται ξανά για αδίκημα για το οποίο έχει τελεσίδικα καταδικαστεί ή αθωωθεί σύμφωνα με το δίκαιο και τον κώδικα ποινικής δικονομίας κάθε χώρας».

Οι παραπάνω πρακτικές -οι οποίες δε συνάδουν με τις αρχές μίας σύγχρονης και δημοκρατικής χώρας- θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται «νομότυπα» καθώς το κατατεθέν νομοσχέδιο δεν τις «αγγίζει», οι αδικίες δεν αίρονται, τα κακώς -θεσμικά- κείμενα διαιωνίζονται. Και όλα αυτά συμβαίνουν κατά παράβαση τόσο των κανόνων διεθνούς δικαίου όσο και όλων των γνωμοδοτήσεων ευρωπαϊκών και διεθνών οργάνων και φορέων.

Η Θεματική Ομάδα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των ΟΠ