Ενα από τα μέτρα που θα περιληφθούν άμεσα στις ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας είναι ο χρόνος διδασκαλίας και ο εργασιακός χρόνος των εκπαιδευτικών να μη συμπίπτουν, δήλωσε στον ραδιοσταθμό «Κόκκινο» ο πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντ. Λιάκος.
«Ο εργασιακός χρόνος να περιλαμβάνει επίσης τις παιδαγωγικές συναντήσεις των δασκάλων και των καθηγητών, οι οποίοι κάθε βδομάδα θα χαράζουν την εκπαιδευτική πολιτική», συμπλήρωσε.
Στην ίδια συνέντευξη ο Αντώνης Λιάκος αναφέρθηκε και σε αλλαγές στο αναλυτικό πρόγραμμα:  
«Το αναλυτικό πρόγραμμα δεν είναι ανάγκη να είναι τόσο πολύ αναλυτικό και γι' αυτόν τον λόγο -εδώ θα βοηθήσει το εθνικό πλαίσιο, γιατί θα δίνει οδηγό– και να βάλουμε μια ζώνη που θα είναι τουλάχιστον το 1/3 του χρόνου των παιδιών, στην οποία θα υπάρχει μια ζώνη αυτονομίας, μια ζώνη συνεργασίας, διαθεματική ζώνη ή ζώνη έρευνας, όπου τα παιδιά δεν θα είναι απλώς οι παθητικοί αποδέκτες της γνώσης –δεν το θέλουμε σε καμία περίπτωση ούτε στα άλλα μαθήματα–, όπου ο στόχος θα είναι οι μαθητές να γίνουν οι μικροί ερευνητές, αυτοί που θα ανακαλύψουν τη γνώση».
Αν ξύσει κανείς την επιφάνεια όσων, με «λουστραρισμένο» τρόπο, λέει ο πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία, αυτό που εμφανίζεται είναι η επιχείρηση διαφοροποίησης των σχολείων, στόχος που συναντάμε αυτούσιο στις προγραμματικές δηλώσεις για την Παιδεία της Αννας Διαμαντοπούλου το 2009 και του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου το 2012 και αποτελεί κεντρική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΟΟΣΑ.
Μάλιστα, τον Αύγουστο του 2014 ο τότε υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος πρότεινε να δοθεί αυτονομία στην επιλογή προγραμμάτων στο 10% του προγράμματος κάθε τάξης και μάλιστα κοινοποίησε την πρωτοβουλία του στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, από το οποίο ζήτησε εισήγηση για την υλοποίηση της μερικής αυτονομίας των σχολικών μονάδων.
Πίσω από όσα λέει ο Αντώνης Λιάκος, αλλά και ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, όταν κάνουν λόγο για δυνατότητα της σχολικής μονάδας να διαμορφώνει το πρόγραμμά της, για αυτονομία, διαφοροποίηση, μείωση, αναδιάταξη της ύλης και του αναλυτικού προγράμματος, ξεπροβάλλει μια εκπαίδευση και ένα σχολείο αντίστοιχο με τις οικονομικές και κοινωνικο-ταξικές συνθήκες της περιοχής του, που θα διαφοροποιείται κατά περιφέρεια ανάλογα με τις επιδιώξεις της αγοράς και τις κατευθύνσεις των επιχειρήσεων.
Παράλληλα, είναι φανερό, παρ' όλο που για ευνόητους λόγους ο πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου για την Παιδεία χρησιμοποιεί τη διφορούμενη γλώσσα του Μαντείου των Δελφών, ότι θα επιχειρηθούν αλλαγές και στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, καθώς και στο ωράριο.
Κι αν σε αυτή τη φάση, πιθανόν, δεν είναι έτοιμο το υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει σε αύξηση του διδακτικού ωραρίου, φαίνεται ότι κάτι προετοιμάζεται στον λεγόμενο «εργασιακό χρόνο» των εκπαιδευτικών.
Είναι φανερό ότι θα επιχειρήσουν να τον διευρύνουν ή να τον «αξιοποιήσουν».
Τα μισόλογα για «επιμόρφωση στα κενά» του Αντώνη Λιάκου δεν πρέπει να θεωρούνται καθόλου τυχαία.
Οπως τυχαία δεν πρέπει να θεωρηθούν και τα σιβυλλικά λόγια για αναλυτικό πρόγραμμα που «δεν είναι ανάγκη να είναι και τόσο αναλυτικό», τον εργασιακό χρόνο που θα «περιλαμβάνει τις παιδαγωγικές συναντήσεις των δασκάλων και των καθηγητών οι οποίοι κάθε βδομάδα θα χαράζουν την εκπαιδευτική πολιτική» (!), αλλά και οι «προτάσεις» για τις συγχωνεύσεις ειδικοτήτων.
Η Β' ΕΛΜΕ ΠΕΙΡΑΙΑ -με ανακοίνωσή της- χαρακτηρίζει «αστοιχείωτες παρεμβάσεις του προέδρου της Επιτροπής Εθνικού Διαλόγου», ο οποίος δήλωσε ότι «θα πρέπει να γίνει ρύθμιση, ώστε ο χρόνος διδασκαλίας και ο εργασιακός χρόνος των εκπαιδευτικών να μη συμπίπτουν».
Οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι «προφανώς ο πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου ζει με την εντύπωση ότι οι καθηγητές κάνουμε μόνο μάθημα στο σχολείο και φεύγουμε. Οτι η γραφειοκρατία του σχολείου διεκπεραιώνεται από μόνη της. Οτι οι απουσίες των μαθητών καταχωρούνται αυτόματα. Οτι το myschool είναι αυτοδιαχειριζόμενο και ότι οι γονείς εξυπηρετούνται στα σχολεία από αυτόματα μηχανήματα εξυπηρέτησης κηδεμόνων». 
Ομως είναι γνωστό, τουλάχιστον σε εκείνους που αναπνέουν την κιμωλία μέσα στην τάξη, ότι οι εκπαιδευτικοί, που έχουν δει τα τελευταία χρόνια τις αποδοχές τους να μειώνονται κατά 50% και το διδακτικό τους ωράριο να αυξάνεται, συνεχίζουν να διεκπεραιώνουν καθημερινά ένα βουνό (συχνά άχρηστων) γραφειοκρατικών διαδικασιών, πέρα από τις ώρες διδασκαλίας τους.
Μετά τον πρόεδρο του Εθνικού Διαλόγου, Αντ. Λιάκο, που έκανε λόγο για εκπαίδευση «διασωληνωμένη από το κράτος» και τόνιζε την ανάγκη «ενηλικίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, με τον απογαλακτισμό από το μεγάλο, προστατευτικό και παρεμβατικό κράτος» και ο υπουργός Παιδείας, μιλώντας στη συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων (8/3), δήλωνε:
«Εμείς έχουμε εμπειρία πολύ ισχυρού, συγκεντρωτικού εκπαιδευτικού συστήματος. Θέλουμε να περάσουμε αρμοδιότητες, ευθύνες με ανάλογους πόρους, όμως όχι απλώς να διώχνουμε ευθύνες από το κεντρικό κράτος στην Αυτοδιοίκηση και στις σχολικές μονάδες. Δεν πιστεύουμε ότι ένα συγκεντρωτικό σήμερα εκπαιδευτικό μοντέλο μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας». 
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η προώθηση μεγαλύτερης αυτονομίας των σχολικών μονάδων είναι από τις κεντρικές κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, που έρχεται κι επανέρχεται σε όλες τις εκθέσεις του για την ελληνική εκπαίδευση εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Η αυτονομία που επικαλούνται, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σ' αυτό που αμέσως μετά πολύ συγκεκριμένα διατύπωσε ο πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής:
«Στο σχολείο του 2016 δεν μπορεί όλα να περνάνε από το υπουργείο Παιδείας. Θα πρέπει να δοθεί ελευθερία στους συλλόγους διδασκόντων, στη διεύθυνση, αλλά και στους γονείς να παίρνουν κάποιες αποφάσεις. Για παράδειγμα, η χρηματοδότηση ενός σχολείου για εργασίες υποδομών από μια ιδιωτική εταιρεία θα μπορούσε να είναι μια απόφαση που θα ήταν –ίσως– καλύτερο να ληφθεί από το ίδιο το σχολείο».

Πηγή: www.efsyn.gr