Για το μπαράζ των απεργιακών κινητοποιήσεων που συγκλονίζουν τη Γαλλία λόγω της μεταρρύθμισης στα εργασιακά και για τον «πόλεμο των συνδικάτων» που έχουν κατεβάσει εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους μίλησαν στο «Βήμα» δύο γάλλοι ειδικοί.

Εκτιμούν ότι η κυβέρνηση του Σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Ολάντ δεν θα κάνει πίσω και ότι η αντιπαράθεση θα κλιμακωθεί εντός του Ιουνίου, όταν η χώρα θα υποδεχθεί 2 εκατ. επισκέπτες λόγω του ποδοσφαιρικού Euro 2016.

«Δεν νομίζω ότι θα υποχωρήσει ο Ολάντ. Αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει εντελώς την αξιοπιστία του - θα σήμαινε ουσιαστικά ότι αποδέχεται πως "κουμάντο κάνει ο δρόμος". Η κυβέρνηση έχει κάνει ήδη πολλούς συμβιβασμούς, δεν έχει άλλα περιθώρια» μας λέει ο Νικολά Τενζέρ, πρόεδρος του Centre d'Etude et de Réflexion pour l'Action Politique (CERAP), στο Παρίσι.

«Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα δεχθούν τον νέο νόμο. Τα μεταρρυθμιστικά συνδικάτα το έκαναν, ειδικά το CFDT. Αλλά το τοπίο των συνδικάτων είναι δραματικά διαιρεμένο, και το CGT γίνεται όλο και πιο ριζοσπαστικό. Επιπλέον, τα συνδικάτα δεν είναι πραγματικά αντιπροσωπευτικά των εργαζομένων - λιγότερο από το 10% είναι μέλη συνδικαλιστικών σωματείων στη Γαλλία» καταλήγει ο συνομιλητής μας.

«Παρά τις αμφιβολίες μερικών, είναι αλήθεια ότι η γαλλική οικονομία έχει αρχίσει να ανακάμπτει. Αλλά η χώρα βουλιάζει στην κοινωνική και πολιτική βία» τονίζει ο Ζαν-Μαρκ Ντανιέλ, καθηγητής Πολιτικής Οικονοµίας στο Πανεπιστήµιο ESPC Europe, στο Παρίσι, και τακτικός αρθρογράφος στον «Monde».

«Ο λόγος ή μάλλον η αφορμή: η νομοθεσία για τη μεταρρύθμιση του εργατικού κώδικα. Ο νόμος, ο οποίος κάνει πιο ευέλικτη την αγορά εργασίας ώστε να ενθαρρύνει τις προσλήψεις, πυροδότησε αρχικά τεταμένες συζητήσεις στους κόλπους της σοσιαλιστικής πλειοψηφίας. Στη συνέχεια, φτάσαμε σε μια φάση αντιπολίτευσης στον δρόμο, υπό την ηγεσία του CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας), ενός ιστορικά φιλοκομμουνιστικού συνδικάτου, που έχει υιοθετήσει μια συμπεριφορά την οποία ορισμένοι περιγράφουν ως νέο σταλινική. Ακτιβιστές του CGT είναι τώρα σε απεργία στις δημόσιες συγκοινωνίες και στον τομέα της διανομής καυσίμων, που απειλεί να παραλύσει την οικονομία. Διακηρυγμένος στόχος του CGT είναι να αναγκάσει την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο.

Το συνδικαλιστικό τοπίο χαρακτηρίζεται από την αντιπαλότητα ανάμεσα σε ένα ρεφορμιστικό CFDT που βρίσκεται σε άνοδο και στο εξτρεμιστικό CGT, η ισχύς του οποίου μειώνεται. Καθώς το CFDT έχει αποδεχθεί τον νόμο υπό την προϋπόθεση κάποιων τροποποιήσεων, η απόσυρση θα ήταν μια νίκη του CGT μάλλον επί του CFDT παρά επί της κυβέρνησης» εκτιμά ο Ντανιέλ.

Διαπραγματεύσεις βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη με την εθνική εταιρεία σιδηροδρόμων SNCF, την κρατική εταιρεία μεταφορών του Παρισιού RATP και την Air France. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας σχεδιάζουν απεργία από την Παρασκευή ως την Κυριακή, η οποία θα επηρεάσει τα αεροδρόμια σε όλη τη Γαλλία. Εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους σχεδιάζουν επίσης στάσεις που θα οδηγήσουν σε σοβαρές περικοπές στις εθνικές σιδηροδρομικές υπηρεσίες από την Τετάρτη. Στο Παρίσι, μετρό και προαστιακός θα κάνουν μειωμένα δρομολόγια από την Πέμπτη, λόγω απεργίας του CGT. Ενα άλλο αριστερό συνδικάτο, το SUD, έχει καλέσει σε απεργία από τις 10 Ιουνίου, όταν ξεκινά το Euro.

Η αποτυχία της μεγαλύτερης μερίδας του Τύπου και των ΜΜΕ να στρέψουν το κοινό εναντίον του γενικού γραμματέα του CGT, του σκληρού κομμουνιστή Φιλίπ Μαρτινέζ, σημαίνει πάντως ότι οι Γάλλοι αποδίδουν την ευθύνη των προβλημάτων στην καθημερινότητα πρωτίστως στην κυβέρνηση Ολάντ, με τη δημοτικότητα του προέδρου στο ιστορικό χαμηλό του 15% έναν χρόνο πριν από τις εκλογές.

Το CGT, από τη μεριά του, έχει στοιχηματίσει την επιβίωσή του σε αυτόν τον αγώνα, προσπαθώντας να ανακόψει τη διολίσθησή του προς την ανυπαρξία. Η Γαλλία διαθέτει πράγματι ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά συνδικαλισμού στη Δυτική Ευρώπη, με λιγότερο από 8% του εργατικού δυναμικού να είναι ενταγμένο σε συνδικαλιστικά σωματεία, όταν το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 60% σε σκανδιναβικές χώρες, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ.

Ο ριζοσπαστικός λόγος του Μαρτινέζ και η χαρισματική προσωπικότητά του ανέσυραν το CGT από τη σταλινική «ναφθαλίνη», αναδεικνύοντάς το τώρα σε ουσιαστικό εκφραστή της αντιπολιτευτικής τάσης στη γαλλική πολιτική σκηνή.

Ο πρωθυπουργός Εμανουέλ Βαλς έχει αποκλείσει πάντως το ενδεχόμενο αναθεώρησης του άρθρου 2, το οποίο είναι «κόκκινο πανί» για τα συνδικάτα, επειδή επιτρέπει στις εταιρείες να μην τηρούν τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας αν υιοθετούν επιχειρησιακές συμφωνίες για το ύψος του μισθού και τις συνθήκες απασχόλησης με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των εργαζομένων.