Του Γιώργου Παυλόπουλου

Και τώρα, που οι τηλεμαχίες τελείωσαν και η ώρα της τελικής επιλογής πλησιάζει, ο λόγος ανήκει πλέον στους Αμερικανούς. Ή, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, σε εκείνους οι οποίοι θα αποφασίσουν τελικώς να πάνε στην κάλπη την Τρίτη 8 Νοεμβρίου, προκειμένου να δώσουν την ψήφο τους είτε στην Χίλαρι Κλίντον είτε στον Ντόναλντ Τραμπ. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι η θεωρητικά κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας συγκινεί μόνο τον μισό πληθυσμό της Αμερικής - όσο για τους υπόλοιπους μισούς, είτε πιστεύουν πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα και ποτέ είτε ποντάρουν τις όποιες ελπίδες τους στο περίστροφο που έχουν οι περισσότεροι στη ζώνη τους δεμένο...

Σε κάθε περίπτωση, η αλήθεια είναι ότι κανείς, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να προσδιορίσει πόσοι θα ψηφίσουν. Θα είναι, άραγε, περισσότεροι ή λιγότεροι από το περίπου 55% (ανάμεσα σε όσους έχουν δικαίωμα ψήφου) που παίρνει μέρος στη διαδικασία στις πολλές τελευταίες προεδρικές εκλογές; Θα καταφέρει η άγρια αντιπαράθεση ανάμεσα στους δύο μονομάχους και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που καταφέρνει ο ένας στον άλλο να προσελκύσουν παραπάνω από το 58% περίπου που προσήλθε το 2008, στην πρώτη εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, όταν η Αμερική δονούνταν από τα συνθήματα "Ναι, Μπορούμε!" και "Αλλαγή Τώρα"; Ή, αντιθέτως, θα κυριαρχήσει η απογοήτευση, η αποστροφή ή και η αηδία απέναντι σε ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό και τους βασικούς εκφραστές του;

Βεβαίως, το κατεστημένο της Ουάσινγκτον, οι Δημοκρατικοί, αλλά και σημαντικό τμήμα των Ρεπουμπλικάνων, επικαλούνται την κρισιμότητα της αναμέτρησης και καλούν τους πολίτες να ψηφίσουν μαζικά ώστε να κόψουν τον δρόμο του "επικίνδυνου" Τραμπ προς τον Λευκό Οίκο. Αυτός, από την πλευρά του, εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως ο "αντισυστημικός" πρόεδρος που έχουν ανάγκη οι Αμερικανοί, ενώ ισχυρίζεται πως είναι μόνος εναντίον όλων, ελπίζοντας έτσι να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει τους παραδοσιακά αδιάφορους - κάτι που οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κατάφερε κατά τη διάρκεια των προκριματικών στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, οι οποίες σφραγίστηκαν από ιδιαιτέρως μεγάλη συμμετοχή.

Ωστόσο, αν πιστέψουμε τη δημοσκόπηση που διεξήχθη στις αρχές Οκτωβρίου, δηλαδή λιγότερο από ένα μήνα πριν τις εκλογές, η... γοητεία της κάλπης υποχωρεί διαρκώς. Κι αυτό διότι ο ένας στους τέσσερις νέους Αμερικανούς, ηλικίας ως 35 ετών, δηλώνουν ότι θα προτιμούσαν να καταστραφεί ο πλανήτης από ένα μετεωρίτη παρά να δουν στο Οβάλ Γραφείο είτε την Χίλαρι είτε τον Τραμπ! Αντίστοιχο είναι και το ποσοστό εκείνων που θεωρούν ότι, εφόσον είναι υποχρεωτικό επόμενος πρόεδρος να είναι κάποιος από τους δύο υποψηφίους, τότε θα ήταν καλύτερο αυτό να γίνει με κλήρωση και όχι με εκλογές!

Απαξίωση της πολιτικής
Πρόκειται, αναμφίβολα, για ένα ακόμη σαφές δείγμα της περαιτέρω απαξίωσης της πολιτικής που συντελείται στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην οποία έχουν συμβάλει αποφασιστικά και οι δύο υποψήφιοι - με το παρελθόν τους, με τις θέσεις τους, αλλά και με το ύφος της αντιπαράθεσης που έχουν επιλέξει στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Εκεί όπου αντί για τη σύγκρουση γύρω από θέματα όπως η ανεργία, ο πόλεμος, το περιβάλλον, ο ρατσισμός και η εγκληματικότητα, κυριάρχησαν τα κλεμμένα e-mail, τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο καθένας (έφτασαν να δημοσιοποιήσουν πιστοποιητικό ικανότητας να ασκήσουν προεδρικά καθήκοντα...), οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, μέχρι και το μακρύ χέρι του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δήθεν προσπαθεί να υποκλέψει ηλεκτρονικά τις ψήφους εκατομμυρίων Αμερικανών και να τοποθετήσει στον Λευκό Οίκο μια "μαριονέτα του Κρεμλίνου".

Ασφαλώς, καθώς αυτές οι προεδρικές εκλογές είναι ίσως οι πιο απρόβλεπτες που έχουν διεξαχθεί στις ΗΠΑ εδώ και αρκετές δεκαετίες, κανένα σενάριο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ούτε μια "έκρηξη" της αποχής, ούτε η μαζική συμμετοχή. Ούτε η, εύκολη ή δύσκολη, επικράτηση της Κλίντον (όπως βλέπουν πλέον όλες σχεδόν οι δημοσκοπήσεις), ούτε όμως και μια έκπληξη από την πλευρά του Τραμπ - ο οποίος, εκτός των άλλων, έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα, κυρίως εάν είναι οριακό, επικαλούμενος βία και νοθεία και στέλνοντας το μήνυμα σε όλο τον πλανήτη ότι η υπερδύναμη δεν είναι παρά μία ακόμη πολιτική... μπανανία!