“Ο κόσμος δεν αλλάζει γιατί δεν αλλάζεις εσύ πρώτα” της Ιωάννας Μαλλιότα
Ο κόσμος δεν αλλάζει γιατί δεν αλλάζεις εσύ πρώτα.
Το νιώθεις όλη σου τη ζωή. Κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο
μας. Δεν ξέρεις τι είναι, αλλά είναι εκεί, σαν παρασχίδα στο μυαλό σου που σε
τρελαίνει. Αυτός ο κόσμος πάει κατά διαόλου και εμείς αδιαφορούμε. Ποιος
ευθύνεται όμως γι' αυτή την κατάσταση, έχεις αναρωτηθεί ποτέ;
Πριν βιαστείς να επιρρίψεις ευθύνες στα social media, στην
κοινωνία, ή γενικώς, στον κάθε άσχετο, αναρωτήσου πρώτα αν εσύ ο ίδιος είσαι
ικανοποιημένος από τον εαυτό σου. Αν θεωρείς πως οι πράξεις και η συμπεριφορά
σου σε αυτή την κοινωνία είναι αξίες προς απομίμηση και σεβασμό. Αν πράττεις
αυτά που κηρύττεις στους άλλους. Αν όχι, τότε μήπως είναι η ώρα να σταματήσεις
να μοιράζεις ασύστολα ευθύνες στους άλλους και να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου;
Ναι, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που διαβάζεις τώρα αυτό το
κείμενο. Εσύ θα φέρεις την αλλαγή. Και μην πεις "τι αποτέλεσμα θα είχε η
δικιά μου αλλαγή" γιατί όπως ένα σπίτι ξεκινάει και χτίζεται έχοντας γερά
θεμέλια, έτσι και η κοινωνία χτίζεται από τους ανθρώπους της. Εσύ είσαι το θεμέλιό
της. Είσαι η βάση της που θα αποτελέσει το στήριγμα γι' αυτό το
"διαφορετικό".
Μια μικρή σου πράξη μπορεί να φέρει μια όμορφη αλλαγή σε
αυτό τον κόσμο. Σκέψου το λίγο, πόσο δύσκολο σου είναι να πεις μια
"καλημέρα" στον περαστικό σου; Να κάτσεις δίπλα στη μαντιλοφορεμένη
γυναίκα ή στον μελαμψό άνδρα στο λεωφορείο, στη μοναδική κενή θέση που έχει
μείνει; Να χαρίσεις απλόχερα το χαμόγελό σου στον διπλανό σου ή να βοηθήσεις
μια ηλικιωμένη γυναίκα να περάσει τον δρόμο; Για 'σένα μπορεί να μην είναι κάτι
σημαντικό, αλλά γι' αυτούς μπορεί να είναι μια ηλιαχτίδα σε μια μέρα γεμάτη
σύννεφα.
Και αν θέλεις να σου μιλήσω για κάτι πιο συγκεκριμένο, θα
σου πω για τα κοινωνικά παντοπωλεία και τις κοινωνικές κουζίνες, των οποίων η
λειτουργία εξαρτάται αποκλειστικά από τη δική σου προσφορά. Θα σου πω επίσης
για τον εθελοντισμό, όπου εκεί προσφέρεις χρόνο και συναίσθημα απ' τη ζωή σου.
Όχι, αν αγοράσεις ρούχα ή φαγητό σε ένα άπορο παιδάκι, δε θα
πάρεις πίσω λεφτά, ίσως ούτε και κάποια επιβράβευση -αν δεν το διαλαλήσεις στα
κοινωνικά δίκτυα-, αλλά φεύγοντας θα έχεις μοιράσει τόση χαρά, που δε θα σε νοιάζει
αν οι τσέπες σου άδειασαν για λίγο.
Συνηθίσαμε να κατηγορούμε για τα πάντα την κοινωνία και
ξεχάσαμε πως εμείς οι ίδιοι την αποτελούμε. Δε μας αρέσει μια κατάσταση και
αντί να προσπαθήσουμε να την αλλάξουμε, γκρινιάζουμε και παραπονιόμαστε. Το
ποσοστό των ανθρώπων που κοιτάει πως θα αναπτυχθεί και πως θα βελτιωθεί η ζωή
τους, δίχως να υπάρχει περιέργεια για το τι κάνει ο διπλανός τους, αντί να
πληθαίνει, μειώνεται.
Η αδικία από την άλλη, κυριαρχεί παντού γύρω μας. Βρίσκεται
στους άστεγους, στους ζητιάνους, στους ανθρώπους που περιμένουν στην ουρά για
ένα φρούτο, στις οικογένειες που ζουν σε σκηνές στα στρατόπεδα φιλοξενίας. Όλοι
μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε στο να εξαλειφθεί σιγά-σιγά αυτή η αδικία. Αρκεί να
σηκωθούμε από τον άνετο καναπέ μας, με το ωραίο βαθούλωμα απ' το πολύ καθισιό
και βγούμε έξω να δούμε τι συμβαίνει πραγματικά. Η αλλαγή δε θα έρθει
ουρανοκατέβατη, πρέπει να δουλέψουμε γι' αυτή.
Γι' αυτό σου λέω, βγες εκεί έξω και φέρε τη δική σου αλλαγή
και μη σκεφτείς ποτέ πως μια μικρή δική σου πράξη είναι ασήμαντη για να κάνει
τη διαφορά. Και να θυμάσαι πως ο μόνος τρόπος για να δεις την αλλαγή που θέλεις
σε αυτόν τον κόσμο, είναι να τη φέρεις εσύ.
