Κι όλα αυτά, τη στιγμή που η ακροδεξιά συνιστά εδώ και δυο χρόνια την πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η Γαλλία βρίσκεται σε κρίση και αν αυτή δεν είναι τόσο άμεση, επείγουσα και υλική, όπως είναι στην Ελλάδα, είναι σίγουρα κρίση αξιών, αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης (όπως και στην Ελλάδα). Το κλίμα από τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικονομία αποπνέει απογοήτευση και απόγνωση και εκεί πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της κατάρρευσης των παραδοσιακών κομμάτων που άσκησαν εξουσία τα τελευταία 40 χρόνια. Ιδανικό και πρόσφορο έδαφος για να θεριέψουν οι φωνές του μίσους, οι πολιτικές που βρίσκουν πάντα τον "φταίχτη" κάπου έξω, τον προσωποποιούν και στρέφουν την αγανάκτηση της κοινωνίας πάνω του. Είτε αυτό αφορά στους πρόσφυγες, είτε στην φέρουσα βαρύτατες ευθύνες για το σύνολο της Ευρώπης, ΕΕ.

Σε αυτό το κλίμα, σοσιαλιστές και Ρεπουμπλικάνοι μοιάζουν σαν μοντέλα πολιτικής, ξεπερασμένα από τις εξελίξεις. Από τη μία ο Φρανσουά Ολάντ που αποχωρεί σαν κυνηγημένος από την εξουσία και μη έχοντας να επιδείξει τίποτα στην ουσία για την καθημερινότητα των πολιτών, εκτός ίσως από το αίσθημα ανασφάλειας που γεννήθηκε στη γαλλική κοινωνία εξαιτίας του μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων. Και στον αντίποδα, ο φιλόδοξος Σαρκοζί που ήλπιζε σε επάνοδο στην εξουσία και τοποθετήθηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας από τη βάση της ίδιας του της παράταξης και ο στενός συνεργάτης και πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας, Φρανσουά Φιγιόν με τα σκάνδαλα να αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο.

Για την ακρίβεια, αν ο Φιγιόν επιμείνει να φτάσει ως τις εκλογές και δεν παραιτηθεί, θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος υποψήφιος της γαλλικής δεξιάς που δεν προκρίθηκε στον επόμενο γύρο των προεδρικών εκλογών. Και με βάση το ίδιο σενάριο η γαλλική δημοκρατία θα παρακολουθεί για πρώτη φορά έναν ανεξάρτητο υποψήφιος (προερχόμενο από τους σοσιαλιστές) και την εκπρόσωπο των Γάλλων εθνικιστών να έρχονται αντιμέτωποι για το ανώτατο αξίωμα. Και μόνη η συμβολική εικόνα μιας τέτοιας προοπτικής σημαίνει το τέλος μια εποχής, που αντίστοιχα με την δική μας μεταπολίτευση, στη Γαλλία απόκαλούν VI (5η) Δημοκρατία.

Το κεφάλαιο Λεπέν είναι πολύ μεγάλο, έχει βαθιές ρίζες στην πολιτική ζωή της Γαλλίας και κατά τη γνώμη μου εξετράφη και θέριεψε με τεράστια ευθύνη τόσο του πρώην προέδρου Νικολά Σαρκοζί, που φλέρταρε στο λόγο του με απόψεις και προτάσεις που δεν ταιριάζουν σε έναν ηγέτη, ακόμη και της κεντροδεξιάς, όσο και του απερχόμενου σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ. Οι εξαγγελίες του την επομένη των τριών μεγάλων τρομοκρατικών χτυπημάτων, που έμοιαζαν με κακέκτυπο των ομιλιών του Τζορτζ Μπους του νεότερου μετά της 11/9, ο τρόπος που χειρίστηκε τις κοινωνικές αναταραχές, οι φιλελεύθερες προτάσεις του στα εργασιακά συνέβαλαν σε ένα και μόνο πράγμα. Σε αυτή την αίσθηση που διακατέχει κάθε Ευρωπαίο πολίτη, πως δεξιά και αριστερά, συντηρητικά κόμματα και εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας είναι το ένα και το αυτό πράγμα. Γιατί, όπως και στη χώρα μας, η στροφή μερίδας πολιτών σε ακροδεξιά κόμματα που κηρύττουν και (στην περίπτωσή μας) ασκούν μίσος και βία ίσως να μην δικαιολογείται, σίγουρα όμως εξηγείται.

Η περίπτωση Μακρόν από την άλλη, του μοναχικού καβαλάρη που αποφάσισε να διαρρήξει τους δεσμούς με το σοσιαλιστικό κόμμα που πελαγοδρομούσε στην εξουσία και να ξεκινήσει την πολιτική του διαδρομή από την αρχή, φαίνεται να σαγηνεύει. Διαθέτει τόσο την εμπειρία σε θέσεις ευθύνης, όσο και το στοιχείο του εναλλακτικού. Της άλλης επιλογής που ξεπερνά τα στεγανά της πολιτικής που μέχρι σήμερα κυριαρχούσε στην προτίμηση των ψηφοφόρων. Αν αυτό μεταφράζεται σε αποτελεσματικότητα, αν η επανεφεύρεση του εαυτού του μπορεί να φέρει τη λύτρωση στους ψηφοφόρους που ψάχνουν φως στην άκρη του τούνελ, κανείς δεν το γνωρίζει.

Η... επί Macron πάντως επιμονή του Φιγιόν να μην αποσύρεται, φέρνει όλο και πιο κοντά τον Εμανουέλ Μακρόν στην εξουσία. Μια τέτοια προοπτική θα θέσει για πρώτη φορά τη Γαλλία μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Θα έχει εκλέξει έναν πρόεδρο που δεν ανήκει σε κανένα από τα δύο μέχρι πρότινος μεγάλα κόμματα εξουσίας.

*Ο Λευτέρης Σαββίδης είναι δημοσιογράφος