Σε λίγες εβδομάδες η Γαλλία θα εκλέξει τον επόμενο (ή την επόμενη) πρόεδρό της. Οι δύο κύριοι αντίπαλοι είναι η Μαρίν Λεπέν του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου και ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Οικονομίας υπό τον Σοσιαλιστή πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, αλλά έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος υποψήφιος.

Εάν, όπως αναμένεται, η Λεπέν και ο Μακρόν έρθουν αντιμέτωποι στον δεύτερο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης στις 7 Μαΐου, τότε αυτό θα αποτελέσει ένα πολιτικό ορόσημο για τη Γαλλία, καθώς θα είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 60 χρόνια που τα κύρια κόμματα της Αριστεράς και της Δεξιάς δεν θα εκπροσωπούνται στον δεύτερο γύρο. 

Η Γαλλία έχει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια τέτοια πολιτική αναταραχή από το 1958, όταν, εν μέσω του Πολέμου της Αλγερίας, ο στρατηγός Σαρλ Ντε Γκωλ ανήλθε στην εξουσία και συνέταξε το Σύνταγμα της 5ης Δημοκρατίας. Αυτή η μετάλλαξη του πολιτικού τοπίου, όπως κάθε μεγάλη πολιτική ρήξη, ήταν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού βαθύτερων δυναμικών και των ιδιαίτερων περιστάσεων εκείνης της περιόδου. 

Σήμερα η κατάσταση δεν είναι διαφορετική. Πρώτα, η βαθύτερη δυναμική, ήτοι η επικράτηση, όπως παρατηρείται σήμερα στις περισσότερες ανεπτυγμένες κοινωνίες, της λαϊκής δυσπιστίας προς τις όποιες ελίτ, των συναισθημάτων αποδυνάμωσης, του φόβου για την οικονομική παγκοσμιοποίηση και τη μετανάστευση και του άγχους όσον αφορά την αρνητική κοινωνική κινητικότητα και την αυξανόμενη ανισότητα.  

Αυτά τα συναισθήματα, μαζί τον ιστορικό ρόλο του γαλλικού κράτους όσον αφορά την προώθηση της εθνικής ταυτότητας και της οικονομικής ανάπτυξης, συνέβαλαν στην αύξηση της υποστήριξης για το Εθνικό Μέτωπο. Αν και η υποστήριξη για το Εθνικό Μέτωπο αυξάνεται για περισσότερο από μια δεκαετία, το κόμμα έως σήμερα παραμένει μακριά από την εξουσία χάρη στο γαλλικό εκλογικό σύστημα των δύο γύρων που επιτρέπει στους ψηφοφόρους να ενωθούν εναντίον του στον δεύτερο γύρο. Και, δεδομένης της αδυναμίας του Εθνικού Μετώπου να συνάψει συμμαχίες, η εξουσία παρέμενε στα χέρια των κύριων κομμάτων της Αριστεράς και της Δεξιάς, παρ' όλο που η Γαλλία έχει κινηθεί προς την κατεύθυνση ενός τριμερούς πολιτικού συστήματος.

Τώρα, o Μακρόν εκμεταλλεύεται τις παρούσες συνθήκες για να ανατινάξει το τριμερές σύστημα. Η μεγάλη διορατικότητά του συνίστατο στο ότι αντιλήφθηκε πως η διαίρεση ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά εμπόδιζε την πρόοδο καθώς και ότι οι προεδρικές εκλογές ήταν μια χρυσή ευκαιρία να προχωρήσει πέρα από αυτή τη διαίρεση, δίχως την αρωγή κάποιου οργανωμένου πολιτικού κινήματος. Σε μια περίοδο που ο γαλλικός λαός απορρίπτει όλο και περισσότερο το παραδοσιακό κομματικό σύστημα, η αρχική αδυναμία του Μακρόν γρήγορα μετατράπηκε σε δύναμή του.

Αλλά μια εκλογική νίκη αποτελεί μόνο ένα πρώτο βήμα. Για να μπορέσει να κυβερνήσει ο Μακρόν θα πρέπει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Και τα σενάρια είναι δύο:  

Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, ο Μακρόν κερδίζει γρήγορα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με τους γάλλους ψηφοφόρους να επιδιώκουν να ενισχύσουν τη λαϊκή εντολή κατά τις εκλογές για την ανάδειξη των νέων μελών της Εθνοσυνέλευσης τον Ιούνιο. Αυτό είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο: και είναι εδώ όπου η απουσία ενός οργανωμένου πολιτικού κινήματος παραμένει μειονέκτημα για τον Μακρόν. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εκλογές του Ιουνίου θα μπορούσαν να ενισχύσουν το δεύτερο σενάριο που αφορά τη συμβίωση (του Μακρόν) με μια κοινοβουλευτική συμμαχία που θα αποτελείται από μια μικρή μερίδα της Δεξιάς, μια μεγάλη κεντρώα παράταξη, και μια απελπιστικά διχασμένη παράταξη της Αριστεράς. Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα αποτελούσε έκπληξη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά στη Γαλλία, όπου ο ρεπουμπλικανισμός συνέβαλε στην άνοδο του ιδεολογικού φάσματος Αριστεράς-Δεξιάς που διαμορφώνει την πολιτική σε όλη τη Δύση σήμερα, θα αποτελούσε μια πραγματική επανάσταση που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Εάν η Λεπέν βρεθεί με κάποιον τρόπο στην κορυφή, στη γαλλική πολιτική - για να μην αναφέρουμε και την Ευρωπαϊκή Ενωση - θα έρθουν τα πάνω κάτω. Αλλά ακόμα και ο φαινομενικά μετριοπαθής Μακρόν αντιπροσωπεύει, με τον τρόπο του, μια πραγματικά ριζοσπαστική θέση. Δεδομένου ότι αμφότεροι οι υποψήφιοι θα περάσουν κατά πάσα πιθανότητα στον δεύτερο γύρο, η Γαλλία βρίσκεται στα πρόθυρα μιας πολιτικής επανάστασης, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει.