«Έφυγε δικαιωμένος» για τις πολιτικές του επιλογές ήταν άλλωστε και όχι τυχαία η έναρξη του αποχαιρετισμού της ΝΔ προς τον πρώην πρωθυπουργό, ενώ  από πληθώρα παρεμβάσεων γαλάζιων  στελεχών, ιδιαίτερα δε από τους πολιτικούς του φίλους και άλλοτε στενούς συνεργάτες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υποστηρίζεται ακόμα και η άποψη ότι δεν θα είχαμε φτάσει στην κρίση και τη χρεοκοπία αν δεν ανακοπτόταν το έργο της κυβέρνησής του την περίοδο 1990-1993 και η «φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική» του ατζέντα.

Σε συνέχεια αυτών άλλωστε στο Μοσχάτο επιμένουν να τονίζουν ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης «περνά στην ιστορία ως ένας πολιτικός πολύ μπροστά από την εποχή του» διότι «ήταν ο πολιτικός του ρεαλισμού, της συνεννόησης, των ανοιχτών οριζόντων που υπηρέτησε με συνέπεια τον ορθό λόγο, την αλήθεια, τις μεγάλες αλλαγές, συχνά κόντρα στο ρεύμα», υπογραμμίζοντας ότι «στην πολιτική του πορεία ήταν σταθερά αντίθετος στο λαϊκισμό και στη δημαγωγία» και επισημαίνοντας παράλληλα ότι «συνέβαλλε στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών» και «αγωνίστηκε για μια Ελλάδα υπερήφανη, στο κέντρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων».

Από τη ρητορική και μόνο της προσέγγισης για την πολιτική παρακαταθήκη που αφήνει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για τη ΝΔ και την πολιτική ζωή της χώρας γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να τονίσει όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία κατά την αντίληψή του είναι αυτά που θεωρούν ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την έξοδο από την κρίση και δικαιώνουν τον πολιτικό λόγο της ΝΔ σήμερα στο αίτημά της για την «πολιτική αλλαγή» και τη «συμφωνία αλήθειας» που επαγγέλλεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης.