Επιτυχία και μισές αλήθειες...της Ανατολής Γκαγκοπούλου*
Επιτυχία και μισές αλήθειες
Οι περισσότεροι έχουν βιώσει το φαινόμενο της αναζήτησης συμβουλής από έναν εμπειρότερο, προκειμένου να πετύχουν κάτι (από ένα φαγητό μέχρι διδακτορικό) και της συνειδητοποίησης πως η καθοδήγηση εκούσια ή ακούσια υπήρξε ελλιπής και η κατά γράμμα τήρησή της δεν οδήγησε στο αναμενόμενο αποτέλεσμα. Η αθέλητη και μη σκόπιμη, λανθασμένη κατεύθυνση που προτάθηκε από έναν φαινομενικά γνώστη είναι κάτι κατανοητό και τελικά αποδεκτό, εφόσον δεν υπήρχε η εμπειρία που διαφαίνονταν ή η ικανότητα μετάδοσής της. Όμως ο σκόπιμος αποπροσανατολισμός και η πρόταση ατελέσφορων ενεργειών, η απόκρυψη βασικών στοιχείων που είναι γνωστά στον συμβουλάτορα και δεν ανακοινώνονται για ιδιοτελείς λόγους ,δημιουργεί θλίψη και καταδεικνύει για άλλη μια φορά το τεράστιο έλλειμμα ανθρωπιάς και το τεράστιο πλεόνασμα ατομισμού της εποχής μας.
Διότι μπορεί η παροχή υλικής βοήθειας να είναι δύσκολη ή αδύνατη, καθώς πολύ λίγοι έχουν περίσσεια εισοδήματος πια ενώ αρκετοί δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τους δικούς τους λογαριασμούς, όμως για ποιο λόγο να μην προσφέρουν ανέξοδα λίγη από την πείρα τους και τη γνώση τους σε αυτόν που τη ζητάει όχι άκομψα, με αγένεια και χωρίς ευγνωμοσύνη, αλλά με αγωνία , φιλοπονία και αναγνώριση; Όταν δεν διακυβεύονται και δεν θίγονται επαγγελματικά δικαιώματα , όταν υπάρχουν γνώσεις και μεγάλη εμπειρία τι είναι αυτό που κάνει πολλούς να επιβουλεύονται την επιτυχία των άλλων και να αποκρύπτουν την αλήθεια έτσι ώστε να τους οδηγήσουν στην αποτυχία;
Στην εποχή της «ξερολίασης», της διαρκώς αυξανόμενης γνώσης και των άπειρων διαδικτυακών βίντεο τα οποία ακολουθώντας μπορεί κανείς να κατασκευάσει και να επισκευάσει τα πάντα, η πραγματική επικοινωνία, ο καλοπροαίρετος συμβουλευτικός διάλογος, η ειλικρινής συζήτηση λείπουν. Ακόμη κι όταν φαίνεται πως κάποιοι ανταλλάσσουν εμπειρίες ή δίνουν συμβουλές το κάνουν με τρόπο ο οποίος θα τονώσει τον εγωισμό τους, καθώς αναμένεται η επιστροφή του καθοδηγούμενου για συμπληρωματικές οδηγίες και η άμεση ή έμμεση παραδοχή της ανεπάρκειάς του.
Είναι γνωστό πόσο αποθαρρύνονται οι άνθρωποι και ειδικά οι νέοι από την αποτυχία, πόσο μειώνεται η αυτοεκτίμησή τους και πόσο εύκολα οδηγούνται στην απόγνωση με δυσάρεστες συχνά συνέπειες για την ψυχική και σωματική τους υγεία. Υποστηρίζεται πως η προσωπική εμπειρία δεν μεταβιβάζεται και αν δεν πάθει κάποιος δε θα μάθει. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτό ισχύει, όμως υπάρχουν κι άλλες τόσες που, ενώ θα μπορούσαν να αποφευχθούν κακοτοπιές, χάσιμο χρόνου και χρήματος, δεν δόθηκε πραγματική βοήθεια. Με τέτοιες όμως χαιρέκακες συμπεριφορές που κάποια στιγμή γίνονται αντιληπτές κλονίζεται η απαραίτητη εμπιστοσύνη που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Κι αυτή είναι η χειρότερη επίπτωση της κατάστασης ,διότι με συνεχή προσπάθεια και αλλεπάλληλες δοκιμές τελικά η επιτυχία μπορεί να έρθει, όμως η πίστη στον άνθρωπο που θαυμάζονταν για τις γνώσεις , την πείρα ή τις δεξιότητές του και αποδείχτηκε μικροπρεπής έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και υποχωρώντας συμπαρασύρει και την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο γενικότερα.
Στον αντίποδα οι πάντα ειλικρινείς, προσηνείς ,πρόθυμοι, αξιόπιστοι και μεγαλόψυχοι που ποτέ δεν αρνούνται να μοιραστούν το απαύγασμα της δικής τους προσπάθειάς , που ενδιαφέρονται να εξοικονομήσουν οι διπλανοί τους δυνάμεις και χρόνο, που χαίρονται με την επιτυχία και την προσωπική ή επαγγελματική εξέλιξη του άλλου, σταθερά παρόντες και διακριτικά εμψυχωτές στις δύσκολες στιγμές, ας αποτελέσουν σημείο αναφοράς και πρότυπο για όλους μας. Διότι με γκρίνια και περιχαράκωση στον ατομικό μικρόκοσμο δεν αλλάζει η κοινωνία. Μόνο με θεμελίωση σχέσεων εμπιστοσύνης και συνεργασία μπορεί να ξεκινήσει η μεταβολή.
Ποια μοναξιά είναι χειρότερη από την έλλειψη εμπιστοσύνης; George Eliot
