Αυτά είναι μερικά, μόνο, από τα ερωτήματα που απάντησε το βράδυ της Δευτέρας ο Σταύρος Θεοδωράκης, ζωντανά, σε μια διαφορετική συνέντευξη, εφ' όλης της ύλης χωρίς κανένα σενάριο και χωρίς οποιονδήποτε περιορισμό.

Οι τέσσερις δημοσιογράφοι που έθεσαν τα ερωτήματα ήταν ο Κωνσταντίνος Αμπατζής από το Oneman, ο Νίκος Μπόβολος από το Provocateur, ο Bασίλης Κουρουμιχάκης από το Popaganda και ο Θοδωρής Χονδρόγιαννος από το Vice Greece- μαζί με τη Τζένη Μελιτά, στο ρόλο της συντονίστριας.

Δείτε αναλυτικά τις απαντήσεις που έδωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης:

- Η βαθμολογία του Ποταμιού (από το 1 μέχρι το 10)

Στη Βουλή παίρνουμε 10. Τα ζητήματα που έχουμε θέσει, δεν τα έχει θέσει άλλο κόμμα. Στην οργάνωση 5, ίσως και 4, γιατί δεν ξέραμε πώς να φτιάξουμε ένα κόμμα. Δεν ήμασταν επαγγελματίες στην πολιτική, δεν κάναμε μεταγραφές και κάναμε λάθη. Στην επικοινωνία, παρότι άνθρωποι της επικοινωνίας, νομίζω ότι και πάλι παίρνουμε βαθμό κοντά στο μη προβιβάσιμο. Αφήσαμε πάρα πολύ καιρό να περάσει χωρίς να απαντάμε σε συκοφαντίες γιατί σε ένα βαθμό είχαμε την «ευγενή» άποψη ότι το καλό «κερδάει». Μέχρι να το καταλάβουμε πέρασε πολύς χρόνος.

- Πρόσωπα που ξεχωρίζει από την Αριστερά και τη Δεξιά

Υπάρχουν άνθρωποι και στη Δεξιά και στην Αριστερά που θαύμαζα. Παραδείγματος χάρη, θεωρώ καθαρόαιμο φιλελεύθερο πολιτικό τον Στέφανο Μάνο. Θεωρώ ότι έπρεπε να τον είχαμε ακούσει πολύ νωρίτερα. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι ήταν πολύ μπροστά. Από την Αριστερά θαύμαζα πολύ τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Ήταν φιλελεύθερος αριστερός, ο οποίος όμως μας έφυγε πολύ νωρίς. Αυτή είναι η τύχη της χώρας. Άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν φεύγουν πολύ νωρίς, ενώ θα μπορούσαν να έχουν πολύ μεγάλη συμβολή στα δημόσια πράγματα.

- Νομιμοποίηση της Ινδικής Κάνναβης

Είμαι αντίθετος στις ουσίες. Έχω καπνίσει πολλά χρόνια πριν, σε μια παρέα. Είμαι απ΄αυτούς που λένε ότι δε χρειάζομαι τίποτα. Ίσως φταίει η «ντόπα» της πολιτικής. Δεν «πίνω» ναρκωτικά, δεν πίνω ιδιαίτερα αλκοόλ –λίγο κρασί- και προσπαθώ να πω στους ανθρώπους ότι «τα ναρκωτικά δεν είναι απαραίτητα στη ζωή σου». Προφανώς με τα σκληρά ναρκωτικά έχω μια απέχθεια, γιατί έχω δει, λόγω της εκπομπής, όλες τις βάρβαρες συνέπειές τους. Έχω δει ανθρώπους να σέρνονται, να καταστρέφονται, να αυτοκτονούν.

Σε ό,τι αφορά την ινδική κάνναβη πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει μια άλλη νομοθεσία. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την αποποινικοποίηση υπό όρους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αβλαβές. Αλλά η απαγόρευση κάνει ακόμα μεγαλύτερο κακό γιατί το κάνει ελκυστικό.

-Δύο καλά πράγματα που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ

Στα κοινωνικά ζητήματα, υπό την πίεση και της νεολαίας και κάποιων κοινωνικών κινημάτων, έχουν γίνει κάποια πράγματα. Εμείς και το σύμφωνο συμβίωσης στηρίξαμε, και το τέμενος στο Βοτανικό στηρίξαμε. Τα λίγα καλά που έχουν γίνει, εμείς τα έχουμε στηρίξει, σε αντίθεση με τους ΑΝΕΛ.

Στα υπόλοιπα πεδία δε νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει κάτι σοβαρό, εκτός από τα πράγματα που υποχρεώθηκε να κάνει λόγω των μνημονίων. Ζούμε σε μια χώρα που έπρεπε να έρθει μνημόνιο για να αποφασίσουμε ότι κάποιος δεν πρέπει να παίρνει σύνταξη στα 55. Σε μια χώρα με μια σύγχρονη κυβέρνηση τέτοιες αποφάσεις θα τις είχαμε πάρει μόνοι μας.

-Για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γερμανία και αν αντιμετωπίζεται:

Η παγκοσμιοποίηση έχει φοβίσει τον κόσμο και εννοώ τα ανοιχτά σύνορα, το εμπόριο που δεν έχει όρια, η κινητικότητα πληθυσμών –προς ανεύρεση εργασίας. Είναι φοβερό ότι ψήφισαν ακροδεξιά κάποιες περιοχές της Γερμανίας που δεν έχουν μετανάστες. Ψήφισαν όμως γιατί στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπάρχει η νοοτροπία ότι «κινδυνεύουμε, πρέπει να κλειστούμε στην ταυτότητά μας, να υπερασπιστούμε τη Γερμανία». Σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης κάποιοι άρχισαν να φωνάζουν δυνατά. Στον Βορρά κυρίως οι ακροδεξιοί και στο Νότο οι λαϊκιστές: Podemos, ΣΥΡΙΖΑ. Τα λαϊκίστικα κόμματα και τα ακροδεξιά κόμματα μπορεί να μην είναι συγγενή, αλλά είναι προϊόντα του ίδιου φόβου: του φόβου της παγκοσμιοποίησης. Και οι δύο προσανατολίζουν τον κόσμο «τους» προς κάποιο κίνδυνο που τους απειλεί κάθε φορά, είτε αυτό είναι οι μετανάστες, είτε η Ευρώπη, είτε η παγκοσμιοποίηση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εξηγήσουμε στον κόσμο ότι η παγκοσμιοποίηση έχει τα κακά της, αλλά στο σύνολό της είναι κάτι θετικό που μπορεί να σε βοηθάει να έχεις μια καλύτερη ζωή.

-Για τη Χρυσή Αυγή

Δεν τολμήσαμε να τους σταματήσουμε όταν έπρεπε. Τώρα, σε μια κοινωνία που είναι ζαλισμένη δεν πρέπει να φανεί ότι επειδή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα φασιστικό κίνημα το απαγορεύουμε. Είναι πολύ επικίνδυνο. Επιπλέον, είμαι υπέρμαχος της θεωρίας «βγάλε τους στο φως και "καίγονται"».

Πρέπει, όμως, να είμαστε σκληροί και απόλυτοι απέναντι στις παραβατικές συμπεριφορές που επιδεικνύουν τα μέλη της Χ.Α. Και δεν ήμασταν. Για καιρό οι κυβερνώντες ανέχθηκαν τις συμμορίες που έσπαγαν κεφάλια μεταναστών –γιατί δεν ήταν Ελλήνων- και έδωσαν έδαφος σε τέτοιες συμπεριφορές.

Όπως είναι έγκλημα που δεν έχει τελειώσει η δίκη του Παύλου Φύσσα. Δεν αμφιβάλλω για την ποινή που θα αποφασιστεί όταν βγει η απόφαση. Αλλά το αδίκημα αυτό –όπως και όλα τα άλλα- πρέπει να τιμωρούνται άμεσα, στον παρόντα χρόνο. Αλλιώς όλοι θα φοβούνται τον δράστη μέχρι να εκδικαστεί η απόφαση. Έχει μεγάλη σημασία ο χρόνος που μεσολαβεί από τη διάπραξη του αδικήματος μέχρι την εκδίκασή του. Και στην Ελλάδα ο χρόνος που μεσολαβεί είναι τεράστιος.

-Για το αν το Ποτάμι φθίνει;

Το Ποτάμι ήταν ένα παγκόσμιο επίτευγμα. Κάναμε ένα κόμμα από το μηδέν, εγώ ήμουν δημοσιογράφος και όχι πολιτικός, τα στελέχη μας επίσης δεν ήταν πολιτικοί. Και πήραμε 6,5% και 4%. Αυτό είναι τεράστια επιτυχία. Δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Όμως τα καινούρια πράγματα μπορεί να δοξάζονται στην αρχή αλλά αυτό δε διαρκεί πολύ. Αν δεν εγκαθιδρυθούν, αν δεν το καταφέρεις, το νέο παύει να συγκινεί και πρέπει να το αντικαταστάσεις με κάτι άλλο. Σημαντικό στην πολιτική είναι να μπορείς να παίρνεις μια καλή ιδέα από τη μειοψηφία και να την φυτεύεις στην πλειοψηφία. Νιώθω άνετα σε ρόλους και μειοψηφίας. Δεν θεωρώ ότι το σημαντικό είναι να εκφράζεις πάντα την πλειοψηφία. Και ο στόχος μου είναι να πάρω πράγματα μειοψηφικά και να τα φυτέψω σε ένα μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όπως είναι ο κεντρώος χώρος.

-Γιατί ο Σταύρος για την ηγεσία του νέου φορέα;

Για κάποιους μπορεί όλα αυτά να είναι αρνητικά. Όμως εγώ δεν έχω κομματικό στρατό, δεν έχω προστάτες, δεν έχω μηχανισμό, δεν με ενδιαφέρει να κάτσω αιωνίως στην καρέκλα. Υπάρχουν πολλά που συνηγορούν στο ότι θα δημιουργήσω ένα ανοιχτό κόμμα. Και πιστεύω αυτό που είπα ότι μπορούμε να φτάσουμε στο 15%. Γιατί ο κόσμος έχει απογοητευτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως παράλληλα λέει ότι δε θέλει να γυρίσει στις παλιές κυβερνήσεις και στους υπουργούς του παρελθόντος.

-Για την υποχρεωτική στράτευση

Είμαι υπέρ ενός μικρού επαγγελματικού στρατού, αλλά τα οικονομικά μας δεν μας το επιτρέπουν. Δεν μπορούμε να πάμε από το ένα άκρο στο άλλο. Πιστεύω όμως ότι η Ελλάδα χρειάζεται μικρές μονάδες αποτροπής στα σύνορα, γιατί αυτό είναι το πιο πιθανό σενάριο. Η Ευρώπη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να μπει σε μια μακροχρόνια πολεμική διαμάχη. Επίσης, πρέπει να έχουμε στρατιωτικές μονάδες μόνο στα σύνορα. Βέβαια αυτό δεν θα γίνει ποτέ γιατί μέλημα των κομμάτων εξουσίας είναι να εξυπηρετούν το στρατό τους, γιατί όλοι θέλουν τα παιδιά τους να υπηρετήσουν κοντά στην πόλη τους. Και αυτό μπορώ να το πω γιατί το απολυτήριό μου από τον στρατό το έχω πάρει από το Διδυμότειχο. Στα βιογραφικά των υπολοίπων πολιτικών θα βρεις ότι περισσότεροι υπηρέτησαν μέχρι την Ελευσίνα.

-Για την αξιολόγηση στο Δημόσιο

Στην Ελλάδα του 2017 δεν μπορεί να υπάρχει η νοοτροπία του «βρήκα μια τρύπα, μπήκα, κανείς δε θα με κρίνει και θα πάρω από δω σύνταξη». Προφανώς υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά, που βασανίζονται, που δουλεύουν και που παράγουν. Όλοι έχουμε παραδείγματα δημοσίων υπαλλήλων που λέμε «να τους στήσουμε ένα άγαλμα», αλλά και παραδείγματα συναδέλφων τους που περνάνε ζωή και κότα και δεν κάνουν τίποτα. Πρέπει οι δημόσιοι υπάλληλοι να κρίνονται, όχι από το γραφείο του υπουργού - δηλαδή του κόμματος - αλλά από το ΑΣΕΠ. Δεν πρέπει να πάμε σε αξιολόγηση συνδικαλιστικού τύπου, με τους συναδέλφους να αλληλοαξιολογούνται μεταξύ τους. Πρέπει να βρούμε ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης, ένα ζήτημα δικαιοσύνης ανάμεσα σε συναδέλφους. Όποιοι δε δουλεύουν λοιπόν έξω, όχι όπως λέει η ΝΔ να τους αλλάξουμε θέση. Όποιος δουλεύει να πάρει και αύξηση μισθού, αλλά αν κάποιος κοροϊδεύει τον κόσμο και τους συναδέλφους του να φύγει και να έρθει κάποιος καινούργιος.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα: η κομματοκρατία και η πελατοκρατεία. Και αυτό εκτείνεται στο Δημόσιο, στα πανεπιστήμια, στις επενδύσεις. Η κομματοκρατία έχει φάει τα σωθικά της χώρας και έχει δημιουργήσει ένα σύστημα ανισότητας.

-Για την κατάσταση που βρίσκεται ο Δήμος της Αθήνας και για το εάν ο Γ. Καμίνης έχει αποτύχει ως Δήμαρχος

Δεν είμαι προετοιμασμένος για επίθεση εφ’ όλης της ύλης στον φίλο μου τον Γιώργο Καμίνη. Επιπλέον, εμείς είχαμε στηρίξει την υποψηφιότητα του κ. Καμίνη για τη δημαρχία.

Δεν είμαι τυπικός Αθηναίος. Όμως δεν είμαι ευχαριστημένος από την Αθήνα, από το θέμα των σκουπιδιών, της κυκλοφορίας, του πάρκινγκ και της απουσίας ποδηλατοδρόμων. Υπάρχουν όμως πόλεις που τα έχουν καταφέρει. Πήγα πρόσφατα στην Καλαμάτα και ενθουσιάστηκα. Ο Δήμαρχος –που δεν μπορεί να τον πει κανείς high-tech- εκ πρώτης όψεως- λέει και κάνει όλα τα σωστά. Όλη η Καλαμάτα έχει δρόμους μόνο για ποδήλατα, πουθενά σκουπίδια, ολοκλήρωσε την υπογειοποίηση των κάδων. Αντίστοιχα καλοί δήμαρχοι υπάρχουν και αλλού, όπως στα Τρίκαλα.

Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι που σε μικρότερες πόλεις έχουν κάνει πολλά περισσότερα από όσα έχουν γίνει στην Αθήνα. Αν το πεις αυτό στον κ. Καμίνη, θα σου πει ότι οι μικρές πόλεις είναι εύκολες, οι μεγάλες πόλεις δεν είναι εύκολες να μαζευτούν.

-Για την κατάσταση στα Εξάρχεια

Η πλατεία Εξαρχείων με πληγώνει πάρα πολύ. Στο παρελθόν μπορεί να μην ήταν το πιο φιλικό μέρος, αλλά υπήρχε μια συνύπαρξη. Πλέον στα Εξάρχεια έχουν μαζευτεί πολλοί προστάτες. Δεν ανέχομαι να υπάρχουν περιοχές στην Ελλάδα με λογική γκέτο. Πρέπει στα Εξάρχεια να υπάρξει ένα σχέδιο με πρωτοβουλία του Δήμου. Η πρωτοβουλία δεν πρέπει να είναι της αστυνομίας, πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία ο κ. Καμίνης και να καλέσει τα κόμματα, τους πραγματικούς εκπροσώπους της περιοχής και να συζητήσουν τι θα γίνει στην περιοχή και να θέσουν κάποια απόλυτα όρια. Πρέπει, όμως, η όποια απόφαση ληφθεί να είναι σε ένα πνεύμα «ναι μεν αφήνουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, αλλά δεν μπορεί να υπάρχει κανείς που να κυκλοφορεί με ένα ψαλίδι στο χέρι και να κόβει όσα λουλούδια δε γουστάρει».

-Δικαιώματα της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+

Ο νόμος για την ταυτότητα φύλου έχει δύο μεγάλα λάθη. Πρώτον αναγκάζουν τους έγγαμους να πρέπει να επιλέξουν μεταξύ του γάμου τους και της δυνατότητας να αλλάξουν -και στα χαρτιά- φύλο. Ο/η σύντροφος τους, τους έχει επιλέξει για αυτό που είναι. Επομένως τι λόγος μας πέφτει αν είναι παντρεμένοι ή όχι; Δικαίωμά τους. Το δεύτερο θέμα είναι το ζήτημα της ηλικίας. Λένε από 17 χρονών. Εμείς λέμε ότι με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων αυτή η διαδικασία μπορεί να αρχίσει από την εφηβεία. Και ναι αν βρεθούμε εμείς ποτέ στην εξουσία ο καθένας θα μπορεί να παντρεύεται όποιον θέλει, χωρίς να ρωτάμε τον κ. Καμμένο.

-Για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία

Το ζήτημα της σεξουαλικότητας πρέπει να συζητείται στα σχολεία. Πρέπει να είμαστε όμως προσεκτικοί. Να απελευθερώσουμε τους έφηβους, όχι να τους καθοδηγούμε.

-Είναι ίδιος ο αντιεξουσιαστής με τον Χρυσαυγίτη;

Δε πιστεύω στη θεωρία των δύο άκρων. Έχω φίλους αντιεξουσιαστές, δεν έχω φίλους χρυσαυγίτες. Στο επίπεδο της βίας όμως, δε το ξεχωρίζω. Δε με ενδιαφέρει ποιος θα σπάσει το κεφάλι μιας κοπέλας που περνάει τη Σταδίου. Στο επίπεδο της βίας δεν αθωώνω κάποιον που χρησιμοποιεί μια ιδεολογία για να κάνει βαρβαρότητες. Στο επίπεδο της δημόσιας υποστήριξης κάποιων απόψεων, έχω προσεγγίσει ανθρώπους στον αντιεξουσιαστικό χώρο και υπάρχει έδαφος συζήτησης. Φοβάμαι όμως ότι η λέξη αντιεξουσιαστής είναι «λερωμένη» στις μέρες μας. Και από τα Μέσα και από όλους αυτούς που κάνουν διάφορες πράξεις και τις φορτώνουν στο αντιεξουσιαστικό τους ταμπεραμέντο.

-Αν έχει παίξει ξύλο στη ζωή του

Έχω παίξει ξύλο στη ζωή μου, ως παιδί, στις αλάνες της Αγίας Βαρβάρας. Όμως τότε μαλώναμε για μπάλα, γιατί ο ένας κοίταξε τη φίλη του άλλου. Σήμερα, ζώντας σε μια κοινωνία με κρίση, αυτό έχει αλλάξει. Έχουμε αγριέψει.

To βίντεο μπορείτε να το δείτε εδώ