"Επενδύω στην Ελλάδα" με την εργασία ως εγγύηση της ανάπτυξης και όχι ως πάρεργό της Ομιλία της Δώρας Αυγέρη στo Σ/Ν Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων: «Επενδύω στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις»
Υπάρχει μια πολιτική και οικονομική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η εργασία είναι κρίσιμος πυλώνας της ανάπτυξης.
Κι αυτή ΔΕΝ είναι η αντίληψη που διαπνέει το προς ψήφιση νομοσχέδιο, για το οποίο συζητούμε.
Από την πλευρά μας, στην Αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο, όταν μιλάμε για εργασία, μιλάμε για ανθρώπους που εργάζονται, που έχουν δικαιώματα, που νοιάζονται για το παρόν και το μέλλον της επιχείρησης όπου εργάζονται.
Κι όχι, απλώς, για ένα αναγκαίο κακό που φορτώνεται ο εργοδότης για να βγάλει τη δουλειά όσο γίνεται πιο φθηνά, με αναλώσιμους εργαζομένους που οι επιλογές τους είναι ή σκύβεις το κεφάλι ή μένεις άνεργος.
Από την πλευρά της Αριστεράς μιλάμε για εργασία όπου διασφαλίζονται αξιοπρεπείς μισθοί και συνθήκες, μιλάμε για εργασία που δίνει αληθινή προοπτική στον εργαζόμενο.
Άρα, δίνει αληθινή προοπτική και στην επιχείρηση. Γιατί, τις επιχειρήσεις δεν τις ρίχνουν έξω οι μισθοί, όσο τις ρίχνουν έξω η κακοδιοίκηση και τα τυχερά αυτών που τις διοικούν.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η εργασία δεν είναι πάρεργο της ανάπτυξης. Είναι εγγύηση της ανάπτυξης.
«Επενδύω στην Ελλάδα» για μας σημαίνει επενδύω στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και στο ανθρώπινο δυναμικό της.
Αυτό το ανθρώπινο δυναμικό, λοιπόν, ως αφετηρία και άφιξη ενός αναπτυξιακού σχεδίου, ΔΕΝ είναι η αντίληψη της ΝΔ και των δεξιών κυβερνήσεων στην Ευρώπη.
Δεν είναι η αντίληψη εκείνων για τους οποίους «επενδύω στην Ελλάδα» σημαίνει «κάνω αρπαχτές στην Ελλάδα».
Δεν είναι η αντίληψη όσων θεωρούν την εργασία εμπόδιο στην ανάπτυξη, προκρίνοντας την επισφαλή εργασία, τη δουλειά όπου καθημερινά κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυρού.
Έτσι, ξέρετε, γίνονται κυρίως οι επενδύσεις στον αναπτυσσόμενο κόσμο..
Ο φορείς αυτών των αντιλήψεων δεν το έκρυβαν στα χρόνια των μνημονίων και δεν το κρύβουν ούτε τώρα.
Συνεχίζουν να βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με απόψεις που λένε λίγο ή πολύ ότι οι παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας είναι προαπαιτούμενο για να γίνει επανεκκίνηση της οικονομίας και να επιταχυνθούν οι αναπτυξιακοί ρυθμοί, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Βέβαια, το αντίθετο είδαμε. Πριν το 2015, και απορρύθμιση της αγοράς εργασίας είχαμε και οικονομική στασιμότητα με ελάχιστες επενδύσεις.
Ξαναζούμε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
σήμερα το ίδιο παραμύθι με αλλαγμένες τις διατυπώσεις και τους κεντρικούς χαρακτήρες για να μην μας θυμίζουν τα πρώτα χρόνια των μνημονίων.
Οι παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας είναι ουσιαστικά οι ίδιες με αυτές πριν το 2015.
Το νέο αναπτυξιακό εμφορείται από τη νεοσυντηρητική και νεοφιλελεύθερη αντίληψη (αυτά τα δύο τις τελευταίες δεκαετίες πάνε πακέτο), που λέει ότι για να υπάρχει ανάπτυξη πρέπει να υπάρχουν ευέλικτες μορφές εργασίας, χαμηλοί μισθοί και επισφαλείς εργαζόμενοι.
Είναι η ίδια, παλιά, καλή αντίληψη, που λέει ότι για να παράγεται πλούτος πρέπει πρώτα να διασφαλίζεται ο εργοδότης και μετά ο εργαζόμενος.
Και, μάλιστα, να διασφαλίζεται ο εργοδότης εις βάρος πάντα του εργαζομένου.
Το πού πήγε όλος αυτός ο πλούτος, κάθε φορά που οι εργαζόμενοι έχαναν δικαιώματα, το καταγράφουν όλες οι στατιστικές: άνοιγμα της ψαλίδας, αύξηση των εισοδηματικών και κοινωνικών ανισοτήτων.
Αυτά λένε οι αριθμοί, όταν επικρατούν τα voodoo economics, τα οποία στο τέλος, όπως έχει δείξει η ιστορία, πλήττουν και τους μικρούς εργοδότες.
Αν εστιάζω εγώ, όπως και πολλοί συνάδελφοι, την κριτική μου στις εργασιακές διατάξεις του πολυνομοσχεδίου είναι γιατί προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση μίλησε για τα οικονομικά της προσφοράς.
Παραλείποντας, όμως, να εξηγήσει ότι αυτά συνοδεύονται από την απορρύθμιση στα εργασιακά.
Και τώρα έρχεται σιγά σιγά η ώρα της αλήθειας.
Κυρίες και κύριοι,
Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε δυο φορές και σήμερα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκφράζει το ένα σχεδόν τρίτο των ψηφοφόρων. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε βάσεις για μια στερεή πορεία ανάκαμψης της οικονομίας και ταυτόχρονα επανέφερε τον κόσμο της εργασίας σε τροχιά ανάκτησης των χαμένων δικαιωμάτων του.
Δεν ήταν ανώδυνες οι προσπάθειες της τετραετίας 2015-2019, αλλά είχαν απτά αποτελέσματα και κερδισμένους στόχους.
Θα περίμενε κανείς η ΝΔ να αρπάξει την ευκαιρία, για να τελειώνουμε οριστικά με τις μνημονιακές εμμονές και τις συνταγές του ΔΝΤ. Δεν παρέλαβε καμένη γη, αλλά γερές βάσεις.
Όμως, είναι άλλο να θες να χτίσεις δίνοντας προτεραιότητα σ’ αυτό που ιδεολογικά, από φιλελεύθερη σκοπιά, προτάσσεις ως επιχειρείν και άλλο να προσπαθείς για πολλοστή φορά να ξαναγκρεμίσεις, φορτώνοντας με βάρη τους εργαζομένους κι εκείνους που κινούνται στα όρια της φτώχειας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το ερώτημα που επιμελώς αποκρύβεται από την κυβέρνηση, και τώρα και όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, είναι τι είδους ανάπτυξη θέλουμε.
Ανάπτυξη μπορεί να έχει κανείς και με εξαθλιωμένους εργαζομένους. Ανάπτυξη μπορεί να έχει κανείς και με σκλάβους. Ανάπτυξη μπορεί να έχει κανείς και με μεγάλες κοινωνικές ομάδες στο περιθώριο. Ανάπτυξη και μάλιστα ιλιγγιώδη μπορεί να έχει μια αναπτυσσόμενη οικονομία με θηριώδεις κοινωνικές ανισότητες.
Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε ότι η ΝΔ βάζει για άλλη μια φορά τις επιχειρησιακές συμβάσεις πάνω από τις κλαδικές.
Υποτίθεται ότι αυτό θα γίνεται μόνο όταν δεν υπάρχει συμφωνία μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, για επιχειρήσεις που έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα και ζητούν εξαίρεση από τις κλαδικές.
Αλλά, έρχεται μετά ο νομοθέτης και αναθέτει στον εκάστοτε Υπουργό τη δυνατότητα να εξαιρεί κλάδους επιχειρήσεων από τις κλαδικές συμβάσεις, και μάλιστα με κριτήρια, τα οποία δεν είναι σαφώς προσδιορισμένα.
Δηλαδή, ένας Υπουργός μπορεί να έχει άμεση εικόνα για τις χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις που έχουν οικονομικά προβλήματα;
Και θα εξαρτάται ο μισθός των εργαζομένων και τα δικαιώματά τους από την προνομιακή πρόσβαση του εργοδότη στον Υπουργό;
Έτσι θα αναπνεύσουν οι επιχειρήσεις, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν έως δέκα εργαζομένους; Έτσι θα σωθούν οι επιχειρήσεις; Αυτό είναι το μήνυμα προς τους επενδυτές;
Προβλέπει η κυβέρνηση αύξηση 12% της αμοιβής για υπερωριακή απασχόληση, υποτίθεται για να πιέσει τους εργοδότες προς το μοντέλο της πλήρους απασχόλησης.
Πιστεύει κανείς ότι για κλάδους όπως ο επισιτιστικός τουριστικός, όπου απασχολούνται δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι και όπου κάνει θραύση η μαύρη και αδήλωτη εργασία, μια τέτοια διάταξη θα έχει αντίκρισμα;
Μπορείτε αυτό να το πείτε στους ανθρώπους προς τους οποίους υποσχεθήκατε καλύτερες μέρες;
Κυρίες και κύριοι,
Θα ακουστούν ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν από το παρόν νομοσχέδιο και δεν αφορούν μόνο τα εργασιακά.
Εστίασα σε αυτά, γιατί θεωρώ ότι εδώ υπάρχει μια χαμένη ευκαιρία.
Είναι η ευκαιρία να παγιωθεί επιτέλους μια κουλτούρα στη χώρα, όπου, αντί ο εργοδότης να θεωρεί τσιφλίκι του μια επιχείρηση και αναλώσιμους τους εργαζόμενούς του, να υπάρξει επιτέλους μια ηθική όπου ο εργαζόμενος προσέρχεται με δικαιώματα στην αγορά εργασίας, τα οποία γίνονται σεβαστά.
Η ευκαιρία να επικρατήσει μια ηθική όπου δεν νοείται η αδήλωτη εργασία.
Μια ηθική όπου η εκάστοτε κυβέρνηση δεν θα θυμάται μόνο τον νόμο και την τάξη, όταν αυτός αφορά στους λίγους ισχυρούς, αλλά κι όταν υπερασπίζεται τους πολλούς και ανίσχυρους. Αυτό είναι η κανονικότητα.
Και τότε, δεν θα χρειάζεται να μιλάμε για ανάπτυξη με τέτοιους όρους, γιατί θα είμαστε μια πραγματικά ανεπτυγμένη χώρα, όπου όλοι θα θέλουν να επενδύσουν κι όχι να κάνουν αρπαχτές με λίγο σπρώξιμο απ’ τον εκάστοτε Υπουργό.
Σε ένα άλλο νομοσχέδιο θα νομοθετούσαμε δίνοντας πραγματική προοπτική και οι πολίτες θα μας εμπιστεύονταν. Σ’ αυτό εδώ ξαναμιλάμε για τα αυτονόητα.
Σας ευχαριστώ.
https://youtu.be/yk2Pbp8rB7Y
