Αλέκα Παυλίδη: «Τα παιδιά μας πρέπει να  αποφορτιστούν από την πανδημία»

Την ώρα που οι μαθητές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης παρακολουθούν τα μαθήματα τους εξ αποστάσεως και η Επιτροπή Λοιμωξιολόγων μελετά το  πότε και πώς θα γίνει η επιστροφή στα θρανία, η Υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως τονίζει ότι «η εκπαίδευση είναι ένα μεγάλο ψηφιακό έργο που αφορά 1.6 μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας»

Γι αυτό το παράξενο , λόγω των συνθηκών «στοίχημα της τηλεκπαίδευσης», για την ανάγκη των μαθητών «να αποφορτιστούν από την πανδημία» , για τα διαδραστικά εκπαιδευτικά προγράμματα που με την βοήθεια της τέχνης μαλακώνουν την ψυχή και το μυαλό , αλλά και το «Δένδρο που περπατούσε» μιλά η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Αλέκα Παυλίδη.

«  Εκπαιδευτικά προγράμματα τα οποία έχουν σχέση με την τέχνη, την μουσική και την αφήγηση σχεδιάζω και υλοποιώ διαρκώς στα μαθήματά μου, έχοντας πάντα υπόψη τις παραμέτρους τις οποίες προανέφερα. Αυτό που παρατηρώ μάλιστα είναι ότι τα παιδιά δείχνουν να “αποφορτίζουν” εκφράζοντας συναισθήματα-τα οποία απορρέουν από την κατάσταση του εγκλεισμού- και τα οποία δεν είναι σε θέση ακόμα να διαχειριστούν όπως οι ενήλικοι. Μπορεί να φαίνεται ότι το κλείσιμο των σχολείων έφερε μια κάποιου είδους “ένοχη” χαρά σαν μια “νόμιμη” κοπάνα, ωστόσο η αλλαγή του προγράμματος σύντομα έδειξε το αντίκτυπο της στην συμπεριφορά τους και η επαφή με την τέχνη, την μουσική και την λογοτεχνία αποδεικνύεται αποτελεσματικό αντίδοτο σε μιας μορφής λανθάνουσα κατάθλιψη, την οποία ασυνείδητα, παρουσιάζουν. Ένα παιδί όταν δημιουργεί ελεύθερα, κατασκευάζει, ζωγραφίζει,  διαβάζει και αφηγείται με δικό του τρόπο, εκφράζει τον εαυτό του χωρίς όρια και περιθώρια, έρχεται σε μια πραγματικότητα οικεία, μάλλον πιο “φιλόξενη” και φιλική από την ραγδαία και βίαιη αλλαγή την οποία βιώνει λόγω της πανδημίας ενώ ταυτόχρονα, με αυτόυς τους τρόπους έκφρασης, αυξάνεται η ψυχολογική αντοχή. Ο κάθε εκπαιδευτικός γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες των μαθητών του, την ύλη που πρέπει να καλύψει και τα μέσα που έχει στη διάθεσή του Μ αυτές τις παραμέτρους σχεδιάζει το μάθημά του. »

Η συγγραφέας

Η Αλεξάνδρα Παυλίδη διδάσκει αγγλικά και, περιστασιακά, σχεδιάζει εκπαιδευτικά προγράµµατα για παιδιά, που πραγµατεύονται θέµατα σχετικά µε την τέχνη, τη λογοτεχνία και την ιστορία. Στα διαδραστικά αυτά εργαστήρια, χρησιµοποιεί παραµύθια και ποιήµατα τα οποία γράφει και αφηγείται δραµατοποιηµένα και έπειτα, δουλεύει µε τα παιδιά τη χρήση διαφορετικών τεχνικών κατασκευής και απεικόνισης.

Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις ποιημάτων και διηγημάτων. Τα διηγήµατα της «Logo τιµής» , «Δεκατρείς + ένας σαµουράι» και «Ανάσα» βρέθηκαν στις µικρές λίστες του 9ου διεθνούς διαγωνισµού «Γύρω στα µεσάνυχτα», του 10ου µε θέµα «Αριθµοί» και του 5ου διαγωνισµού σύντοµου διηγήµατος.

«Το δένδρο που περπατούσε» (εκ i write)  , είναι το πρώτο της παραμύθι.

 

 

 

Το δένδρο που περπατούσε , ξεπερνά τα όριά μας

« Ο Ζαχαρίας ήταν ένα δένδρο υπαρκτό στη γειτονιά που μένω και είχα την τύχη να μεγαλώσω. Τον Ζαχαρία , τον γνώρισα με την κόρη μου στη διάρκεια ενός περιπάτου μας . Έτσι ξεκίνησε η ιστορία του. Λίγο καιρό μετά την “γνωριμία” μας, κόπηκε από συνεργείο του δήμου για να περάσει ο δρόμος μαζί με άλλα μεγαλύτερα δέντρα. Πως εξηγείς σε ένα τρίχρονο λοιπόν ότι για να περάσεις με το αυτοκίνητο εσύ θα πρέπει να πάψει να υπάρχει ένα δέντρο με το οποίο έπιασες φιλίες? Και γιατί δεν έφυγε και εκείνο για να γλιτώσει? Μα αφού δεν έχει πόδια, γίνεται να σωθεί? Εκείνο δυστυχώς όχι, αλλά αν το δέντρο ήταν παιδί θα είχε αυτό που απαιτείται για να πάει κανείς παρακάτω, την βούληση να αξιώσει τις επιδιώξεις και την ευτυχία του.Ο Ζαχαρίας με έναν τρόπο μαγικό ο οποίος στηρίζεται στην ελληνική μυθολογία, αποκτά πόδια και μαζί με αυτά έναν φίλο, με τον οποίο περνά όμορφα, νιώθει ελεύθερος και  παρέα ανακαλύπτουν ότι υπάρχει κόσμος πέρα από το δικό τους περιβάλλον. Τι συμβαίνει όμως όταν οι κοινωνικές συμβάσεις δεν επιτρέπουν παρεκβάσεις από την πεπατημένη? Στην περίπτωση του Ζαχαρία το σύμπαν συνηγορεί υπέρ του, με την βοήθεια της Καλλιστούς για να έρθει ένα αποτέλεσμα το οποίο θα τον κάνει ευτυχισμένο. Στην πραγματική ζωή όμως, η “μαγεία” είναι μάλλον μέσα μας, μπορεί να μεταφραστεί σε θέληση, ελπίδα, πείσμα ή επιμονή, πίστη στον εαυτό μας. Επομένως τα “πλαίσια” ενίοτε είναι αναγκαίο να σπάνε για να δημιουργούνται ευρύτεροι ορίζοντες και αληθινές σχέσεις ανεξάρτητα από αυτά που θεωρούνται επιτρεπτέα ή “κανονικά”, ακόμα και αν όλα αυτά ορίζονται από εμάς τους γονείς, ειδικά εάν πρόκειται για την ευτυχία των παιδιών. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω, την περίπτωση των παιδιών τα οποία υφίστανται κακοποίηση κάθε είδους, στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Τα παιδιά αυτά έχουν την ανάγκη να πιστέψουν στον εαυτό τους, να μην χάσουν την ελπίδα για μια ζωή ευτυχισμένη και για αυτό τον λόγο ευχαριστώ και την εταιρεία κατά της παιδικής κακοποίησης “Ελίζα” για την υποστήριξή της όπως και την “Ελληνική εταιρεία προστασίας της Φύσης.» λέει η συγγραφέας.

Το βιβλίο μιλά μ έναν ιδιαίτερο τρόπο για τα όρια που πολλές φορές με τρόπο υπερβατικό ξεπερνώνται από τους ήρωες της καθημερινότητας. Με θέληση, με πείσμα και με επιμονή. Ιδιότητες που όλοι επιστρατεύουμε στην ιδιαίτερη αυτή περίοδο που διανύουμε…