Ζαχαρίου: «Μόνη λύση για να αναδειχθώ είναι το εξωτερικό, όλα ήταν τέλεια στη Ρεάλ»

Συνέντευξη στον γνωστό δημοσιογράφο Πέτρο Χαριζακλή  έδωσε η αθλήτρια και τερματοφύλακας στην ομάδα των  ΑΟ Λεόντων Γαλήνη Ζαχαρίου απο το Ωραιόκαστρο, μιλώντας για την μέχρι σήμερα πορεία της στο γυναικείο ποδόσφαιρο και τα μελλοντικά της σχέδια. Διαβάστε την συνέντευξη παρακάτω:

 Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή

Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα βρίσκεται αρκετά πίσω σε σχέση με το ανδρικό, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ταλέντα. Η Γαλήνη Ζαχαρίου είναι μία ταλαντούχα τερματοφύλακας που αγωνίζεται στην ομάδα των ΑΟ Λεόντων στη Β Εθνική κατηγορία του γυναικείου ποδοσφαίρου. Η 17χρονη διεθνής μίλησε στο Metrosport.gr για τη χρονιά που ολοκληρώθηκε με τη φανέλα των Λεόντων, το πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο και τι άλλαξε στη νοοτροπία της όταν μετακόμισε σε γυναικεία ακαδημία. 

Αναφέρθηκε στα πρότυπα τερματοφυλάκων που έχει, σχολίασε την κατάσταση με το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ενώ σχολίασε και τη μοναδική εμπειρία που έζησε να κάνει δοκιμαστικά σε τρεις ισπανικές ομάδες (Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης και Βαγιαδολίδ). Τέλος, αναφέρθηκε και στο όνειρο της κλήσης στην Εθνική Γυναικών αλλά και στις δυσκολίες να συνδυάσει τον αθλητισμό με το σχολείο

-Καλημέρα Γαλήνη. Αρχικά θα ήθελα να μου πεις τι γεύση σου άφησε η φετινή χρονιά.

«Ηταν μια δύσκολη χρονιά, περάσαμε ένα μεταβατικό στάδιο με την ομάδα αλλά και προσωπικά επειδή ήμουν Γ’ Λυκείου και έδινα πανελλήνιες. Εχει αφήσει θετική εικόνα αυτή η χρονιά, όλες αυτές οι δυσκολίες που αντιμετώπισα και οι εμπειρίες που έζησα μου έμαθαν πολλά και νομίζω πως ωρίμασα σαν άνθρωπος, σαν παίκτρια, σαν χαρακτήρας».

-Είσαι ευχαριστημένη από την απόδοσή σου και τα 13/15 ματς που κράτησες ανέπαφη την εστία σου;

«Ότι κράτησα ανέπαφη την εστία μου σε 13 παιχνίδια δεν ήταν μόνο δική μου δουλειά αλλά και της ομάδας συνολικά, κυρίως της άμυνας. Χαίρομαι που έχουμε καταφέρει ως σύνολο να έχουμε χημεία και με το ταλέντο μας να βοηθάμε την ομάδα να κρατάμε το μηδέν».

-Σε στεναχώρησε που δεν ανεβήκατε κατηγορία;

«Δεν νομίζω. Ολη η χρονιά για την ομάδα ήταν φανταστική, αυτά που καταφέραμε ήταν πολύ δύσκολο να γίνουν από οποιαδήποτε άλλη ομάδα γιατί ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 16 ετών, ο αριθμός του ρόστερ ήταν μικρός και ο κορμός της ομάδας έδινε πανελλήνιες. Ολοι είναι πολύ ευχαριστημένοι από την ομάδα, η άνοδος κρίθηκε στα τελευταία λεπτά του τελευταίου παιχνιδιού».

-Επόμενος στόχος;

«Δεν έχω καθορίσει ξεκάθαρο στόχο. Εγώ θέλω να εξελίσσομαι σαν παίκτρια καθημερινά, η προετοιμασία δεν έχει ξεκινήσει ακόμη οπότε ομαδικοί στόχοι δεν έχουν τεθεί».

-Σε τι ηλικία ξεκίνησες το ποδόσφαιρο και ποιο ήταν το ερέθισμα;

«Επαιζα ποδόσφαιρο από μικρή με τον αδερφό μου στο σπίτι, πάντα μου άρεσε και πάντα καθόμουν και τέρμα. Σε ομάδα αγοριών ξεκίνησα στα 10 μου και μετά από δύο χρόνια ήρθα στους Λέοντες. Κανένας από την οικογένειά μου δεν ασχολείται με τον αθλητισμό, ήταν στο υποσυνείδητο μου να μου αρέσει ο αθλητισμός. Αυτό που ήθελα ήταν να περνάω καλά, δεν το σκεφτόμουν επαγγελματικά και το ποδόσφαιρο ήταν που χαλάρωνε και με αποσπά από οποιαδήποτε δυσκολία. Συνέχισε να συμβαίνει αν και πλέον έχω επαγγελματικές βλέψεις».

-Πως επέλεξες να γίνεις τερματοφύλακας;

«Αν και ακούγεται γραφικό, με επέλεξε η θέση δεν την επέλεξα. Μου αρέσει το ρίσκο της θέσης του τερματοφύλακα και η ευθύνη που κουβαλάει για την ομάδα. Είμαι ένα άτομο με ηγετικές τάσεις και μου ταίριαξε. Μου αρέσει να μπορώ να ελέγχω την ομάδα και να την βοηθάω από πρώτο χέρι».

-Ασχολήθηκες και με κάποιο άλλο άθλημα;

«Από μικρή δεν καθόμουν ακίνητη (σ.σ. γέλια), ήμουν πολύ ενεργητική. Είχα ασχοληθεί με το βόλεϊ, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Ηταν μια μορφή εκτόνωσης. Ο στίβος μου άρεσε από πάντα, για να τον βλέπω. Την τελευταία χρονιά αναγκάστηκα να ξεκινήσω στίβο για να προετοιμαστώ για τα αθλήματα γιατί θέλω να περάσω στα ΤΕΦΑΑ. Ο στίβος είναι μια ιδιαίτερη μορφή αθλητισμού, μου άρεσε σαν αγώνισμα το μήκος γιατί έχει σχέση με την αλτικότητα και με την θέση του τερματοφύλακα».

-Τι άλλαξε για σένα όταν μετακινήθηκες στους Λέοντες;

«Αλλαξε η νοοτροπία των γονιών μου για το ποδόσφαιρο, παίζοντας σε μια ανδρική ομάδα το περιβάλλον δεν ήταν καθόλου φιλόξενο και εκπαιδευτικό. Υπήρχε αγριότητα στην προηγούμενη ομάδα μου και όταν ήρθα στη γυναικεία ακαδημία των Λεόντων είδα τη νοοτροπία της εκπαίδευσης των αθλητριών που ήταν άκρως επαγγελματική. Ετσι επέλεξα τους Λέοντες ανάμεσα σε πολλές ομάδες. Ο στόχος της ομάδας ήταν να εκπαιδεύσει αθλήτριες, παίκτριες ποδοσφαίρου και ανθρώπους. Δόθηκε τεράστια έμφαση στην προσωπική εξέλιξη της καθεμίας, ήρθα εδώ και έμαθα να παίζω ποδόσφαιρο. Στους Λέοντες είδαμε τη σωστή μορφή του ποδοσφαίρου».

-Θεωρείς πως το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει περιθώρια εξέλιξης στην Ελλάδα ή θα πρέπει μια αθλήτρια να πάει στο εξωτερικό για να μπορεί να πει πως κάνει επαγγελματική καριέρα;

«Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα βρίσκεται στην αφάνεια. Υπολείπεται επαγγελματισμού, υποστήριξης, υλικοτεχνικών υποδομών. Είναι κρίμα γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πολύ ταλέντο, λόγω των συνθηκών οι περισσότερες παίκτριες δεν έχουν την ευκαιρία να το αναδείξουν και να το κάνουν επάγγελμα. Την ίδια στιγμή που ένας άντρας και μια γυναίκα κάνουν δύο προπονήσεις την ημέρα, ο άντρας έχει την ευκαιρία να διεκδικεί την πληρωμή που του αξίζει. Οι γυναίκες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Να δώσω ένα παράδειγμα. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις πρωταθλητισμό και να χρειάζεται να δουλεύεις 8ώρο σε ένα σούπερ μάρκετ για να ζήσεις, χωρίς να έχεις την δική σου οικογένεια. Οι ελάχιστες που πληρώνονται στη χώρα μας, παίρνουν απαράδεκτα ποσά σε σχέση με την δουλειά και την αφοσίωση που χρειάζεται, όχι μόνο για να φτάσεις στο επίπεδό τους αλλά για να συντηρηθείς και να εξελιχθείς περισσότερο. Οπότε η μόνη λύση είναι στο εξωτερικό, γιατί εκεί θα γίνεις επαγγελματίας. Επαγγελματίας εννοώ στην νοοτροπία, στον τρόπο δουλειάς αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζεσαι. Σε άλλες χώρες μετράει η δουλειά σου, όχι αν είσαι άντρας ή γυναίκα».

-Πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου; Τι στυλ τερματοφύλακας είσαι;

«Νομίζω πως δεν φοβάμαι να μπω σε δύσκολες καταστάσεις, ακόμη και να υπάρχει κίνδυνος για τη σωματική μου ακεραιότητα. Εχω αναπτύξει μια καλή δυναμική στο γήπεδο, αυτό δίνει αυτοπεποίθηση στις συμπαίκτριές μου και τις κάνει να νιώθουν ασφάλεια. Κάνω αισθητή την παρουσία μου στο γήπεδο. Ο σύγχρονος τερματοφύλακας πρέπει να είναι ένας κανονικός ποδοσφαιριστής μέσα στην ομάδα, πρέπει να έχει άψογη τεχνική κατάρτιση για να βοηθάει στο build up της ομάδας. Αυτό ακολούθησα και εγώ, γιατί αυτό χρειάζεται. Αυτό έμαθα και πλέον αυτό μου αρέσει. Είναι ωραίο να δίνεται η ευκαιρία στον τερματοφύλακα να βοηθάει πιο άμεσα την ομάδα, με μια ασίστ, με μια γρήγορη μεταβίβαση. Μου αρέσει να είμαι μέρος της άμυνας και θέλω να το αναπτύξω ακόμη περισσότερο».

-Πρότυπο; Εχεις κάποιον άνδρα ή κάποια γυναίκα τερματοφύλακα;

«Περισσότερο άντρες έχω ως πρότυπο γιατί είναι δύσκολο να δω γυναικεία πρωταθλήματα αφού δεν μεταδίδονται. Μου αρέσει να παίρνω στοιχεία από διαφορετικούς τερματοφύλακες. Αυτοί είναι ο Νόιερ, ο Εντερσον, λόγω της απίστευτης τεχνικής κατάρτισης στα πόδια και της αυτοπεποίθησης που έχουν να βγουν από την περιοχή να διεκδικήσουν μια μπαλιά. Επίσης, μου αρέσουν οι Ομπλακ και Μπουφόν, είναι ηγέτες και όταν τους έχεις στο γήπεδο δύσκολα χάνεις».

-Πριν από δύο μήνες συμμετείχες σε δοκιμαστικά σε τρεις ισπανικές ομάδες (Ατλέτικο, Ρεάλ, Βαγιαδολίδ). Πως ήταν η εμπειρία;

«Για να φτάσω σε αυτό το σημείο με βοήθησε η Athens Goalkeepers Academy, έχει δημιουργήσει ένα πανελλήνιο δίκτυο τερματοφυλάκων και επιλέγονται μέσω αυτού κάποιοι αθλητές για να δοκιμαστούν σε κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης. Ηταν η πρώτη φορά που υπήρξε γυναίκα στην αποστολή και είμαι πολύ χαρούμενη. Μια τέτοια ευκαιρία είναι μοναδική. Ηταν μια φανταστική και διαφωτιστική εμπειρία. Το να βλέπεις που μπορεί να φτάσει ο αθλητισμός όταν υπάρχει υποστήριξη, είναι τρομερό. Εμαθα πολλά μόνο παρατηρώντας το περιβάλλον γύρω μου, πόσο μάλλον κάνοντας προπονήσεις με κορυφαίους προπονητές και σε κορυφαίες εγκαταστάσεις».

- Τι σου άρεσε περισσότερο από την κάθε μία;

«Αυτό που ξεχώρισα για μένα και στις τρεις ομάδες, είναι η σημασία που δίνουν στις ακαδημίες και στην εξέλιξη των δικών τους παικτών. Εμείς ήμασταν άγνωστοι και κάναμε 2-3 προπονήσεις, ήθελαν να μας βοηθήσουν και να μας διορθώσουν σε ό,τι χρειαζόταν. Εμείς ήμασταν οι τυχεροί που βρεθήκαμε εκεί. Ηταν τρομερά φιλόξενοι και βοηθητικοί οι άνθρωποι εκεί. Η Ρεάλ ήταν άλλος κόσμος. Είναι λογικό όταν μια ομάδα έχει τέτοια οικονομική άνεση να βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο, δείχνουν όμως πως αξιοποιούν σωστά τους πόρους που έχουν. Όλα ήταν τέλεια στη Ρεάλ. Από την μικρότερη ηλικία μέχρι την πρώτη ομάδα όλα είναι στην εντέλεια. Δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, προσέχουν τα πάντα και θέλουν να έχεις την καλύτερη εμπειρία για να μπορείς να αποδώσεις ανάλογα. Οι σύγχρονες εγκαταστάσεις είναι αυτό που κράτησα περισσότερο από την Ρεάλ, δεν σταματούν οι άνθρωποι να εξελίσσονται. Όταν υπάρχει κάτι πιο σύγχρονο, οι άνθρωποι το υιοθετούν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη Βαγιαδολίδ ήταν το προπονητικό της κέντρο. Το γήπεδο που κάνει προπόνηση η πρώτη ομάδα και η ακαδημία της, είναι καλύτερο από γήπεδο Α’ Εθνικής στην Ελλάδα. Η σημασία που δίνουν στην ποιότητα της προπόνησης είναι τρομερή».

-Τι κράτησες περισσότερο από αυτή την εμπειρία;

«Αυτό το ταξίδι ήθελα να το κάνω για να ζήσω την εμπειρία. Το πως είναι να κάνεις προπόνηση και να εκπαιδεύεσαι με επαγγελματίες. Αυτό που μου έμεινε περισσότερο είναι το πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η καριέρα ενός παίκτη, όταν είναι πραγματικά επαγγελματίας. Η δυνατότητα να εξελιχθείς είναι στον τρόπο με τον οποίο δουλεύεις, η νοοτροπία σου. Έχει τεράστια διαφορά με το να είσαι τυπικά επαγγελματίας».

-Στο παρελθόν έχεις ταξιδέψει και στην Ελβετία, έχεις επισκεφθεί το μουσείο της FIFA και είχες την ευκαιρία να δεις αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ γυναικών (σ.σ. Σερβέτ-Τσέλσι). Πως ήταν σαν εμπειρία;

«Αυτό ήταν κάτι που ήθελα να κάνω, να δω έναν αγώνα γυναικών κορυφαίου επιπέδου από κοντά. Είχα να κερδίσω πολλά μόνο βλέποντας το παιχνίδι. Παρατηρώντας πως κινούνται οι παίκτριες, πως συμπεριφέρονται μέσα στο γήπεδο, τις επιλογές που κάνουν. Μπορείς να κερδίσεις πολλά πράγματα μέσα από μια τέτοια εμπειρία».

-Σκέφτηκες πως σε μερικά χρόνια θα ήθελες να είσαι στον αγωνιστικό χώρο και όχι στις κερκίδες;

«Ναι σίγουρα. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως είναι σαν όνειρο, αλλά σαν στόχος. Γιατί το όνειρο συνήθως είναι κάτι αδύνατο να γίνει. Τον στόχο θα τον παλέψεις ακόμη και να μην τον πετύχεις. Το παιχνίδι ήταν στο γήπεδο της Σερβέτ, εκεί αγωνίζεται η ανδρική ομάδα. Στο εξωτερικό οι γυναικείες ομάδες δεν είναι άσχετες με την ανδρική ομάδα, είναι μέρος μιας ΠΑΕ. Γι’ αυτό αντιμετωπίζονται ισάξια, παίζουν σε καλά γήπεδα όχι σε χωράφια. Πληρώνονται αν και όχι ισάξια, αλλά μπορούν να ζήσουν από το ποδόσφαιρο. Πολλές Εθνικές ομάδες έχουν διεκδικήσει να πληρώνονται ισάξια οι γυναίκες με τους άνδρες και αυτό δίνει πολλές ελπίδες για το μέλλον. Όταν βλέπεις τόσο κόσμο στο γήπεδο είναι τρομακτικό με την καλή έννοια. Εμείς δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε πολύ κόσμο σε αγώνες γυναικείου ποδοσφαίρου. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει υποστήριξη από τον κόσμο στις ομάδες του εξωτερικού».

-Κεφάλαιο Εθνική ομάδα, έχεις φτάσει μέχρι νεανίδες; Είναι όνειρο ή στόχος η κλήση στην Εθνική Γυναικών τα επόμενα χρόνια;

«Ναι έχω φτάσει μέχρι τις νεανίδες. Θα ήθελα να πιστεύω πως είναι στόχος η κλήση στην Εθνική Γυναικών, θέλω να πραγματοποιηθώ για τη χώρα μου στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι τιμή μου να καταφέρω κάτι τέτοιο, την ευκαιρία να φοράς το εθνόσημο δεν την έχουν όλοι. Είναι κάτι ιδιαίτερο, για μένα είναι μεγαλύτερη καταξίωση να πάρεις ένα τρόπαιο με την Εθνική παρά με ένα σύλλογο».

-Σε επηρεάζει το γεγονός πως οι περισσότερες βρίσκονται στην Εθνική Γυναικών παίζουν είτε στην πρώτη κατηγορία είτε στο εξωτερικό;

«Δεν με απασχολεί η ομάδα, γιατί στην Εθνική δεν έχει σημασία η ομάδα από την οποία προέρχεσαι. Οι προπονητές ξέρουν πως η ποιότητα μετράει, σημασία έχει τι μπορώ να κάνω μέσα στο γήπεδο. Αν αποδίδω εγώ στα μέγιστα, πιστεύω πως η κλήση θα έρθει».

-Εκτός από αθλήτρια, είσαι και μαθήτρια. Πως καταφέρνεις να τα συνδυάζεις;

«Τελείωσα φέτος το σχολείο. Για μένα δεν υπήρχε πρόβλημα να το συνδυάσεις, γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι που αγαπάω και όταν αγαπάς κάτι, βρίσκεις χρόνο για να τα συνδυάσεις. Μέχρι τώρα στο σχολείο δεν είχα κάποια δυσκολία, φέτος ήταν λίγο ιδιαίτερη η φετινή χρονιά. Το ποδόσφαιρο το βλέπω ως μια διέξοδο για να χαλαρώσω, για να γεμίσω τις μπαταρίες μου. Το χρειαζόμουν. Αν διάβαζα όλη ημέρα και δεν έκανα αυτό που είναι η ζωή μου, θα τρελαινόμουν. Η προπόνηση μου έδινε κίνητρο να διαβάσω».

-Φαντάζομαι πως θα ήθελες να γίνεις επαγγελματίας. Θεωρείς πως μπορεί αυτό να γίνει στην Ελλάδα ή ακόμη το γυναικείο ποδόσφαιρο στη χώρα μας έχει πολλά βήματα να διανύσει;

«Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν μπορεί να συντηρήσει γυναίκες παίκτριες. Εγώ θέλω να φτάσω το ταβάνι μου, να εξελιχθώ και θέλω να το κάνω με επαγγελματικό τρόπο. Αυτή τη στιγμή κοιτάω περισσότερο ομάδες του εξωτερικού, ακόμη και στην Κύπρο. Οι υποδομές είναι καλύτερες όπως και το επίπεδο. Το πρωτάθλημα της Κύπρου έχει καλύτερο οργανωτικό επίπεδο και τρόπο αντιμετώπισης από το ελληνικό. Φυσικά στο μέλλον θα το σκεφτόμουν να γυρίσω, αν υπάρχει κάποια πρόοδος. Για να αναδειχθώ σαν παίκτρια αυτή τη στιγμή, το εξωτερικό είναι η λύση. Θα προσπαθήσω να το συνδυάσω με τις σπουδές μου, γιατί πάντα χρειάζεται ένα plan b, καθώς ο αθλητισμός δεν είναι ένα σταθερό περιβάλλον. Μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε και να μείνεις ξεκρέμαστος. Με ενδιαφέρει να μάθω καινούρια πράγματα, και μετά την ποδοσφαιρική μου καριέρα θα ήθελα να παραμείνω στον χώρο. Ποδοσφαιρική δουλειά γίνεται στην Αγγλία και στην Ολλανδία. Είναι χώρες που συνεχώς εξελίσσονται σε αυτό και δίνουν παραπάνω σημασία στο άθλημα. Αναπτύσσονται πολλοί κλάδοι γύρω από το ποδόσφαιρο. Αυτές οι χώρες είναι το κατάλληλο περιβάλλον για να μάθεις περισσότερα πράγματα».

*Λόγω της προστασίας των προσωπικών δεδομένων η συνέντευξη και οι φωτογραφίες δημοσιεύονται με τη συναίνεση των γονέων-κηδεμόνων της ανήλικης αθλήτριας.

πηγή:  metrosport.gr/