Η Δόμνα Χουρναζίδου, είναι  φιλόλογος - δραματουργός και συνιδρύτρια της  Εταιρείας Θεάτρου αντίqρηση που δημιουργήθηκε μέσα στην πανδημία από την ίδια και τον  Νικόλα Μαραγκόπουλο. Η Εταιρεία Θεάτρου αντίqρηση υλοποιεί  εκπαιδευτικά προγράμματα σχετικά με υποκριτική ενηλίκων κι εφήβων, θεατρο-παιδαγωγικό πρόγραμμα για παιδιά, τμήμα σκηνοθεσίας  και υλοποιεί  δικές της παραγωγές, στηρίζοντας, με αυτόν τον τρόπο, τους νέους της Θεσσαλονίκης. Η αντίqρηση διοργανώνει τα τελευταία δυο χρόνια το U_th Festival, το μεγαλύτερο Φεστιβάλ εφηβικών θεατρικών ομάδων της χώρας.

Με την Δόμνα Χουρναζίδου είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τα 2 χρόνια του  U_th Festival, για το όραμα και τους στόχους των διοργανωτών. 

1. Δεύτερος χρόνος U_th Festival. Να ξεκινήσουμε με μια αποτίμηση της φετινής διοργάνωσης.

Η φετινή διοργάνωση θεωρώ ότι πέτυχε σε μεγαλύτερο βαθμό έναν από τους βασικούς της στόχους: να παρακολουθήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι έφηβοι τις παραστάσεις. Άλλωστε ήταν και προαπαιτούμενο για τις συμμετέχουσες ομάδες  να παρακολουθήσουν, αν μη τι άλλο, τις παραστάσεις που προηγούνταν ή έπονταν της δικής τους. Και ήταν πολύ πιο συγκινητικό και ουσιαστικό το χειροκρότημα που εισέπρατταν τα παιδιά από τους συνομηλίκους τους- γιατί μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι πολύ αυστηροί κριτές. Πολύ ενθαρρυντικό ήταν επίσης το γεγονός ότι μοιράζονταν τις ανησυχίες τους, τις αγωνίες τους. Δεν είναι εύκολο για έναν έφηβο να εξωτερικεύει την αγωνία του ή το άγχος του με μια γνήσια ερώτηση του τύπου « ήμουν καλός/ή;» ή με την παραδοχή του «ξέχασα τα λόγια μου, γιατί αγχώθηκα». Αυτά συνήθως οι έφηβοι τα εσωτερικεύουν και τα μεταμφιέζουν σε επιθετικότητα ή προσποιητή, κατ’ εμέ, αδιαφορία. 

2. Δείχνετε να βαδίζετε σε συγκεκριμένο πλάνο. Τι είναι καταρχήν αυτό που θέλει να δώσει αυτό το Φεστιβάλ στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης και τι νέο έφερε η φετινή διοργάνωση.

Το πλάνο είναι όντως πολύ συγκεκριμένο: να δώσουμε χώρο στα παιδιά να εκφραστούν, να αποκτήσει δύναμη ο λόγος τους. Ως μεγαλύτεροι το μόνο που κάνουμε είναι να μιλάμε. Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε. Καλό είναι κι αυτό. Αλλά ας ακούσουμε πρώτα. Το πλάνο, λοιπόν, είναι να μπορούν να μαζεύονται κάθε χρόνο αυτά τα παιδιά και «να μιλάνε». Έστω και μέσω της τέχνης. Κι εμείς ν’  ακούμε. Έστω και μια φορά τον χρόνο. Στη φετινή διοργάνωση το επίπεδο ήταν πολύ ανεβασμένο σε σχέση με πέρυσι. Υπήρχαν ομάδες που διπλασίασαν τον αριθμό των μελών τους εξαιτίας της περσινής τους συμμετοχής. Υπήρχαν ομάδες που έχοντας υπόψη τους την ύπαρξη του φεστιβάλ ετοιμάζονταν καλλιτεχνικά από πολύ νωρίς για τη συμμετοχή τους. Αυτό δείχνει τη δυναμική που έχει το θέατρο στους εφήβους. Είναι ανάγκη. Δεν είναι πολύτελεια. Αυτό το μήνυμα θέλουμε να περάσουμε.

3. Οι συμμετοχές σας ικανοποιούν; Υπάρχουν ξένες συμμετοχές;

Οι συμμετοχές , τολμώ να πω, ήταν περισσότερο από ικανοποιητικές! Φέτος είχαμε 30 αιτήσεις και με πόνο ψυχής υποχρεωθήκαμε -λόγω της τριήμερης διάρκειας του Φεστιβάλ -να περιοριστούμε σε 20 συμμετοχές με αποκλειστικό κριτήριο την ημερομηνία υποβολής. Ανάμεσά τους υπήρχε και μία από το εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα του Liceo Cagnazzi από την Altamura Ιταλίας που παρουσίασε «Βάκχες» του Ευριπίδη.

4. Μια διοργάνωση αυτού  του επιπέδου σίγουρα παρουσιάζει δυσκολίες. Τι δυσκολίες αντιμετωπίζετε;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω σ΄ αυτή την ερώτηση με την ανάμνηση του Ιανουαρίου ή του Φεβρουαρίου ή του Μαρτίου… κι αυτό γιατί η επίγευση που μου έχει αφήσει η επιτυχία του Φεστιβάλ με κάνει να τις ξεχνάω. Αν όμως πρέπει να σταθώ κάπου αυτό είναι κυρίως οι οικονομικές δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος. Από την ενοικίαση του χώρου για πρόβες και παραστάσεις, την ενοικίαση του υλικοτεχνικού εξοπλισμού, για να μπορέσουν να καλυφθούν οι ανάγκες των παραστάσεων, την εύρεση του τεχνικού προσωπικού που θα αναλάβει τον χειρισμό τους μέχρι τα ασφάλιστρα αστικής ευθύνης που θεωρώ ότι είναι απαραίτητα, όταν μιλάμε για διοργανώσεις τέτοιου μεγέθους.  Και σας αναφέρω μόνο τα πολύ πολύ βασικά.

5. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε τόσο στους νέους είτε  ασχολούνται με το θέατρο είτε όχι;

Να μη χάνουν την πίστη τους! Ωραίες είναι και οι ελπίδες αλλά ενέχουν και κάτι το απαισιόδοξο. Μια κρυμμένη ματαιότητα. Την εκκρεμότητα του «ίσως». Η πίστη, όμως,  μετακινεί και βουνά. Αυτό θα τους έλεγα. Να μη χάνουν την πίστη τους!

Επιμέλεια συνέντευξης για το avatonpress.gr: Χατζηγεωργίου Γ.